Προτού ξεκινήσω την ανάρτηση αυτή, θέλω να σας προϊδεασω πως δεν θα είμαι ευχάριστη. Επίσης, μπορεί να παρεξηγηθώ. Αλλά θέλω τόσο πολύ να εκφράσω αυτά που σκέφτομαι, που πραγματικά παίρνω το ρίσκο να γίνω αντιπαθής. Γιατί ορισμένα πράγματα πρέπει να τα λέμε, ειδικά όταν αιτία για αυτά είναι σχόλια κακεντρεχή, προς μια μαμά που προσπαθεί πάρα πολύ για τα παιδιά της. Εκείνοι οι οποίοι τα έκαναν, καμία αναστολή δεν είχαν, ούτε και ντροπή βέβαια. Έχει παρέλθει για μένα ο καιρός που σκεφτόμουν να μην εκφραστώ, μήπως και κάποιος ενοχληθεί. Όταν κάποιος προσβάλλει, θα είναι μετά διατεθειμένος να υποστεί την κριτική και τον αντίλογο του προσβαλλόμενου.
Πριν λίγο καιρό στην τάξη της μικρής μου κόρης έγινε κάτι που την στεναχώρησε πολύ. Δεν ήταν κάτι φαινομενικά μεγάλο, αλλά εκείνη την πίκρανε πολύ και όταν γύρισε από το σχολείο, έκλαιγε με μαύρο δάκρυ και είδα κι έπαθα να την παρηγορήσω.
Στη συνέχεια έκανα το λάθος, να ρωτήσω τι συνέβη και κάποιες από τις άλλες μαμάδες της τάξης, για να καταλάβω τι έγινε, από αυτά που και τα υπόλοιπα παιδιά μετέφεραν. Η συζήτηση που ακολούθησε ήταν ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα και την ημέρα εκείνη έβγαλα πολλά συμπεράσματα, για τις πολλές διαφορετικές αντιλήψεις στην μαμαδοσφαίρα, αλλά και για τον τρόπο που σαν κοινωνία έχουμε επιλέξει να ανατρέφουμε τα παιδιά μας, που δεν είναι της παρούσης. Αυτό που ακολούθησε στη συνέχεια όμως, ήταν αυτό που έγινε η αφορμή για την ανάρτηση αυτή.
Μια μέρα, αρκετό καιρό μετά, μου έπιασε την συζήτηση μια μαμά, η οποία αναφερόμενη στο γεγονός, ούτε λίγο ούτε πολύ, μου είπε πως τίποτα δεν είχε συμβεί, πως το παιδί είχε πει πράγματα που φαντάστηκε και πως όλα αυτά τα έκανε για να μου τραβήξει την προσοχή. Μιας και έχω τρία παιδιά, μιας και έχουμε στην οικογένεια το μωρό, μιας και προφανώς της φάνηκα πως δεν ασχολούμαι με το παιδί, γιατί δεν προλαβαίνω, μου εφέστησε την προσοχή. Κοντολογίς, το παιδί μου είναι φαντασιόπληκτο και παραμελημένο και γι’ αυτό, ας της δώσω λίγη προσοχή.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ακούω από τον , ευτυχώς όχι πολύ κοντινό, περίγυρο τέτοιου είδους σχόλια. Ακόμα και όταν μεγάλωνα η ίδια είχα ακούσει μαμάδες να σχολιάζουν ότι δεν είναι δυνατόν μια μαμά με περισσότερα από ένα, το πολύ δύο παιδιά, να ασχολούνται σωστά με όλα. Ότι κάποια μένουν παραμελημένα, ότι οι ψυχικές ανάγκες των πολύτεκνων παιδιών , κοντολογίς δεν καλύπτονται. Πολύ συχνά μάλιστα έχω ακούσει ακόμα και δασκάλες να έχουν αυτή την άποψη και την έχω ακούσει και η ίδια από δασκάλα. Μήπως δεν προσέχετε, μήπως δεν έχετε χρόνο, μήπως σας τρώνε χρόνο τα άλλα παιδιά, μήπως το μωρό έτσι και γιουβέτσι. Και ξέρω και από φίλες πολύτεκνες, πως πάντα αυτή η άποψη υποβόσκει στα σχόλια και στην αντιμετώπιση.
