Ομολογώ ότι έχω μπλοκάρει. Δικόγραφα που επείγουν να τελειώσουν, υπηρεσίες που πρέπει να πάρω τηλέφωνο, άλλες που πρέπει να πάω από εκεί, διάβασμα για τις καινούργιες υποθέσεις, έρευνα για δύσκολα θέματα, αναρτήσεις μισοτελειωμένες, φωτογραφίες στην κάρτα μνήμης που υπομονετικά περιμένουν να επεξεργαστούν, βιβλία που περιμένουν να φωτογραφηθούν, emails που περιμένουν να διαβαστούν, ρούχα που περιμένουν να σιδερωθούν, καλοκαιρινά που πρέπει να αντικαταστήσουν τα χειμωνιάτικα, κατασκευές που μαζεύονται στην to-do list, πάρτι που πρέπει να διοργανωθούν,  ιδέες που ξεπετάγονται από το πουθενά τις πιο απίθανες στιγμές και κάτι πρέπει να γίνουν … Σαν ένα βουνό που υψώνεται πάνω από το κεφάλι μου και κουβαλάω μαζί μου διαρκώς. 

Είναι κι αυτή η ζέστη που με ξεμυαλίζει, που μου φωνάζει εκδρομή, που με κάνει να ονειρεύομαι ξυπόλητα πατουσάκια, πρωινό στη βεράντα, κολατσιό στην παραλία, μεσημέρια με τα τζιτζίκια στη διαπασών, τη μυρωδιά του αντηλιακού, γεύση καρπούζι, βραδυνές συζητήσεις ως αργά, μέρες χωρίς διάβασμα…

Είναι αυτός ο καιρός που δεν με κρατάει μέσα, που το σώμα απαιτεί ξεκούραση, χαλάρωση, περιποίηση κι ονειρεύομαι ύπνο μέχρι τις 10 το πρωί, χουζούρεμα και παιχνίδια με τα παιδιά, επισκέψεις σε χαμάμ και κομμωτήρια με φίλες, καλοκαιρινά ψώνια στα μαγαζιά με παρέα, ηλιοθεραπεία και ένα περιποιημένο πεντικιούρ…

Είναι κι αυτή η ρομαντική διάθεση της εποχής, με τα λουλουδάτα φορέματα, με το άρωμα τριανταφυλλιάς  διάχυτο στις γειτονιές και θέλει βόλτες με τον αγαπημένο δίπλα στη θάλασσα με το φεγγάρι ψηλά, κούνιες και παραλία με τα κοριτσάκια μου, καφέ διαρκείας με τη φίλη και παγωτό χωνάκι σε μεγάλες ποσότητες, που να το τρως περπατώντας αργά και νωχελικά , ψάχνοντας για τη σκιά των δέντρων…

Είναι αυτή η εποχή, που θέλει κόκκινα γυαλιά κι όλα γύρω σινεμά να τα βλέπω. Και σε αντίθεση με το τραγούδι, εγώ ξέρω πώς να ζω και πώς να αγαπώ. Και βάζω τα κόκκινα γυαλιά μου για να μπορέσω να ξεμπλοκάρω και να τα δω όλα όμορφα, όπως πραγματικά είναι και να χαρώ για όλα αυτά.

Βάζω κόκκινα γυαλιά, για να δώσω χρώμα στις άχαρες μηνύσεις και τις άχρωμες εφέσεις, έμπνευση στις αναρτήσεις και όμορφη ματιά στις φωτογραφίες.

Βάζω κόκκινα γυαλιά και το μαγείρεμα, το συμμάζεμα και η καθαριότητα γίνονται πιο εύκολα, ακόμα και στις 11 το βράδυ, με “συντροφιά” τη φίλη μου από μακριά, που με κάνει να γελάω με τα αστεία της.

Ομολογώ πως έχω μπλοκάρει. Όμως κι αυτό μια ευκαιρία είναι, να συνέλθω, να βρω τις προτεραιότητες,  να βάλω τάξη, να κάνω βήματα μπροστά.

Και κάτι ακόμα, που το σκέφτομαι συχνά. Πιάνω τον εαυτό μου κάπου εκεί στις 6-7 το απόγευμα, που είμαι ήδη ερείπιο, αλλά προβλέπονται άλλες 5-6 ώρες με απασχόληση παιδιών και διάφορων δουλειών , να έχω δυσθυμία, βαριά διάθεση, εξάντληση και να είμαι έτοιμη για γκρίνια. Και τότε συνειδητοποιώ πως ετοιμάζομαι να γκρινιάξω για πράγματα, που έχει έρθει στιγμή που προσευχόμουν για να τα ζήσω ξανά. Σε λίγες μέρες κλείνουν δύο χρόνια από την πιο δύσκολη στιγμή της ζωή μας, τότε που κόντεψα να χάσω το μεγάλο μου κορίτσι. Εκείνες τις προηγούμενες μέρες περνούσα μια παρόμοια κατάσταση, που ήμουν πελαγωμένη, μπλοκαρισμένη, φορτωμένη, πιεσμένη και δυσανασχετούσα και γκρίνιαζα. Κι όταν ήρθε το χαστούκι, κατάλαβα με τον σκληρό τρόπο, τι έχει σημασία.
Αν έμαθα κάτι από τότε είναι πως τα κόκκινα γυαλιά είναι απαραίτητα. Σε κάθε στιγμή , σε κάθε περίσταση. Σε κάθε ανάσα να λες ευχαριστώ Θεέ μου. 

Σας φιλώ!

Leave A Comment

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *