via

Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσετε με αυτά που θα σας πω σήμερα… Καλά καλά κι εγώ δεν μπορώ ακόμα να καταλήξω, σκέφτομαι ότι ίσως κατά βάθος να είναι υπεκφυγές αυτές οι σκέψεις… Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.

Καθημερινά κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα blogs, στα κανάλια της τηλεόρασης, πολλές και διάφορες εικόνες, που δείχνουν πράγματα φρικιαστικά, τρομακτικά ή απλά τραγικά. Συνήθως απεικονίζονται μωράκια και παιδάκια παρατημένα, άρρωστα, χτυπημένα ή σκελετωμένα, μητέρες που κλαίνε τα παιδιά τους, άνθρωποι που τρώνε από τα σκουπίδια. Κατακλυζόμαστε από εικόνες που δείχνουν την ανθρώπινη σκληρότητα και την τραγωδία. 
Και μετά κάνουμε κι ένα like, κάνουμε κι ένα share και πιστεύουμε πως το καθήκον μας το κάναμε, βοηθήσαμε λίγο να γίνει καλύτερος ο κόσμος. Αλλά δεν είναι έτσι.
Όταν ζεις και κυκλοφορείς στους δρόμους μιας πόλης σαν την Αθήνα δεν έχεις ανάγκη από μια εικόνα στο facebook για να μάθεις ότι υπάρχουν νήπια και μικρά παιδιά, που την ώρα που τα δικά σου παιδιά παίζουν στο καλό τους σχολείο, με το δεκατιανό και το ζεστό τους μεσημεριανό στην τσάντα, αυτά παίζουν ακορντεόν σε κάποιο τραμ ή “κοιμούνται” στην αγκαλιά μιας ζητιάνας. 

Η φρίκη των ναρκωτικών για μένα δεν είναι ένα άρθρο κοινωνικής ευαισθητοποίησης ή ένα σύνθημα, είναι αυτά τα παιδιά που βαράνε ενέσεις στα απόκρυφά τους μέρη, στις 10 το πρωί στα σκαλιά της Εθνικής βιβλιοθήκης. Είναι το παιδάκι με τα γαλάζια μάτια, που το συναντούσα τρία χρόνια τώρα στη Σταδίου , κάθε βδομάδα και που από τον Ιούνιο δεν το έχω ξαναδεί.
Αυτούς που στα κανάλια τους ακούμε σαν αριθμούς και ποσοστά αστέγων που τρώνε στα συσσίτια του δήμου και της εκκλησίας, τους βλέπω στη στάση στην Πειραιώς, κάτι γεροντάκια που κρύβουν σε πάνινες τσάντες το φαγητό, για να μη καταλάβουμε ότι δεν έχουν να φάνε.
Τις κακοποιημένες γυναίκες και τα πληγωμένα παιδιά δεν έχω ανάγκη να τα δω σε διαφήμιση ή σε φωτογραφία. Τις συναντώ στα δικαστήρια, με παίρνουν τηλέφωνο να τους δώσω εγώ λύση , λύση που μόνο εκείνες μπορούν να δώσουν στον εαυτό τους. 
 Δεν θέλω λοιπόν να δω άλλη φρικιαστική εικόνα. Δεν θα βοηθήσω κανέναν αν κάνω ένα ακόμα like. Θέλω να δω κάτι να γίνεται για να σταματήσουν να υπάρχουν  αυτές οι εικόνες. Ομολογώ ότι πλέον πατάω “απόκρυψη” σε τέτοιες δημοσιεύσεις κι όταν συναντώ κείμενα, αναρτήσεις και άρθρα τα προσπερνώ. Το ξέρω το πρόβλημα. Το βλέπω καθημερινά. Σε κάθε τετράγωνο του κέντρου της Αθήνας σκοντάφτω πάνω του. Δεν αντέχω άλλη φρίκη.
Θέλω να κάνω κάτι για αυτά τα παιδιά που δεν πάνε σχολείο, που δεν παίζουν όπως τα δικά μου, που δεν έχουν ζεστό φαγητό τουλάχιστον μια φορά τη μέρα, που δεν ξέρουν τι θα πει καινούργιο ρούχο ή παιχνίδι. 
Θέλω να ληφθεί επιτέλους μια μέριμνα για όλα αυτά τα παιδιά που ζουν στην κόλαση των ναρκωτικών. Μέσα στις αίθουσες των δικαστηρίων παρελαύνουν καθημερινά εθισμένοι άνθρωποι, που μπαίνουν στη φυλακή επειδή δεν έχουν τα χρήματα για την ποινή, για να βγουν ακόμα χειρότεροι. Και οι έμποροι πληρώνουν και κυκλοφορούν έξω καταστρέφοντας κι άλλους. Θα μου πεις, κάτι μας είπες τώρα. Δεν πιστεύω ότι δεν υπάρχει γιατρειά από αυτή την κατάσταση. Πιστεύω όμως ότι δεν υπάρχει θέληση για να φτιάξει.
Συγγνώμη αν σας μαύρισα σήμερα… Είναι που μόλις μπω στο ίντερνετ όλο τέτοια συναντώ. Είναι κι αυτό το αγοράκι εκεί στη Χαριλάου Τρικούπη, ο Αντόνιο, που το είδα πάλι σήμερα κι έχει μεγαλώσει, έπρεπε να είναι στο νηπιαγωγείο. Αλλά δεν ήταν… O Αντόνιο, αυτό το κοριτσάκι έξω από το Σκλαβενίτη, το κοριτσάκι που μένει μόνο του τα βράδια σε ένα σπίτι χωρίς ρεύμα, την κοπελίτσα με το ακορντεόν στο τραμ κι άλλα τόσα που ούτε ξέρω πώς τα λένε και τι περνάνε…
Συγγνώμη. Την επόμενη φορά που θα δείτε μια τέτοια εικόνα στο facebook και πατήσετε Like ή κοινοποιήσετε, μην καθησυχάσετε τον εαυτό σας ότι κάνατε το καθήκον σας. 
Αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει, όταν καταλάβουμε πως ότι συμβαίνει γύρω μας, μας αφορά προσωπικά και δεν ταχύνουμε το βήμα μας να το προσπεράσουμε. 

Σήμερα από μέσα μου τραγουδούσα αυτό.

Σας φιλώ.