Και θυμώνω. Θυμώνω πάρα πολύ. Γιατί πρέπει στην μαμά με τα πολλά παιδιά να της φορτώσουμε ακόμα μια ενοχή. Γιατί μας φαίνεται τόσο περίεργο, σχεδόν αφύσικο κάποιος να επιλέξει να κάνει μεγάλη οικογένεια, που ξεχνάμε πως το βασικό κίνητρο είναι η αγάπη για τα ίδια τα παιδιά. Που αντί να πούμε μια καλή κουβέντα στην μαμά με τα πολλά παιδιά, τρέχουμε να την κατηγορήσουμε ότι παραμελεί τα παιδιά της. Που δεν τολμάς να εμφανιστείς κάπου με όλα τα παιδιά και αρχίζουν τα “πωπωπω” και “τηλεόραση δεν έχετε στο σπίτι σας;” και “απαπαπα καημενούλα, σε λυπάμαι, τόση κούραση τραβάς” και άλλα τέτοια χαριτωμένα και διακριτικά. Λες και δεν έχει κάποιος το δικαίωμα ΝΑ ΘΕΛΕΙ να κάνει πολλά παιδιά! Λες και όταν έχεις πολλά παιδιά αυτομάτως μεταβάλλεσαι σε μια κουρασμένη, ταλαίπωρη ύπαρξη, που δεν έμαθε ποτέ για την αντισύλληψη και βολοδέρνει ανάμεσα σε πλυντήρια και μωρά που κλαίνε.
Λοιπόν σας έχω νέα. Η μαμά με τα πολλά παιδιά δεν χρειάζεται το θαυμασμό κανενός, ούτε και τη λύπησή του φυσικά. Απαιτείται όμως να έχει και αυτή, όπως τόσες και τόσες άλλες κοινωνικές ομάδες, το σεβασμό των άλλων. Με τον σύντροφο της πήραν την απόφαση να δημιουργήσουν μεγάλη οικογένεια και με όλες τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους, είναι άνθρωποι με πολλή αγάπη, πάρα πολλά ενδιαφέροντα, όρεξη για ζωή και συνήθως αεικίνητοι. Δουλεύουν διαρκώς πάνω στον εαυτό τους, να γίνονται καθημερινά καλύτεροι, γιατί έχουν συνείδηση των αδυναμιών τους, ακριβώς επειδή έχουν το μεγαλύτερο κίνητρο: τα πολλά παιδιά τους, που είναι ο καθρέφτης τους.
Οι πολύτεκνες μαμάδες είναι κάτι παραπάνω από πολυεργαλεία, αφού συνήθως εργάζονται, κάνουν μεταπτυχιακά, έχουν χόμπι, ζωντανή κοινωνική ζωή και μεγαλώνουν υπέροχα παιδιά . Γιατί τα παιδιά αυτά μαθαίνουν από νωρίς πως δεν χρειάζεται να είσαι το κέντρο του κόσμου, για να είσαι σημαντικός και να αγαπιέσαι. Είναι σημαντικά και έχουν τον χώρο τους, το χρόνο τους και την προσωπικότητά τους, επειδή είναι μοναδικά έτσι κι αλλιώς. Μαθαίνουν να είναι υπεύθυνα, να αγαπούν χωρίς όρια, να μοιράζονται, να δημιουργούν , να είναι χρήσιμα σε ένα κοινωνικό σύνολο. Και για μένα, στην εποχή της ατομικότητας και του εγωκεντρισμού, αυτά τα πολύ “απλά” εφόδια, που είναι τα πιο απαραίτητα για το κοινωνικό καλό, είναι αυτά που τελικά όλοι ξεχνάμε. Και φυσικά, γράφοντας αυτές τις γραμμές δεν μιλώ μόνο σαν μητέρα, αλλά και σαν παιδί πολύτεκνης οικογένειας.
