Η αλήθεια είναι πως χθες δεν ήταν καθόλου καλή μέρα. Κι όμως, μέχρι το βράδυ κατάφερα και το ξεκαθάρισα το πράγμα. Λίγο οι καλές φίλες, λίγο η οικογένεια, λίγο τα τσιπιρίκια μου. Ανακάλυψα όμως και άλλη μια αντικαταθλιπτική συνταγή, πέραν της σοκολάτας εννοείται.
Για να χαρείς και να βρεις νόημα σε μια καθημερινότητα σχεδόν γκρίζα, δεν είναι ανάγκη να βγεις έξω. Έχω την εντύπωση πως δεν αγαπάμε πια να μένουμε στο σπίτι μας. Το θεωρούμε και λίγο σαν φυλακή. Παίζει βέβαια ρόλο και το ότι ζούμε σε διαμερίσματα. Ας μην πλατειάζω όμως!
Ανακάλυψα που λέτε χθες, πόση χαρά μπορείς να βρεις κάνοντας στο σπίτι τις δουλειές που σε χαροποιούν. Για παράδειγμα, εγώ στην κουζίνα βρίσκω την μεγαλύτερη χαρά. Ειδικά όταν έχω και την “μεγάλη” κορούλα, με την ποδιά στη μέση, για σου-σεφ, δεν με νοιάζει τίποτα άλλο. Αφήνεις λοιπόν τα πλυντήρια, τα ξεσκονίσματα, σκουπίσματα, σφουγγαρίσματα για άλλη φορά, ανοίγεις τον Τσελεμεντέ (τέλος πάντων, ό,τι έχει ο καθείς!) και κάτι φτιάχνεις. Ένα γλυκό, ένα αλμυρό, ένα φαγητό, μια κρέμα.
Δημιουργός δεν είναι μόνο ο καλλιτέχνης, ο αρχιτέκτονας, ο συγγραφέας. Κατά τη γνώμη μου, κατ΄ εξοχήν δημιουργός είναι και ο μάγειρας – σεφ τον λέμε σήμερα. Με τα πιο απλά υλικά, αλεύρι, γάλα, αυγά, ντομάτα, μυρωδικά, μπορείς να φτιάξεις αμέτρητες λιχουδιές, απίθανους συνδυασμούς, να δημιουργήσεις δηλαδή, κάτι εντελώς καινούργιο, βάζοντας τη φαντασία να δουλέψει.
Για μένα λοιπόν, αυτό από μόνο του είναι φάρμακο. Δηλαδή, η ενασχόληση του μυαλού και του σώματος, με κάτι που μου αρέσει, με κάνει να ξεχνιέμαι. Με βοηθάει να αγαπάω πιο πολύ το χώρο αυτό της δημιουργίας μου, που είναι η κουζίνα μου και κατ’ επέκταση με κάνει να αγαπάω περισσότερο τις ώρες που περνάω δημιουργικά μέσα στο σπίτι.
Στην πολυαγαπημένη ταινία Mary Poppins λέει στο τραγουδάκι: “In enery job that must be done, there is an element of fun! You find the fun and snap! The job’ s a game!!” . Κι έχει δίκιο. Όλα γίνονται πιο εύκολα όταν καταφέρεις να δώσεις μια νότα χαράς σε κάθετι που πρέπει να γίνει. Το συγύρισμα τελειώνει πιο γρήγορα όταν θα σιγοτραγουδήσεις, παρά όταν θα γκρινιάξεις. Και το φαγητό θα γίνει πιο νόστιμο όταν το γαρνίρεις με μπόλικη αγάπη.
Και είναι και το άλλο. Πώς θα μάθει και το μικράκι να κάνει πρόθυμα και με χαρά τις μικροεργασίες του, αν έχει για παράδειγμα μια γκρινιάρα μαμά, που τα κάνει όλα βαρυγκωμώντας; Δεν θα μάθει. Θα γίνει κι αυτό γκρινιάρικο και θα είναι ευχαριστημένο, μόνο όταν είναι να φύγει από το σπίτι. Σε καμία περίπτωση εννοείται δεν συγκρίνεται το παιχνίδι στις κούνιες ή στην ύπαιθρο, με τους τέσσερις τοίχους του διαμερίσματος. Επειδή όμως, λόγω του τρόπου ζωής μας και της αφιλόξενης, για τα παιδάκια, Αθήνας δεν είναι πάντα εύκολο να βγαίνουμε έξω, ας μάθουμε όλοι μαζί να χαιρόμαστε το σπίτι μας και να το κάνουμε μια παιδική χαρά.
Κάπως έτσι θα τη βγάλουμε καθαρή… Νομίζω!
Καλή υπόλοιπη Κυριακή και καλή εβδομάδα!!