Στο σπίτι μας μένουμε πια πάνω από μια δεκαετία. Η γειτονιά μας είναι ήσυχη, μια κλασσική ελληνική γειτονιά, με το σχολείο, το σουπερμάρκετ, το βενζινάδικο, το ψιλικατζίδικο, τα παιδιά που βγαίνουν το καλοκαίρι με τα ποδήλατα, τις γιαγιάδες που ανηφορίζουν με το καροτσάκι μέχρι τη λαϊκή, τους παππούδες που σουλατσάρουν με την τραγιάσκα και τα χέρια στις τσέπες το απόγευμα.

Μέχρι που η Κωνσταντίνα πήγε σχολείο, ελάχιστα γνωρίζαμε κόσμο από τη γειτονιά. Θες ότι τα πατρικά μας είναι αλλού, θες ότι οι δουλειές μας μας κρατούσαν όλη μέρα έξω από το σπίτι,  θες ότι η παιδική χαρά που πηγαίναμε δεν ήταν στην γειτονιά μας, αλλά στην παραδιπλανή, θες ότι δύσκολα θα πεις καλημέρα σε κάποιον που δεν ξέρεις.

Όταν όμως άρχισε το σχολείο η γειτονιά σαν να μεγάλωσε. Ραντεβού για παιχνίδι στα σπίτια ή τις πυλωτές άρχισαν να γίνονται, συναντήσεις στο φανάρι, στη στάση του λεωφορείου, στο σουπερμάρκετ, στο παιχνιδομάγαζο, στην παιδική χαρά ήταν καθημερινές. Οι μαμάδες συναντιόμασταν πια και μόνες μας και το μπίρι μπίρι έδινε κι έπαιρνε.

Κι όσο περνάει ο καιρός ο κύκλος μεγαλώνει. Οι ταμίες στο σουπερμάρκετ μας χαιρετούν πια και στο δρόμο, ο ιδιοκτητής του ψιλικατζίδικου είναι οικογενειακός μας γνωστός, οι μαμάδες και οι μπαμπάδες των συμμαθητών πια γνωριζόμαστε σχεδόν όλοι μεταξύ μας και τα νέα κυκλοφορούν γρήγορα: ποιος πήρε σκυλάκι , ποιος έφυγε διακοπές, ποιος αρρώστησε, ποια μαμά γέννησε μωράκι.

Πηγαίνοντας και γυρίζοντας από το σχολείο κάθε πρωί πια, περπατάω στο δρόμο και μοιράζω καλημέρες. Και χαμογελάω, γιατί βλέπω πρόσωπα γνωστά που μου γελούν. Και η διάθεσή μου φτιάχνει στη στιγμή.
Σκέφτομαι πόσο όμορφο είναι να είσαι ανοιχτός στους ανθρώπους. Να μιλάς, να χαιρετάς, να χαμογελάς,  να ενδιαφέρεσαι.
Τι ωραίο παράδειγμα, χωρίς λόγια και κόπο είναι αυτό για τα παιδιά, που παρατηρούν κάθε κίνησή μας.
Οι φίλοι μας είναι σίγουρα αναντικατάστατοι, αλλά όταν έχεις παιδιά, πρέπει να καταλάβεις ότι θα έχουν κι αυτά δικούς τους φίλους. Και είναι ανάγκη να τους γνωρίσεις, να μιλήσεις με τους γονείς. Θα έρθουν σπίτι σου και θα πας στο δικό τους, θα πάτε μαζί στο κολυμβητήριο και τα αγγλικά, μπορεί να δουλεύετε κοντά και να γυρίζετε μαζί το μεσημέρι, θα βρεθείτε στο πάρτι, στην σχολική γιορτή. Και είναι ωραίο να μιλάς και να χαμογελάς μαζί τους. Κι όλα ξεκινούν από μια γελαστή “καλημέρα”.

Σκέφτομαι τι όμορφο που είναι να ανήκεις σε μια πολυκατοικία, σε ένα σχολείο, σε μια γειτονιά που οι άνθρωποι χαιρετιούνται μεταξύ τους. Που ανοίγουν το σπίτι τους να πουν τα παιδιά τα κάλαντα. Που θα σε ρωτήσουν για το τάδε ή το δείνα που είχατε συζητήσει την προηγούμενη φορά. Που δεν θα τσιγκουνευτούν το χαμόγελο και την καλημέρα. Γιατί ακόμα κι αυτό δεν είναι αυτονόητο. Ούτε καν η καλημέρα. Ούτε καν το χαμόγελο.

Σκέφτομαι τι όμορφο που είναι να λες καλημέρα γελαστά και να φτιάχνεις τη μέρα τη δική σου και τη μέρα κάποιου άλλου. Και πόσο απλό. Και πόσο ανέξοδο. Και πόσο ελπιδοφόρο.

Καλημέρα λοιπόν. Με χαμόγελο, όσο μπορούμε!

Σας φιλώ!