Έχεις φανταστεί εσύ που με τόση ευκολία λες στην άλλη ότι δεν ασχολείται με το παιδί της, τι καλείται να κάνει μια μαμά με πολλά παιδιά στην καθημερινότητά της; Πόσους ρόλους συνδυάζει, πώς έχει μάθει να κάνει πέντε πράγματα ταυτόχρονα, για να προλάβει μόλις γυρίσουν τα παιδιά από το σχολείο, να είναι εκεί μόνο μαζί τους ; Πώς πρέπει να εφεύρει χίλιους δυο τρόπους για να βρει χρόνο να αφιερώσει σε κάθε παιδί ξεχωριστά, για να μην νιώσει ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή η μαμά δεν ασχολείται μαζί του. Πως τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα είναι αφιερωμένα στις δραστηριότητές τους και την ψυχαγωγία τους, που ακριβώς επειδή είναι παραπάνω από ένα, σημαίνει ότι πρέπει να είσαι δυνατός λύτης παζλ για να καταφέρεις όλα να τα συνδυάσεις.
Και ξεχνάς πως αν δεν θες να ασχοληθείς με τα παιδιά σου, δεν χρειάζεσαι πολλά παιδιά για να το κάνεις αυτό. Μπορεί να έχεις ένα παιδί και να βαρυγκομάς καθημερινά, γιατί όλα σου φαίνονται βουνό και από την άλλη να έχεις πέντε παιδιά και παρόλη την κούραση, να είσαι με το χαμόγελο στο στόμα. Ξεχνάς, πως ειδικά στην εποχή μας, η απόφαση να πάρεις το ρίσκο για μεγάλη οικογένεια, προϋποθέτει μεγάλα αποθέματα αγάπης και υπομονής, επιμονής και αγάπης, ξανά. Θέλει και πίστη βέβαια, εμπιστοσύνη και να ανακαλύπτεις μέρα τη μέρα δυνάμεις , που δεν ήξερες πως διαθέτεις.
Ποτέ δεν κάνω κριτική σε καμία μαμά. Σέβομαι την διαδρομή της και η πείρα από την δουλειά μου, αλλά και από την συναναστροφή με πολλές γυναίκες όλα αυτά τα χρόνια, μου έχει δείξει πως τα λόγια μας πρέπει να είναι μετρημένα, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κρύβεται πίσω από την πόρτα κάθε σπιτιού, ούτε και μέσα στην καρδιά κάθε γυναίκας. Κι αναρωτιέμαι, πόσο δύσκολο είναι να το κάνουμε όλοι αυτό.
Ακούω καθημερινά γύρω μου για την ενσυναίσθηση, που πρέπει να καλλιεργήσουμε στα παιδιά μας. Η απορία μου είναι αν έχουμε δουλέψει καθόλου και τους εαυτούς μας στην ενσυναίσθηση. Αν όχι, αμφιβάλλω πολύ για την επιτυχία να εκπαιδεύσουμε σ’ αυτήν τα μικρά μας. Και όσο περισσότερο περνούν τα χρόνια και έρχομαι σε επαφή με μαμάδες, τόσο περισσότερο πείθομαι πως όχι, την κοινωνία μας όχι μόνο ενσυναίσθηση δεν την διακρίνει, αλλά ούτε καν προσπάθεια να ξεφύγουμε λίγο από το δικό μας εγωιστικό μικρόκοσμο δεν κάνουμε.
Δεν διεκδικώ τον τίτλο της αλάνθαστης μαμάς. Ούτε φυσικά θα ισχυριστώ πως ποτέ δεν έχω σχολιάσει κι εγώ συμπεριφορές, που με έχουν ξενίσει. Θα σκεφτώ όμως πάρα πολύ προτού κουνήσω το δάκτυλο σε οποιαδήποτε μαμά, για οποιονδήποτε λόγο. Ακριβώς επειδή ξέρω πόσα λάθη κάνω εγώ κάθε μέρα. Επειδή είμαι ανεπαρκής.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα δείτε μια μαμά με πολλά παιδιά, μην σκεφτείτε πόσες ελλείψεις έχει. Άλλωστε ποιος δεν έχει; Σκεφτείτε μόνο πόση προσπάθεια κάνει. Πόσα αποθέματα αγάπης και υπομονής έχει. Κι αν απαραίτητα θέλετε κάτι να κάνετε, αν βλέπετε ότι κάπου δυσκολεύεται, αντί να κάνετε κριτική πίνοντας καφέ σταυροπόδι, πηγαίνετε να της κάνετε παρέα την ώρα που εκείνη κυνηγάει ένα μωρό, όταν όλες οι άλλες μαμάδες κάθονται χαλαρές στο παιδικό πάρτι. Αυτό αρκεί και να ξέρετε θα της δώσετε απεριόριστη χαρά.
