Η εγκυμοσύνη είναι ένα ταξίδι. Ακόμα κι αν το έχεις ξανακάνει κι άλλες φορές το ταξίδι αυτό, κάθε φορά σε περιμένει κάτι καινούργιο, διαφορετικό, ακριβώς όπως σε κάθε ταξίδι.

Ξεκινάς όλο χαρά , αλλά η πορεία δεν είναι εύκολη. 

Κούραση σωματική, συμπτώματα αδιαθεσίας και ναυτίας, νύστα, έλλειψη όρεξης ή αντίθετα, πάρα πολλή όρεξη. Ψυχολογία ευμετάβλητη, αφού ξυπνάς μέσα στην καλή διάθεση και μέχρι να φτάσεις από το υπνοδωμάτιο στην κουζίνα έχεις ήδη “στραβώσει” με κάτι, μπορεί και απροσδιόριστο. 

Κι εκεί που όλο τρυφερότητα χαϊδεύεις την φουσκωμένη κοιλίτσα, μια κακή σκέψη τρυπώνει στο μυαλό και σε γεμίζει αγωνία, άγχος, ταραχή, αμφιβολία. 

Μια προηγούμενη κακή εμπειρία, τα αποτελέσματα μιας εξέτασης, μια είδηση που ίσως ακούσεις, μια εικόνα στο δρόμο, αρκούν για να γεμίσει το μυαλό μαύρες σκέψεις και η αγωνία να σε παραλύσει. Κι ενώ όλα πάνε καλά εσύ βουλιάζεις στην απελπισία και τον φόβο και δεν χαίρεσαι ούτε τα παιδιά, ούτε την εγκυμοσύνη. 

Η εγκυμοσύνη είναι ένα ταξίδι, πολύ συχνά μοναχικό. Ό,τι σου συμβαίνει δεν φαίνεται, τουλάχιστον για τους πρώτους και πιο δύσκολους μήνες. Ακόμα και η στιγμή που θα νιώσεις για πρώτη φορά το μωράκι σου να κλωτσάει, είναι μια στιγμή υπέρτατης ευτυχίας, αλλά θα τη νιώσεις μόνο εσύ. Κι όλες αυτές οι διεργασίες, ψυχολογικές, συναισθηματικές, σωματικές, τις περνάς μόνη σου. Ακόμα κι αν έχεις γύρω σου ανθρώπους, πολλές φορές η μοναξιά είναι έντονη. Όχι γιατί δεν θες να μιλήσεις, αλλά γιατί πιστεύεις πως κανένας δεν θα σε καταλάβει- κι αυτό σε ένα βαθμό είναι αλήθεια – κι επίσης πολύ συχνά, δεν ξέρεις τι ακριβώς να πεις.
Είναι και το σώμα που αλλάζει ξαφνικά, από μέρα σε μέρα κι από βδομάδα σε βδομάδα. Κι όσο αδύνατη κι αν μείνεις, στα ρούχα σου δεν θα μπαίνεις και ξεχειλωμένη θα αισθάνεσαι. Ας λένε όλοι γύρω πως δεν έχεις πάρει τίποτα, εσύ ξέρεις. 

Θυμάμαι ότι και τις προηγούμενες φορές είχα βιώσει παρόμοια συναισθήματα. Ξαναδιαβάζω το ημερολόγιό μου από εκείνες τις περιόδους (τότε δεν είχα ακόμα το blog) και βλέπω μέσα στις γραμμές αυτή την μαυρίλα. Κι όμως , στη μνήμη μου και οι δύο προηγούμενες εγκυμοσύνες έχουν μείνει χαραγμένες σαν φωτεινές περίοδοι.
Όπως και οι εμπειρίες των τοκετών. Παρότι δεν έκανα ούτε επισκληρίδιο, όταν με ρωτούν και τώρα πώς σκέφτομαι να γεννήσω, χωρίς δισταγμό απαντώ ότι εφόσον πάνε όλα καλά, θέλω με τον ίδιο τρόπο  να γεννήσω και τώρα. Κι όταν με ρωτούν πάρα πολλοί άνθρωποι, κυρίως γυναίκες, πώς το πήρα απόφαση να ξαναπεράσω μια εγκυμοσύνη , αναρωτιέμαι τι εννοούν. Γιατί στην πραγματικότητα, όσο δύσκολες κι αν είναι κάποιες στιγμές, δεν μετανιώνω στιγμή για το ταξίδι αυτό.

Είναι λοιπόν στη φύση μας να ξεχνάμε αυτά τα παροδικά συναισθήματα και τις δυσκολίες. Γιατί είναι ακριβώς αυτό, όλα παροδικά. Τη στιγμή που παίρνεις αγκαλιά το μωράκι σου, ξεχνάς ότι λιποθύμησες από τον πόνο. Και όλα όσα μέχρι πριν λίγο σου φαίνονταν βουνό, τώρα ούτε τα θυμάσαι, γιατί έφτασες στον προορισμό και είναι υπέροχα εκεί.
Ακόμα κι αν ακολουθήσουν ξενύχτια και κούραση και παιδικές αρρώστιες και κάνεις χρόνια να ξαναπιείς καφέ χωρίς κάποιον να σε διακόπτει κάθε τρία δευτερόλεπτα και τουαλέτα δεν πηγαίνεις μόνη σου αλλά πάντα έχεις συνοδεία για τα επόμενα δυο τρία χρόνια. Το ταξίδι αυτό δεν το αλλάζεις με τίποτα.
Και θα το ξαναζήσεις, όσες φορές τα καταφέρεις. Μπορεί μόνο μια. Μπορεί δύο, μπορεί και περισσότερες. Όσες αντέχει η καθεμιά. Όσες καταφέρει η καθεμία. Αλλά το ταξίδι αυτό είναι δικό σου. Με τις καλές και τις κακές στιγμές του. Και ξέρεις πως αγάπησες όλες τις στιγμές αυτές, όταν φτάνει στο τέλος του και σκέφτεσαι πως ήταν θα ωραίο να κρατήσει λίγο ακόμα…

Σας φιλώ