Η ανάρτηση αυτή δεν ήταν “προγραμματισμένη” να γραφεί. Ετοιμάζοντας όμως κάποιες παρουσιάσεις για τις επόμενες ημέρες, έκανα μια αναζήτηση στο διαδίκτυο πληκτρολογώντας τις λέξεις του τίτλου “Μιλάμε στα παιδιά για το Πάσχα”. Το τι ανακρίβειες έχουν γραφτεί, από ανθρώπους εντελώς άσχετους με την πίστη, δεν λέγεται. Έχω την πεποίθηση, την οποία προσπαθώ να ακολουθώ στη ζωή μου πως αν δεν ξέρω κάτι, δεν μιλάω γι΄αυτό, τουλάχιστον όχι δημόσια. Κι αν πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσω γι΄αυτό, μελετάω διάφορες απόψεις , προτού καταλήξω κάπου. Ιδιαιτέρως όταν πρόκειται για θέματα ευαίσθητα και πολύ σοβαρά , όπως είναι η ανατροφή των παιδιών, η υγεία και η θρησκεία.
” Έπεσα” λοιπόν πάνω σε ένα κείμενο, σε πάρα πολύ γνωστό σάιτ για γονείς και παιδιά, το οποίο υποτίθεται πως υπέγραφαν κάποιες παιδαγωγοί και ψυχολόγοι. Θεωρώ επιεικώς απαράδεκτα αυτά που έχουν γραφτεί στη συγκεκριμένη ανάρτηση. Εάν κάποιος δεν πιστεύει, δεν χρειάζεται να μιλήσει καθόλου στο παιδί του για το Πάσχα. Στα σχολεία εξάλλου, ακολουθείται αυτή η οδός εδώ και χρόνια. Και πραγματικά σαν μητέρα και σαν χριστιανή, θεωρώ πολύ πιο έντιμο και ασφαλές να μην γίνει καμιά αναφορά στο θρησκευτικό Πάσχα, παρά να ειπωθούν πράγματα όπως “συμβολικός θάνατος” και “συμβολική ανάσταση” και “γιορτή του κύκλου της ζωής” και “έθιμο της σούβλας” και άλλα τέτοια.
Το Πάσχα είναι η κυριότερη γιορτή της χριστιανικής πίστης. Η Σταύρωση , ο τριήμερος θάνατος και κυρίως, η Ανάσταση του Κυρίου μας είναι η βάση της πίστης μας. Πιστεύουμε και ομολογούμε έναν Κύριο Ιησού Χριστό, “τὸν δι’ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ σαρκωθέντα ἐκ πνεύματος ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσαντα· σταυρωθέντα τε ὑπὲρ ἡμῶν ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου καὶ παθόντα καὶ ταφέντα·καὶ ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ κατὰ τὰς γραφάς·καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ καθεζόμενον ἐν δεξιᾷ τοῦ πατρός”. Αυτή είναι η πίστη μας. ·. Και Ο Απόστολος Παύλος μας λέει τόσους αιώνες μέσα από την Α’ προς Κορινθίους επιστολή του “εμείς όμως κηρύττουμε Χριστό σταυρωμένο, αφενός στους Ιουδαίους είναι σκάνδαλο, αφετέρου στα έθνη μωρία” (Ά Κορ. 1, 23).
Δεν μπορούμε λοιπόν να μιλήσουμε στα παιδιά για κάτι άλλο από αυτή την αλήθεια της πίστης μας. Αν το κάνουμε, διαστρεβλώνουμε την πίστη αυτή και αντί να ρίχνουμε το σπόρο της πίστης μέσα στις ψυχούλες τους, τα απομακρύνουμε.
Εννοείται πως με διάκριση θα τους μιλήσουμε. Θα τους πούμε για την άπειρη αγάπη του Θεού που έγινε για εμάς άνθρωπος. Θα τους διαβάσουμε για τα παιδικά χρόνια του Χριστού, που τόσο όμορφα είναι γραμμένα μέσα στο Ευαγγέλιο. Θα τους πούμε για την αγάπη του Χριστού σε όποιον Τον πλησίαζε, που τόσο μεγάλη ήταν αυτή η αγάπη που κανείς άρρωστος ή πονεμένος δεν έφευγε από κοντά Του πριν θεραπευτεί η ψυχή και το σώμα του. Όμως θα τους μιλήσουμε και για τα Πάθη Του, που η κακία των ανθρώπων, Τον έκαναν να υποφέρει και Τον θανάτωσαν και φυσικά για την Ανάστασή Του, μιας και ο Θεός νίκησε το θάνατο.