Λυπάμαι αν ήμουν έντονα φορτισμένη γράφοντας αυτές τις γραμμές, αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορώ πάντα να μιλάω γλυκά, γιατί κάποια στιγμή πρέπει να πούμε και μεις την άποψή μας.
Σας φιλώ!
Είμαι μαμά ενός 3 χρόνου και διδυμων 1 ετους…πόσο ταυτίζομαι με όσα γράφεις! ‘Δεν χρειάζεται τον θαυμασμό κανενός ούτε και την λύπηση του φυσικα’…Να μας ζήσουν να μεγαλώνουν όπως θέλουν και εμείς δυνατές δίπλα τους σε κάθε τους βήμα κάνοντας το καλύτερο που μπορούμε! Καλή συνέχεια!
Αχ μου θύμησες την ατάκα ενός μπαμπά (σύζυγος φίλης) σε έταιρη φίλη μας με 4 παιδιά ότι δεν έχουν κανόνες στο σπίτι γιατί είναι δύσκολο με τόσα παιδιά ναασχοληθείς με όλα! την είχε εξοργίσει την φιλενάδα μου η ατάκα του, δικαίως, ειδικά τη στιγμή που αυτό μάλλον ίσχυε στη δική του 4μελη οικογένεια και όχι στην δικιά της 6μελή.. και ναι η αλήθεια είναι πως αυτή ασχολείται περισσότερο με τα παιδιά της, με όλα τα παιδιά της παρά αυτός με τα 2 τα δικά του( που τα ..πασάρει σε υπολογιστή και τάμπλετ συχνά πυκνα..)
Αυτό που περιγράφεις Κατερίνα μου δυστυχώς δεν αφορά μόνο το σχολιασμό για τις πολυμελεις οικογενειες, αλλά το σχολιασμό για τα πάντα. Είναι γνώρισμα της εποχής να ασχολούμαστε με τις “ελλείψεις” των άλλων για να νιώσουμε καλύτερα για τις δικές μας. Όλα τα κάνουν λάθος οι απέναντι, ενώ εμείς είμαστε τέλειοι. Πολύ δύσκολα βρίσκουμε τη χαρά στα κενά και ανούσια με τα οποία καταναλώνουμε τον περισσότερο χρόνο μας σήμερα και ίσως ο σχολιασμός και το κούνημα του δαχτύλου δίνει στους περισσότερους ικανοποίηση… δυστυχώς. Μακάρι να νιωθαμε πιο επιεικείς για τον απέναντι, να μπαίναμε στη θέση του, να ρίχναμε ένα χαμόγελο πάρα ένα πικρόχολα σχόλιο. Πόσο υπέροχος θα ήταν τότε ο κόσμος μας!
Αχ ποσο δικιο εχεις…δεν εχω 2 ουτε 3 ουτε 4,χαιρομαι ομως με τις μαμαδες και τους μπαμπαδες που αποφασιζουν να μεγαλωσουν τις οικογενειες τους…ειναι μεγαλη ευτυχια τα παιδια!! Εγω εχω 1 και ευχομαι να καταφερω να του προσφερω το μεγαλυτερο δωρο καποια στιγνη ενα αδερφακι!
Να ειστε καλα και να χαιρεστε την οικογενεια σας!
συγχαρητήρια για τις αναρτήσεις ,είναι φορτωμένες με πολύ ελπίδα ,συνεχίστε!!!
