Όχι δεν είναι κάποια σοβαρή ασθένεια, ούτε καμιά σοβαρή φιλοσοφία… Σήμερα θα σου μιλήσω για ένα “σύνδρομο” που είμαι σίγουρη έχεις κι εσύ όπως το έχω κι εγώ.
Ποιος είναι αυτός ο Μπελιγουικ; Χμμ μη γελάσεις, αν είσαι κοριτσομάνα σίγουρα τον ξέρεις, είναι αυτός ο οικονόμος του παλατιού στην Πριγκήπισσα Σοφία. Ναι για το παιδικό σου λέω… (Όταν κάνεις τις δουλειές σου και στο βάθος παίζει η Σοφία , πλέον αρχίζεις και υπεραναλύεις αυτά που ακούς και να φιλοσοφείς πάνω στα επεισόδια του disney jounior, ακόμα και όταν δεν είναι γύρω τα παιδιά… χμ χμ)

Έπαιζε λοιπόν το επεισόδιο με τα γενέθλια του Μπέλιγουικ, στο οποίο υποτίθεται ότι είχε πάρει ρεπό για να τα γιορτάσει μαζί με το μεγάλο του αδερφό. Τελικά όμως δεν έκανε τίποτα από όσα είχε προγραμματίσει, γιατί διαρκώς τον φώναζαν τα παιδιά, για να τους λύσει κάποιο πρόβλημα τους ή να κάνει κάποια δουλειά, που δεν έπαιρνε αναβολή. Έτσι έφτασε το βράδυ και έπρεπε να επιστρέψει στα καθήκοντά του, χωρίς να έχει πάρει εν τέλει το ρεπό του. (Το τέλος δεν μας ενδιαφέρει και τόσο, ωστόσο έτσι για την ιστορία, τελικά του έκαναν πάρτυ έκπληξη και έτσι γιόρτασε κι ο Μπέλιγουικ) .Υπήρχε δε κι ένα τραγουδάκι που έλεγε τα εξής: “Βασιζόμαστε στον Μπέλιγουικ, για όλα τα προβλήματά μας υπάρχει εκεί ο Μπέλιγουικ”…
Σου θυμίζει κάτι; Εμένα πάντως ναι… Μου θυμίζει εμένα. Που διαρκώς τρέχω για να “λύσω” κάποιο “πρόβλημα”. Η Κωνσταντίνα δεν βρίσκει το βιβλίο της. Η Βαγγελίτσα δεν μπορεί να φορέσει τις κάλτσες της. Το φαγητό πρέπει να είναι από εμένα. Το σπίτι πρέπει να είναι καθαρό. Τα ρούχα να πλυθούν, σιδερωθούν, τακτοποιηθούν από εμένα. Τα λουλούδια να ποτιστούν. Το τοστάκι δεν είναι καλά ψημένο αν δεν το βάλω εγώ στην τοστιέρα. Τα μαλλιά τους δεν γίνεται να τα φτιάξει άλλος. Οι κατσαρόλες δεν μπαίνουν στη σωστή θέση αν δεν τις βάλω εγώ.
Θες κι άλλα; Θα σου δώσω. Πόσες φορές ξεκίνησα να πάω για δικά μου ψώνια, για κάτι που πραγματικά είχα ανάγκη και κατέληξα να γυρίσω σπίτι με δυο τσάντες παιδικά και μια μικρή δική μου; Μια ματιά στην παιδική ντουλάπα και στη δική μου είναι αρκετή για να θα καταλάβεις τι εννοώ.