Ο κάθε γονιός ξέρει πώς θα μιλήσει στο παιδί του, γνωρίζει την ψυχούλα του, το χαρακτήρα του, τις ευαισθησίες του και μπορεί να επιλέξει τον κατάλληλο τρόπο , ώστε να μην τρομάξει το παιδί. Γιατί η αλήθεια είναι πως ιδιαιτέρως η Σταύρωση είναι πολύ βίαιο γεγονός. ΄Ομως ας δώσουμε έμφαση στην Ανάσταση και τη χαρά, την ελπίδα και την αγάπη που μας χάρισε. Ας δώσουμε έμφαση στο γεγονός ότι πάνω από το Σταυρό ο Χριστός συγχώρεσε όλους αυτούς που τον βασάνισαν. Ας επικεντρωθούμε στο παράδειγμα του ληστή, που μετανόησε ειλικρινά. Ας τους μιλήσουμε για την μετάνοια του Πέτρου . Κι όλα αυτά, μπορούμε να τους πούμε πώς εφαρμόζονται στη δική μας και τη δική τους καθημερινότητα, γιατί δεν είναι απλά διδασκαλίες ή θεωρίες που ακούγονται τη μεγάλη εβδομάδα, αλλά είναι ο οδοδείκτης για τον τρόπο ζωής μας.
Διάβασα σε αυτό το κείμενο , που έγινε αφορμή για να γραφτούν αυτές οι γραμμές, πως δεν χρειάζεται να πούμε στα παιδιά τι είναι ο Επιτάφιος ή γιατί σταυρώθηκε ο Χριστός, αλλά αρκεί να τους πούμε πως είναι ένα έθιμο, μια παράδοση. Και να τονίσουμε το γεγονός πως συμβολικοί θάνατοι και συμβολικές αναστάσεις συμβαίνουν στα πάντα γύρω μας. Όχι! Η Σταύρωση έγινε και ο Χριστός πέθανε και τρεις μέρες μετά αναστήθηκε. Αυτή είναι η αλήθεια. Ο Επιτάφιος και το Χριστός ανέστη , δεν είναι άλλο ένα έθιμο , δίπλα στο κοκορέτσι ή τον πασχαλινό λαγό. Η Ανάσταση είναι η βάση της πίστης μας. Αν δεν το πιστεύουμε, δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε κάτι άλλο και οτιδήποτε ενδιάμεσο πούμε στα παιδιά, θα τα βλάψει.
Δεν διστάζουμε να μιλάμε στα παιδιά για την ελληνική μυθολογία και να διδάσκουμε πως ο Δίας είχε άπειρες γυναίκες και ένα σωρό παιδιά πέρα δώθε. Η ευαίσθητη ψυχοσύνθεση του παιδιού άραγε σε αυτό πώς αντιδρά; Όταν μαθαίνει στα 4, στα 6 ή στα 8 του πως κάποιος που οι άνθρωποι παλιά τον είχαν σαν θεό, ήταν ένας άντρας άπιστος στη γυναίκα του κι αυτό ήταν αποδεκτό; Κι όμως δυσκολευόμαστε κι είναι βάρβαρο για τα παιδιά να τους πούμε πως ο Θεός, αγάπησε τόσο εμάς τους ανθρώπους, ώστε δεν δίστασε να πεθάνει για μας και να νικήσει το θάνατο με την ανάστασή Του για να μας σώσει!