Πριν κάποια χρόνια είχε βγει κάποιος “ειδικός”, με επιστημονικές περγαμηνές και με… ράσο, να κάνει ανάλογη υπόδειξη για την πολυτεκνία. Τι να περιμένει κανείς από κοσμικούς ανθρώπους… Ευλογημένες πολύτεκνες-σούπερ-μαμάδες (και μπαμπάδες)!!!
Τέλειο!!!!! Μπράβο σου!!!
Έδωσα στη μαμά μου, πολύτεκνη μητέρα με πέντε παιδιά, να διαβάσει το εξαιρετικό σας κείμενο και λέει: τα έχει ακούσει και κείνη όλα αυτά και πολύ χειρότερα, και, επιτέλους, μια από εσάς, τολμάει να τα πει ξεκάθαρα, με ειλικρίνεια και αξιοπρέπεια! Ένιωσε να ταυτίζεται! Ήταν πολύ συγκινητικό για εκείνην. Κείμενο εύστοχο, γεμάτο ευαισθησία! Ναι, είναι επιλογή και αγάπη για κάποιες γυναίκες να έχουν οικογένεια με πολλά παιδιά. Ευχαριστεί για την αισιοδοξία που της μεταφέρατε ότι υπάρχουν κι άλλες πολλές μαμάδες με πολλά παιδιά που το παλεύουν και το χαίρονται! Συγχαρητήρια! Συνεχίστε με δύναμη και σθένος να γράφετε γιατί βοηθάτε και άλλους με τις απόψεις σας!
Σ ευχαριστώ, από βάθος ψυχής Κατερίνα, για την υπεράσπιση μας σ όποιον θέλει να την ακούσει! Είμαι εκπαιδευτικος, με 7 παιδιά κ συχνά ακούμε διάφορα. Δόξα τω Θεώ! Είμαστε άνθρωποι, με τα λάθη μας ,με τον αγώνα μας, με την αγάπη μας για το μεγάλο πανεπιστήμιο κάθε παιδιού, που λέγεται οικογένεια κ μαλιστα πολυτεκνη. Καλό καλοκαίρι μαζί με την οικογένειά μας!
Καλή δύναμη!!!Συμφωνω πραγματικά σε όλα!Μπραβο σε ολες τις μανούλες και ιδιαιτέρως στις πολύτεκνες!Σας σέβομαι και σας θαυμάζω για τον αγώνα σας γιατί χωρίς εσάς όλοι αυτοί που κάνουν τα διαφορά απρόσεκτα σχόλια δεν θα δούλευαν ίσως!Η πατρίδα έχει επειγόντως ανάγκη από παιδιά!Ειμαι εκπαιδευτικός και το ζούμε εμείς στην πράξη το πόσο μειώνονται τα τμήματα των παιδιων κάθε χρόνο!
Πολύ όμορφο το άρθρο σας κα Κατερίνα!
Θα συμφωνήσω σε πολλά σημεία από τα λεγόμενά σας.
Μία σκέψη που κάνω και θέλω να σας την καταθέσω είναι η εξής. Κάποιοι από τους σχολιασμούς που γίνονται από άλλους ανθρώπους αφορούν έναν απόηχο από μια παλιά νοοτροπία που όντως υπήρχε, περισσότερο στα χωριά. Ότι ένας ιερέας δεν ΄δικαιούνταν΄ τρόπον τινά ενώπιον θεού να κάνει οικογενειακό προγραμματισμό γιατί με αυτό τον τρόπο ουσιαστικά ΄ψαλιδιζόταν΄η ιερωσύνη του. Και ότι παλαιά οι άνθρωποι δεν είχαν τρόπους προφύλαξης για αυτό και ένα ζευγάρι παραδείγματος χάριν έκανε 12 ή 13 παιδιά χωρίς να υπάρχει φαί στο τραπέζι.
Φυσικά τα κοινωνικά δεδομένα είναι πλέον διαφορετικά, αισθάνομαι όμως ότι υπάρχει πάντα ένας απόηχος όλων αυτών.
Εύχομαι οι μαμάδες που μίλησαν με κακεντρέχια απέναντί σας, να διαβάσουν αυτό το άρθρο και να μπουν σε προβληματισμό.
Σας εύχομαι καλή δύναμη!