Αν κάνω μια καταγραφή του τι έκανα ανά τρίωρο μέσα στην ημέρα, ο χρόνος που αφιερώνω για μένα συνήθως είναι ανύπαρκτος ή λίγα λεπτά. Πάντα κάτι άλλο προκύπτει. Και πάντα θα προκύπτει…
Ο καφές με τη φίλη, το να γράψω μια ανάρτηση, το πλέξιμο, τα ψώνια το να κάτσω να χαζέψω το ταβάνι, δεν είναι προτεραιότητα. Με λίγα λόγια η χαλάρωση μου δεν είναι για μένα σημαντική. Και επειδή δεν είναι για μένα, δεν είναι και για κανέναν άλλον. Τα παιδιά έχουν μάθει ότι η μαμά πάντα θα τρέξει, ακόμα και μέσα από το μπάνιο, για να δώσει τη λύση. Και εννοείται ότι δεν φταίνε τα παιδιά γι΄ αυτό. Φταίω εγώ.
Φυσικά κάποιες στιγμές φτάνω στα όριά μου και κλαίω γιατί πέρασε μια βδομάδα κι εγώ δεν πρόλαβα να φτιάξω τα μαλλιά μου ή απλά να πιω έναν ήρεμο καφέ στη βεράντα με τον άντρα μου. Και βάζω τις φωνές και θυμώνω – με εμένα βασικά.
Κι όμως όποτε έχω κάνει ένα βήμα πίσω, έχω επιμείνει να βάλουν μόνες τους νερό, να φάνε με το μπαμπά τους, να περάσουν ένα απόγευμα παίζοντας μόνες τους και όλα αυτά τα μικροπράγματα που όμως γεμίζουν ένα 24ωρο (και παραπάνω μη σου πω), όλα πήγαν καλά. Καμιά καταστροφή δεν ήρθε και όλοι ήμασταν χαρούμενοι και ήρεμοι. Πρώτα τα παιδιά και κυρίως εγώ. Ήρεμη και χαρούμενη και απείρως πιο ξεκούραστη. Και τα παιδιά με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, αφού η μαμά τα εμπιστεύτηκε και τα αντιμετώπισε σαν μεγάλα παιδιά που είναι και όχι σαν μωρά.
Όλες οι μαμάδες θέλουμε παιδιά ανεξάρτητα, ισορροπημένα και με αυτοπεποίθηση, να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και να καταφέρνουν όσα κάνουν. Ε άν δεν τα αφήσεις να τα κάνει αυτά, πώς θα γίνει έτσι; Αν δεν αφήσω την Κωνσταντίνα να χάσει το βιβλίο της , πώς θα μάθει να προσέχει τα πράγματά της; Κι αν δεν πάρει από τώρα απόφαση για το απλό παιχνίδι η Βαγγελίτσα, πότε θα αποκτήσει την αυτοπεποίθηση να το κάνει;
Σε σένα λοιπόν μιλάω, που έχεις το σύνδρομο του Μπέλιγουικ και δεν το ξέρεις, όπως δεν το ήξερα κι εγώ, μέχρι που η Σοφία με έκανε να το συνειδητοποιήσω. Χαλάρωσε. Δώσε αρμοδιότητες και μοίρασε ρόλους  στα παιδιά και στον άντρα σου. Κι αν δεν αντέχεις – όπως εγώ- να μπουν σε άλλη θέση οι κατσαρόλες ,τα λαστιχάκια ή οι κάλτσες, μάθε τους πού μπαίνουν, θα δεις θα το καταλάβουν αμέσως.
Κατάλαβε πρώτα εσύ και μετά και τα παιδιά ότι η μαμά δεν είναι μηχανή. Εχεις κι εσύ ανάγκη να καθίσεις να ξεκουραστείς, όπως κι εκείνα. Έχεις ανάγκη να παίξεις, να γελάσεις, να χαζέψεις, να χαζολογήσεις, να μιλήσεις με τις φίλες σου , με τον άντρα σου. Έχεις όρια.  Όπως και τα παιδιά σου. Αυτό βάλτο στο μυαλό σου καλά. Και μετά προσπάθησε να το κάνεις και πράξη.
Εγώ το έχω καταλάβει. Αυτό που χρειάζομαι τώρα είναι να αρχίσω να ξεπερνάω το σύνδρομό μου, το σύνδρομο του Μπέλιγουικ. Θα τα καταφέρω…
Σας φιλώ!