Ή αλλιώς, πώς περάσαμε στις επεισοδιακές μας ολιγοήμερες διακοπές του Πάσχα…
Η ανάρτηση αυτή άργησε πάρα πολύ, σχεδόν ένα μήνα… Αφενός γιατί με το που επιστρέψαμε σχεδόν δεν έχω σηκώσει κεφάλι από τις πολλές υποχρεώσεις. Αφετέρου όμως, ψυχολογικά δεν αισθανόμουν καλά να γράψω γι’ αυτές τις μέρες. Τις προετοίμαζα καιρό αυτές τις διακοπές και τις περίμενα με πολλή λαχτάρα. Έχει προηγηθεί ένας πολύ δύσκολος χειμώνας και πραγματικά τις είχαμε ανάγκη οικογενειακώς.

 Όμως όλα τα στραβά συμβαίνουν σε αυτές τις περιπτώσεις και φυσικά γιατί εμείς να αποτελέσουμε εξαίρεση στον κανόνα αυτό;

Έτσι, με το που φύγαμε από το σπίτι αρρώστησε η μικρή, μέχρι να φτάσουμε εγώ ήμουν χάλια, το βράδυ και η μεγάλη αδιαθέτησε, ενώ κρύωσε και ο άντρας μου. Όλα τα σχέδια για βόλτες, συναντήσεις κλπ ακυρώθηκαν. Να μη μιλήσω δε για τον καιρό, ο οποίος ήταν επιεικώς φθινοπωρινός (ανάψαμε και τζάκι κι εγώ κυκλοφορούσα φορώντας ζακέτα και καπαρντίνα για να μην κρυώνω). 

Παρόλαυτά προσπάθησα όσο γινόταν να μην πτοηθώ. Ο μικρός μας παράδεισος με βοήθησε σε αυτό… Αναγκαστικά στην εξοχή δεν μπορείς να μείνεις για ώρα κακοδιάθετος. Η φύση είναι στα καλύτερά της και μετά τη βροχή μυρίζει άνοιξη τόσο έντονα, που αρκεί να ανοίξεις το παράθυρο για να σε συνεπαρει και να σε ενθουσιάσει.

 Έτσι τη δεύτερη μέρα στο χωριό, το απογευματάκι ο καιρός άνοιξε λίγο, η μικρή ήταν κάπως καλύτερα και έτσι κάναμε τη βολτούλα μας στα σοκάκια του χωριού μας. Αυτό που μου αρέσει στο μέρος αυτό είναι πως κάθε φορά βρίσκω μια νέα κρυμμένη ομορφιά. Και αυτή η βόλτα μας έφερε πολλές όμορφες εκπλήξεις. 

 Οι επόμενες τρεις μέρες είχαν Ζάκυνθο… Ξεκινήσαμε με καλό καιρό και έναν ολόλαμπρο ήλιο, αλλά το νησί μας υποδέχθηκε με βροχή, σύννεφα και κρύο.

 Παρόλαυτά και πάλι το γεγονός ότι βρισκόμασταν στο αγαπημένο νησί, μας έφτιαχνε τη διάθεση, παρά τη συνεχιζόμενη αδιαθεσία των 3/4 της οικογένειας. 

Ήπιαμε καφέ με θέα τη φουρτουνιασμένη θάλασσα, κάναμε τη βόλτα και τα ψώνια μας στην πόλη, ξεκουραστήκαμε για λίγο στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, όπου τα κορίτσια για ένα μισάωρο τουλάχιστον έπαιζαν με τα περιστέρια… Λίγο αργότερα κατήφορίσαμε προς τον Άγιο , ακριβώς την ώρα του εσπερινού. Τι μελωδία αυτές οι καμπάνες;; Δεν νομίζω να έχω ξανακούσει κάτι παρόμοιο…
Είχαμε διπλή ευλογία εκείνο το απόγευμα. Ο Σπύρος έψαλλε στον εσπερινό, ενώ μόλις τελείωσε η ακολουθία, οι μοναχοί άνοιξαν τη λάρνακα του Αγίου και προσκυνήσαμε. Το ίδιο συναίσθημα με το καλοκαίρι με πλημμύρισε, αυτή η βεβαιότητα ότι είναι εκεί μαζί μας  ο ίδιος ο Άγιος…

Μετά ανηφορίσαμε στο χωριό… Ξαφνικά βρεθήκαμε στον παράδεισο: κοτούλες και κοτοπουλάκια, γαλοπούλες, χήνες και πάπιες, κουνέλια και μικρούτσικα κουνελάκια, κατσικούλες και ένα γουρουνάκι, μαζί με σκυλάκια, γατούλες και όλα τα σχετικά. Μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι ελιές και αμπέλια. Τα παιδιά ξεσάλωσαν, περιττό να το πω. 

Φάγαμε φαγητό ψημένο σε παραδοσιακό ξυλόφουρνο, το πιο ωραίο ζυμωτό ψωμί , ολόφρεσκη σαλάτα και το πιο γλυκό κρασί που έχω δοκιμάσει στη ζωή μου!

Η επόμενη μέρα ήταν υπέροχη… Καθαρός ουρανός, ήλιος και αρκετή ζέστη. Έτσι κάναμε μια μεγάλη εκδρομή στα βόρεια του νησιού, με πολλές στάσεις και εκπλήξεις στο δρόμο μας. Η Ζάκυνθος είναι ένα καταπράσινο νησί, ξαφνιάστηκα με τα δάση που είδαμε. Υπέροχη φύση, υπέροχη θέα, κάθε στροφή μια αφορμή για φωτογραφία… Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να διαλέξω ελάχιστες φωτογραφίες για να σας δείξω… Και αυτό το πάντρεμα του απέραντου μπλε με το πράσινο, πόσο το αγαπώ…

Στην επιστροφή καταλήξαμε στις Αλυκές για να απολαύσουμε τοπικό φαγητό και πίσω στο χωριό, για καφεδάκι.

Κι όπως έτσι υπέροχα περνούσαμε, καθισμένοι κάτω από τη σκιά των δέντρων μέσα στον παράδεισο της ησυχίας και της φύσης, με καλή παρέα και την προσδοκία για το υπόλοιπο που προμηνυόταν υπέροχο, ξαφνικά μαθαίνουμε ότι τα λιμάνια έκλειναν και σε μια ώρα έπρεπε να είμαστε στο καράβι… 

Για πότε φύγαμε, μαζέψαμε πράγματα, αλλάξαμε εισητήρια, ούτε κατάλαβα, μέσα στο σοκ.

Και κάπως έτσι ξαφνικά και θα έλεγα λίγο άδοξα έληξαν οι διακοπές, που τόσο λαχταρούσα…

Το αίσθημα γλυκόπικρο, γιατί περάσαμε όμορφα, έστω αυτές τις λίγες στιγμές, αλλά οι δυσκολίες ήταν πάρα πολλές και δεν με άφησαν να το χαρώ.

Δεν πειράζει… Κρατάμε τη χαρά και την ξεγνοιασιά που φαίνεται και στις φωτό και προχωράμε.

Εξάλλου το καλοκαίρι είναι πολύ κοντά πια!!

Σας φιλώ!