Είμαι μαμά πέντε παιδιών. Πριν τρία χρόνια και έχοντας ήδη δύο μεγαλύτερα παιδιά έμεινα έγκυος σε τρίδυμα. Έτσι γίναμε πολύτεκνοι από τη μια στιγμή στην άλλη. Τί να πρωτοθυμηθώ από τα σχόλια που έχω ακούσει όλα αυτά τα χρόνια. Στη δουλειά προσπαθούσαν να καταλάβουν για ποιο λόγο τα κράτησα, ο άντρας μου έμεινε άνεργος την ημέρα που γέννησα (τυχαίο;), έως τα πολύ προσβλητικά σχόλια του στυλ εσείς και οι γύφτοι κάνετε παιδιά ή το τελευταίο που μου είπε συνάδελφος γιατί να πληρώνω εγώ το ρεύμα στους πολύτεκνους. Από όλα αυτά το μόνο που συγκρατώ είναι αυτό που μου είπε ο πνευματικός μου ότι οι πολύτεκνοι είμαστε υπό διωγμό.
Katerina Dandoulaki-Xioni Σαν πολύτεκνη μαμά κι εγώ (5.. ζωή να χουνε) και συνάδελφος έχω ένα σχόλιο στο άρθρο σου… Συμφωνώ κι επαυξάνω!!! Τα είπες τέλεια! Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που τόλμησες να τα πεις και μάλιστα τόσο όμορφα! Ειλικρινά!!!
Πολύ ωραίο άρθρο Κατερίνα!Έχω 4 παιδάκια και ναι έχουμε ακούσει πολλές εξυπνάδες!Από τον γυναικολόγο που μετά την τελευταία γέννα το θεωρούσε αυτονόητο ότι θα ζητούσαμε να με στειρώσει,από τον πεθερό μου που ήταν θυμωμένος με την τρίτη εγκυμοσύνη μου (πριν μάθει ότι είχα δίδυμα), με τον κάθε άσχετο που βρίσκουμε και το παίζει έξυπνος πιστεύοντας ότι έχει το δικαίωμα να πει ότι θέλει ή ότι ενδιαφέρεται κανείς για την γνώμη του. Γενικώς υπάρχει η αντίληψη ότι όσα περισσότερα παιδιά κάνει κανείς,τόσο μειώνεται το iq του. Δεν πειράζει,να είναι καλά τα παιδάκια μας και εμείς για να τα καμαρώνουμε! Εξάλλου ο Θεός σκεπάζει τους πολύτεκνους!Φιλιά και αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλες τις μαμάδες!!!
Καλησπέρα κ μπραβο στις πολυτεκνες οικογενειες! τα ειπατε πολύ ωραια κ ας μην δινουμε σημασια σε ανθρώπους που τους ενοχλεί η ευτυχια της πολυτεκνης οικογενειας και βγαζουν χολη!Παρολα αυτά θα ηθελα να μετριασω λιγο τον αποηχο της κακιας …..λεγοντας τα εξης.Εχω μια 8χρονη κορουλα κ ένα 3χρονο γιο.Η κορη μου όπως κ αλλα παιδακια στη γειτονια που ζουμε αντιμετωπιζουν θεματακια από παιδακια που προερχονται ειτε από οικογενειες που τα εχουν γεννημενα σε πολύ κοντινη ηλικια μεταξυ τους ειτε από πολυτεκνη οικογενεια ειτε από οικογενειες που εχουν μωράκια. Κ το παραδέχονται κ οι ιδιες μαμαδες ότι δυσκολεύονται.Τι θελω να πω?μηπως είναι μεγαλη η κουραση με πολυπληθείς οικογενειες που αφηνουν κ πραγματα σημαντικα να περασουν απαρατήρητα? Του τυπου Ωχ μωρε τωρα αστο να κανει αυτό που θελει μπας κ σταματησει να μας ζαλιζει Δεν μπορει να είναι τυχαιο που αισθάνονται ολες οι παραπανω μαμαδες το ιδιο?Ευχαριστω κ παλι υπογραμμίζω πως η προθεση μου δεν είναι να προσβαλλω κανεναν!Σας ζηλευω για όλα τα ενδιαφεροντα που κανετε στη ζωη σας εγω δεν εχω τοσο χρονο εσεις πως τα καταφέρνετε?Θελω συμβουληηη!
