Συνηθίζω να λέω πως είμαι η δεύτερη από πέντε αδέρφια. Αυτό δεν είναι ακριβές. Η αλήθεια είναι πως είμαι η δεύτερη από έξι αδέρφια, μιας κι εκτός από τον μεγαλύτερο αδερφό μου και τις τρεις μικρότερες αδερφές μου, έχω άλλη μια αδερφούλα στον ουρανό.
Δεν μιλάω σχεδόν ποτέ για εκείνη, αλλά τη σκέφτομαι κάθε μέρα, εδώ και 24 χρόνια.
Όμως σήμερα θα μιλήσω για εκείνη. Ο Οκτώβριος είναι ο παγκόσμιος μήνας ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σχετικά με την νεογνική απώλεια και την απώλεια κύησης.

 Η καλή μου Γιάννα, που η ίδια έχει περάσει τόσα πολλά, έχει πονέσει τόσο πολύ και έχει ζήσει μετά τις καταιγίδες την ευτυχία του ουράνιου τόξου, αφιερώνει κάθε χρόνο στο blog της όλο τον Οκτώβριο στο θέμα αυτό. Στην ανάρτηση με τα 59+1 πράγματα για μένα το είχα γράψει και εκεί το διάβασε. Όταν λοιπόν πριν λίγο καιρό με ρώτησε αν θα ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία μου για το πώς βίωσα την απώλεια της αδερφούλας μου, ένιωσα μεγάλη τιμή, χάρηκα, αλλά… αγχώθηκα πολύ. Πάρα πολύ.
Την ανάρτηση την έγραψα πάρα πολλές φορές, το μετάνιωσα και μετά το αποφάσισα και ξανά πάλι. Ήταν μια δύσκολη διαδικασία, να γράψω σκέψεις και συναισθήματα, αλλά ταυτόχρονα πολύ λυτρωτική. Είμαι ευγνώμων στη Γιάννα , που με παρακίνησε και έγινε η αφορμή να γράψω μια ανάρτηση, που ανέβαλα πολλούς μήνες. Κι επίσης της είμαι ευγνώμων γιατί με κατάλαβε και με ένιωσε. Σ’ ευχαριστώ!
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την ανάρτηση εδώ.
Σας φιλώ !