Γράφει επίσης το κείμενο πως δεν χρειάζεται το παιδί να πάει στην εκκλησία τη Μεγάλη Εβδομάδα, αρκεί να ανάψει ένα κεράκι και να φύγει. Πράγματι, οι ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας είναι μεγάλες. Όμως είναι υπέροχες και τα βιώματα που το παιδί θα έχει από αυτές τις μέρες στην εκκλησία, θα το ακολουθούν σε όλη του τη ζωή. Αν έχει γίνει η κατάλληλη προεργασία , με ανάγνωση κάποιου βιβλίου που μιλάει για τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας, αν έχουμε δει και συζητήσει τις εικόνες με τα γεγονότα αυτά, αν έχουμε παίξει παιχνίδια που μιλούν για όλα αυτά που θα ακούσουμε και θα δούμε στην εκκλησία, τότε να είστε σίγουροι ότι το παιδί θα καθίσει μια χαρά. Ένα μπλοκ και χρώματα, ένα βιβλίο, το αγαπημένο του παιχνίδι κι ένα κουλουράκι ας υπάρχουν μέσα στην τσάντα σας. Ίσως για λίγη ώρα χρειαστεί να βγείτε και στον περίβολο του ναού. Όμως το παιδί να το έχετε μαζί σας στην εκκλησία. Αν όχι όλες τις μέρες, γιατί ξέρω πόσο δύσκολο είναι αυτό, όσες μπορείτε.
Και θα σας πω και κάτι ακόμα . Ο άντρας μου όσο ακόμα ήταν δικηγόρος, παράλληλα ήταν και ψάλτης. Αυτό σήμαινε για μένα ότι στην εκκλησία πάντα είχα τα παιδιά μόνη μου. Από μωρά, με το μάρσιπο, για να μη χρειάζομαι το καρότσι, με μια “βαλίτσα” όπως έλεγα με όλα τα χρειώδη. Καθόμουν στο πλάι, άφηνα την Κωνσταντίνα να πηγαινοέρχεται από το ψαλτήρι σε εμένα, είχαμε τα βιβλιαράκια μας και τα παιχνίδια μας και η ώρα περνούσε όμορφα. Μπορεί να έχω να παρακολουθήσω πλήρη ακολουθία απερίσπαστη 8 χρόνια, αλλά δεν μετανιώνω στιγμή που τα παιδιά μου ήταν πάντα στην εκκλησία.
Ίσως αργότερα να μη θέλουν να πάνε. Εμείς όμως το σποράκι το έχουμε ρίξει στην καρδούλα τους. Και με τη χάρη του Θεού θα αυξηθεί στην ώρα του. Ξέρω πως σε κάποιες εκκλησίες οι ιερείς και οι επίτροποι αποτρέπουν τους γονείς με παιδιά να πηγαίνουν. Αγνοήστε τους. Το κάλεσμα του Χριστού είναι ξεκάθαρο: Αφήστε τα παιδιά να έρθουν προς εμένα! Βρείτε μια κοντινή σας εκκλησία, με ήρεμο κλίμα και πηγαίνετε εκεί.
“Όποιος θέλει οπίσω μου ελθεί” έχει πει ο Χριστός . Κανείς δεν εξαναγκάζεται. Μας έπλασε ελεύθερους κι αυτό αποδεικνύεται περίτρανα σε κάθε πτυχή της επίγειας ζωής Του , αλλά και σε κάθε λεπτομέρεια της δικής μας ζωής. Είναι στο χέρι μας να πιστέψουμε σε Εκείνον ή να μην πιστέψουμε. Μέση λύση δυστυχώς δεν υπάρχει. Και το Πάσχα γιορτάζουμε την Ανάσταση του Χριστού και τη δική μας σωτηρία από το θάνατο και την απελπισία του. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς περιτυλίγματα. Αν θέλουμε να μιλήσουμε στα παιδιά μας, θα τους πούμε αλήθειες.
Σπανίως γράφω τόσο έντονα, αλλά νομίζω πως πια δεν έχουμε περιθώρια να μην μιλάμε. Δεν αρκεί να τα συζητάμε μεταξύ μας , σε κλειστό κύκλο, με τους φίλους και τους γνωστούς μας. Τα παιδιά παίρνουν μηνύματα από παντού και αυτό είναι από όλους αποδεκτό, εκτός κι αν πρόκειται να τους πούμε για την αγάπη του Χριστού.
Και ξαναλέω, όταν κάποιος γράφει δημόσια και δίνει “συμβουλές” και κατευθύνσεις για θέματα τόσο σοβαρά, όπως η ίδια η χριστιανική πίστη, είναι απαράδεκτο να είναι αδιάβαστος και να διαστρεβλώνει το νόημα της Ανάστασης.