Αγαπητή Παρασκευή. Ίσως να μην θέλετε να προσβάλετε , αλλά πέφτετε στην ίδια παγίδα που πέφτουν κι αυτοί οι οποίοι έγιναν αφορμή για το κείμενο αυτό. Το ότι θα κουραστούμε, θα κάνουμε λάθη και κάποια πράγματα θα μας ξεφύγουν σαν γονείς είναι δεδομένο. Είμαστε άνθρωποι ατελείς. Δεν βρίσκετε εξαιρετικά άδικό όμως να το συγκεκριμενοποιείτε αυτό μόνο στις οικογένειες με πολλά παιδάκια; Δηλαδή στον περίγυρό σας οι μαμάδες με ένα ή δύο παιδιά δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα συμπεριφοράς με τα παιδιά τους; Όλα τα κάνουν τέλεια; Σκεφτείτε το λίγο αυτό που μόλις γράψατε. Καταλαβαίνω ότι ίσως φαντάζει δύσκολο, ότι είμαστε εύκολοι στην κριτική, ότι όταν δούμε κάτι στραβό , αμέσως θα πούμε, να είδες που δεν τα καταφέρνεις, τι τα θες τα παιδιά. Όμως θα πούμε με την ίδια ευκολία μπράβο στην μητέρα και τον πατέρα, που παρότι έχουν προβλήματα, παρότι μπορεί τα μικρά να είναι ζωηρά, παλεύουν και αγωνιούν καθημερινά να μεγαλώσουν σωστά παιδιά; Θα πούμε μπράβο στο παιδάκι από τηνπολύτεκνη οικογένεια που θα παίξει με το παραμελημένο παιδί; Που θα βοηθήσει στον εθελοντισμό; Που θα αναλάβει ευθύνες; Γιατί έτσι μαθαίνει στην οικογένεια, όχι με λόγια, αλλά με τις πράξεις. Προφανώς και υπάρχουν και περιπτώσεις δύσκολες και προβληματικές. Είναι όμως θέμα πολλών παιδιών ή νοοτροπίας και άλλων δυσκολιών; Οι ίδιοι άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονται όσα παιδιά και να είχαν ή και να μην είχαν, το ίδιο πράγμα θα έκαναν. Να είστε καλά. Μην ζηλεύετε για τίποτα, ο καθένας μας κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Να είστε καλά.
Αγαπητή Κατερίνα, συγχαρητήρια κατ΄αρχάς για την όμορφη σε περιεχόμενο ιστοσελίδα σου!
Ως μητέρα τεσσάρων παιδιών έχω ακούσει κι εγώ παρόμοια σχόλια για τη σημασία που δίνω στο κάθε παιδί, ακόμα και από άτομα του στενού μας οικογενειακού και φιλικού περιβάλλοντος, σχόλια που στενοχωρούν. Το ” Ωχ μωρε τωρα αστο να κανει αυτό που θελει μπας κ σταματησει να μας ζαλιζει” δεν χρειάζεται να είναι πολύτεκνη η μάνα για να το πει. Δεν γράφω για να διακιολογήσω τον τρόπο που μεγαλώνουμε με τον σύζυγο τα παιδιά μας ούτε για να έρθω σε αντιπαράθεση με κάποιον που δεν είναι πολύτεκνος είτε από επιλογή είτε επειδή δεν το επέτρεψαν άλλοι λόγοι. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι με την πολυτεκνία η αγάπη δεν μοιράζεται σε μικρότερες μερίδες, αλλά πολλαπλασίαζεται. Δίνεις και παίρνεις περισσότερη αγάπη. Κάνουμε ό,τι μπορούμε και σίγουρα βοηθάει και ο Θεός!
Ως μοναχοπαίδι και πατέρας δύο μικρών παιδιών, το μόνο που έχω να πω είναι ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!
