Η αλήθεια είναι πως πια δεν μου αρκεί να διαβάζω ή να ακούω θεολογίες και θεωρίες. Θέλω αυτά όλα να “μεταγλωττίζονται” , αν μου επιτρέπεται η έκφραση, να μπορούν να εφαρμόζονται πρακτικά στη ζωή μου. Και αυτές οι ιστορίες των πατέρων της ερήμου, που πράγματι έχουν κρυμμένο νόημα , ήθελα πολύ να καταλάβω τι μπορούν να πουν σε εμένα, που ζω στον κόσμο, τόσους αιώνες μετά από εκείνους.
Μέσα σε όλες τις μικρές ιστορίες βρίσκεται ένα μήνυμα κι αν μπορώ να πω, μετά από τόσες φορές που έχω διαβάσει και ξαναδιαβάσει κάθε ιστοριούλα, κρύβονται περισσότερα μηνύματα ή εγώ τα ερμηνεύω έτσι ανάλογα με τη φάση, διάθεση, κατάσταση που βρίσκομαι κάθε φορά. Όσο για την απάντηση στο αρχικό μου ερώτημα “τι σχέση έχει ένα γεροντικό με εμένα, που ζω στον κόσμο εν έτει 2017” , σας παραθέτω ένα μικρό κομμάτι από τον πρόλογο του Βασίλη :
Αντιγράφω και πάλι δυο αποσπάσματα , αν και πολύ δυσκολεύτηκα να τα διαλέξω, ανάμεσα στα τόσα που με εντυπωσίασαν.
“… Για άλλη μια φορά λοιπόν, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί μπροστά στον κίνδυνο ενός επιφανειακού εκσυγχρονισμού της παράδοσης της ερήμου. Μας φαίνεται θαυμάσιο να διαβάζουμε πως η οδός του ασκητισμού έγκειται στην αυτο – ανακάλυψη διότι οι περισσότεροι από εμάς είναι βαθιά ερωτευμένοι με την ιδέα της αυτο – έκφρασης – η ανακάλυψη του “αληθούς εαυτού μας”, προκειμένου αυτός να εκφραστεί με μεγαλύτερη πληρότητα, είναι το θέμα εκατοντάδων βιβλίων αυτοβοήθειας. Για τους μοναχούς και τις μοναχές της ερήμου, ωστόσο, η αναζήτηση της αλήθειας μπορεί να είναι κάτι τρομακτικό, και οι ίδιοι γνωρίζουν πόσες στρατηγικές μηχανευόμαστε προκειμένου να κρατήσουμε τον εαυτο μας μακριά από κάθετί πραγματικό. …”
“… Η κοινότητα της ερήμου λέει στην Εκκλησία, τότε και τώρα, ότι δουλειά της είναι να αποτελεί μια κοινότητα δίχως φόβο, και μας υποθεικνύει ορισμένες από τις συνήθειες που πρέπει να αναπτύξουμε ώστε να γίνουμε άφοβοι- συνήθειες που έχουν να κάνουν με την αυτογνωσία και την προσοχή του ενός προς τον άλλο, συνήθειες που θεμελιώνονται στην επίγνωση του Θεού που διαποτίζει το “είναι” και που προέρχεται από τη διαρκή έκθεσή μας σε Εκείνον, μέσα από την ανάγνωση της Γραφής και την προσευχή…”
Τις απαντήσεις στο λογισμό μου τις πήρα. Επίσης σκέφτηκα και έμαθα αλήθειες, που δεν είχαν περάσει από το μυαλό μου, αλλά και ξεκαθάρισαν μέσα μου πολλά πράγματα που ήταν θολά. Ένα βιβλίο πνευματικό πιστεύω ότι εκπληρώνει το σκοπό του, όταν μπορεί να απευθυνθεί και να μιλήσει σε έναν πιστό, που δεν είναι όμως θεολόγος. Και το συγκεκριμένο βιβλίο το έχει καταφέρει.
Και τα δύο βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Εν πλω.
Αυτές οι ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας είναι κατεξοχήν μέρες αυτοεξέτασης, συγκέντρωσης και προσοχής. Όλη η προετοιμασία της Σαρακοστής βοηθάει σε αυτό και η ανάγνωση ενός βιβλίου, όταν η ψυχή είναι έτοιμη, λειτουργεί σαν αναζωογονητική βροχή. Σας τα προτείνω ανεπιφύλακτα και τα δύο βιβλία. Όπως φροντίζουμε για τα αναγνώσματα των παιδιών μας να είναι κατάλληλα τις ημέρες αυτές (και γενικά βέβαια), ας φροντίσουμε πρωτίστως και για τα δικά μας, γιατί χωρίς τροφοδοσία, η ψυχή στεγνώνει και κουράζεται.
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα να έχουμε!
Σας φιλώ!
Το πρώτο μου άρεσε κι εμένα πολύ…είναι ξεκούραστο. Το δεύτερο το ξεκίνησα κι εγώ αλλά είχα τις ίδιες σκέψεις με σένα παρ’όλο που λόγω ειδικότητας δεν αποφεύγω τα θεολογικά…θα το ξαναπιάσω μες στη Σαρακοστή αφού το προτείνεις κι εσύ..