Εδώ και λίγες μέρες είμαι χωρίς κινητό.  Μια Κυριακή μεσημέρι, ξαφνικά, αποφάσισε να με εγκαταλείψει. 

Η αλήθεια είναι πως αρχικά έπαθα σοκ. Ναι το ομολογώ: εδώ και 11 χρόνια δεν έχω περάσει ούτε μια μέρα χωρίς κινητό. Αφότου δε καθιερώθηκαν τα smartphones το κινητό για μένα είναι πολυμηχάνημα: τηλέφωνο, φωτογραφική μηχανή , ημερολόγιο, ραδιόφωνο, υπολογιστής, φορητό γραφείο, ξυπνητήρι… Μπορεί να έχω ξεχάσει πορτοφόλι, κινητό όμως, όχι.

Μου δίνει μια αίσθηση ασφάλειας. Ειδικά όταν είμαι χωρίς τα παιδια, θέλω να ξέρω ανά πάσα στιγμή πως θα μπορούν να με βρουν. Όποτε έχει τύχει να ξεμείνω από μπαταρία, όλο αγχώδεις σκέψεις γεμίζουν το μυαλό μου, λες και η καταστροφή του κόσμου θα γίνει σε αυτή τη μισή ώρα, μέχρι να φτάσω σπίτι.

Μη μιλήσω φυσικά για τα σόσιαλ… Πόσες φορές έχω διαγράψει το facebook κι εγώ δεν ξέρω! Χώρια οι παρατηρήσεις του άντρα μου (τι γράφεις τσικ τσικ όλη την ώρα, δεν μπορώ να καταλάβω!) και των κοριτσιών (αμάν μαμά! Όλο με αυτό το κινητό, άστο λίγο!) Ουπς… Πρόβλημα, το ξέρω.

Περίεργες οι μέρες λοιπόν χωρίς το κινητό. 

Με πιο πολύ χρόνο. Οι δουλειές με ένα μαγικό τρόπο τελείωσαν πιο γρήγορα – μήπως επειδή δεν σταματούσαν να ελέγξω την ειδοποίηση;

Οι βόλτες με τα παιδιά πιο γεμάτες , πιο αποκλειστικά δικές τους… Και δεν πειράζει που δεν φωτογράφισα για το μπλογκ ή το ινσταγκραμ τις ζωγραφιές που έκαναν στις κούνιες ή την Κωνσταντίνα όταν έτρεχε στο γεφυράκι φωνάζοντας χαρούμενη ή τη Βαγγελίτσα που χοροπηδούσε επειδή πηγαίναμε στο αλογάκι. Τα γράφω στο μυαλό, στην καρδιά κι εδώ και τα θυμάμαι. Εξάλλου το συναίσθημα της ευτυχίας εκείνη τη στιγμή είναι που τελικά μετράει.

Η ώρα του καφέ με τον άντρα μου, εντελώς δική του. Χωρίς περισπασμό, εκτός ίσως από τα κορίτσια, που όλο κάτι ζητούν.

Δεν έχω κανένα άγχος μήπως χάσω κάποια κλήση που δεν άκουσα ή μήνυμα που δεν είδα.

Στο λεωφορείο, τώρα που δεν έχω να χαζέψω στο κινητό, βλέπω όλους τους υπόλοιπους σκυμμένους στις οθόνες τους και συνειδητοποιώ ότι πια δεν κοιταζόμαστε μεταξύ μας. Όλοι με αγωνία μη χάσουμε καμιά φωτογραφία στο instagram, κανένα mail ή καμιά ανάρτηση στο facebook, λες και η ζωή μας είναι εκεί μέσα. Άραγε πόσες φορές θα το πω αυτό στον εαυτό μου;

Θυμήθηκα πώς ήμουν παλιά. Τότε που έφευγα από το σπίτι για την Αθήνα και έλεγα θα γυρίσω το βράδυ. Και ζούσα κάθε στιγμή των γεμάτων φοιτητικών ημερών μου, χωρίς να τις φωτογραφίζω, αλλά θυμάμαι ότι ήταν υπέροχα!

Σίγουρα θα ξαναέρθει στα χέρια μου το κινητό…

Μου άρεσε όμως αυτό το διάλειμμα. Το χάρηκοια. Ένιωσα ότι ξαναπήρα πίσω ένα κομμάτι της ζωής μου, που ούτε καν είχα καταλάβει πως είχα χάσει.

Χωρίς κινητό λοιπόν, αλλά σίγουρα με πολλές αναμνήσεις γραμμένες στην καρδιά και όχι στο ινσταγκραμ…

Σας φιλώ!