Αγαπητή κυρία Κατερίνα καταρχήν συγχαρητήρια και πάλι για τον πολύ ωραίο ιστότοπο που έχετε δημιουργήσει και θίγεται πολύ σημαντικά θέματα που αφορούν όλους μας.Επι του θέματος και ως μέλος 9 μελους οικογένειας, θα ήθελα να αναφέρω τα εξής. Μεγαλώσαμε όλοι μας με την βοήθεια του μεγαλοδύναμου Θεού χωρίς προβλήματα, στερηθήκαμε πολλά πράγματα, αυτό όμως τώρα στα 42 μου και ως πατέρας δύο κοριτσιών,αναγνωρίζω ότι μας βγήκε σε πολύ καλό. Διότι μάθαμε να εκτιμούμε και να δίνουμε αξία στο κάθετι. Σημαντικό ή ασήμαντο.Ο ρόλος του πατέρα και της μητέρας σε αυτές τις καταστάσεις δεν χωράει σχόλια, όποιος σχολιάζει ή είναι κομπλεξικός ή δεν είναι ικανός να δημιουργήσει οικογένεια. Σε όλους αυτούς αυτό που έχω να πώ είναι ότι σε λίγα χρόνια οι μετανάστες και οι πρόσφυγες θα μένουν στα σπίτια μας.Η μητέρα μου δεν ζεί πλέον, ήταν εργαζόμενη,σύζυγος, μητέρα, πάρα πολλές φορές είχαμε ακούσει αυτά τα σχόλια που προαναφέρατε.Τέλος, όλοι αυτοί που κατηγορούν και σχολιάζουν βρίσκονται εκτός του χώρου της εκκλησίας.Έχουμε μια φιλική οικογένεια που είναι και αυτοί 9 παιδιά και έχουν παντρευτεί και οι 9 και έχουν απο 7-12 παιδιά ο καθένας. Εκεί μπορεί κανείς να διακρίνει την χάρη και την ευλογία του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.
Δυστυχώς το πρόβλημα είναι ευρύτερο και δεν αφορά μόνο τα σχόλια σε πολύτεκνες οικογένειες. Ρατσιστική αντιμετώπιση δέχονται όλες οι ομάδες που κρίνονται ως διαφορετικές, οι πολύτεκνοι, οι άτεκνοι, οι ανύπαντροι, οι διαζευγμένοι. Δεν είναι καθόλου εύκολο να αλλάξει αυτή η συμπεριφορά γιατί ανάγεται στον βαθύτερο ψυχισμό μας, σε έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης και στερεοτυπική κατάταξη των ανθρώπων. Λειτουργούμε ως ρομπότ κατατάσσοντας τους ανθρώπους σε κουτάκια και κολλώντας ταμπέλες, γιατι αδυνατούμε να κρίνουμε ελεύθερα και ουσιαστικά.
Το θέμα νομίζω είναι πολύ ευρύτερο και αφορά πολλές κοινωνικές ομάδες που δεν ανήκουν στην πλειοψηφία, μία από αυτες οι πολύτεκνοι. Πρόκειται για στερεότυπα τα οποία καλά κρατούν στον ελληνικό τρόπο σκέψης και ψυχισμό και κυρίως ανάγονται σε έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης. Οι άνθρωποι δεν έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε ελεύθερα, αλλά λειτουργούμε σα ρομποτάκια και και βάζουμε τους ανθρώπους σε κουτάκια. Οι πολύτεκνοι, οι άτεκνοι, οι ανύπαντροι, οι διαζευγμένοι. Η προσωπική ζωή και η προσωπική ιστορία του ανθρώπου όμως δεν είναι ταμπέλα. Και οι πραγματικά ωραίοι άνθρωποι ξεχωρίζουν από τις ρωγμή που τους χάραξε ο πόνος. Από αυτήν μπορείς να ανοίξεις και να δεις την ψυχή τους και από αυτήν πάλι είναι στιγμές που φέγγει το μέσα τους φως.
Κατερίνα μου, είμαι κι εγώ πρεσβυτέρα. Είμαι 36 ετών και μητέρα 7 παιδιών. Γράφεις ό,τι ακριβώς νιώθω!