Ζητώ συγγνώμη αν κάποιους σας στεναχώρησα. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου . Ο σκοπός μου είναι να σας πω να τολμάμε να μιλάμε για την πίστη μας στα παιδιά και στον περίγυρό μας, χωρίς να ντρεπόμαστε. Αν κάτι δεν πρέπει να μας κάνει να νιώθουμε ντροπή, αλλά χαρά και τιμή είναι το ότι είμαστε χριστιανοί. Όχι από σύμβαση ή από έθιμο , ούτε χριστιανοί μόνο τη Μεγάλη Πέμπτη και την παραμονή των Χριστουγέννων. Χριστιανοί που πιστεύουμε στο Χριστό σαν Κύριο και Λυτρωτή μας.
Καλή Ανάσταση να φτάσουμε!
Σας φιλώ!
Δεν θα μπορούσες να τα πεις καλύτερα… τα κάναμε πλέον όλα έθιμα! έλεος! όντως, αν δεν θέλουν να συμμετάσχουν δεν τους υποχρεώνει κάνεις!
Εξαιρετικό άρθρο ! Μου δίνει μεγάλη ικανοποίηση και χαρά που τους ίδιους προβληματισμούς και ανησυχίες τις συναντώ επιτέλους και σε ένα αξιόλογο ιστότοπο! Η αλήθεια είναι ότι η χριστιανική πίστη θα πρέπει να περιφρουρηθεί και μεταλαμπαδευτεί από εμάς τους ίδιους προς τα παιδιά μας (πολύ σωστά αναφέρθηκε ότι εμείς ρίχνουμε το σπόρο, άσχετως αν θα ακολουθηθεί…) … Η εμπορευματοποίηση και η ισωπέδωση της εποχής του ζούμε, δεν αφήνει περιθώρια ότι θα τα μάθουν από το σχολείο ή το πρότυπο της κοινωνίας… Το ζητούμενο είναι πώς θέλεις να παρουσιάσεις τη ζωή και τον κόσμο στο παιδί σου, μέσα από ποιό πρίσμα, από ποιά οπτική να μπορεί να βλέπει ….
Συγχαρητήρια για αυτά που γράψατε πριν απο τόσο καιρό. Εν μέσω κορονοιού τα πράγματα έχουν γίνει πολύ χειρότερα, όχι μόνο δεν πρέπει να μιλάμε στα παιδιά μας για τον Θεό μας αλλά ούτε να πάμε στην εκκλησία για να κοινωνήσουμε με το πρόσχημα ότι μπορεί να κολλήσουμε.Ήρθε ο καιρός να αποδείξουμε την πίστη μας, σε όλα τα μέτωπα, επαγγελματικό περιβάλλον, φιλικό περιβάλλον, οικογενειακό περιβάλλον κ.λ.π. Ο Θεός να δίνει δύναμη σε όλο τον κόσμο και σε εσάς για να συνεχίσετε το θεάρεστο έργο σας.
Καλή δύναμη!
Χαιρομαι που ρισκαρετε στο να ειποθουν κάποιες αλήθειες. Καλό είναι πλέον να σταθουμε στην αλήθεια του ευαγγελιου μας και να αφησουμε τα παραλογα να γίνονται τρόπος ζωής λόγο τάχα σωστης ψυχολογίας των παιδιων. Ευχαριστουμε που αντιπροσωπευετε ακριβώς αυτά που εχουμε να πούμε !!
Συγχαρητήρια!
Εκπληκτικό άρθρο! Δίνεις κουράγιο στους γονείς!
Εξαιρετικό το άρθρο, τα καλύτερα χρόνια με τα παιδιά μου ήταν αυτά που πηγαιναμε σε όλες τις ακολουθίες, σχεδόν από την αρχή, με τα παιχνιδια τους στην τσάντα, να συναντούν αλλά παιδια και να είναι χαρουμενα. Πλέον κάποια από τα παιδιά μεγάλωσαν, έφηβοι πια, δεν αισθάνονται την ανάγκη να πανε εκκλησία και μέσα μου προσευχομαι να έπεσε αυτό το σπορακι, που θα ανθίσει αργότερα.