Ενα από τα “πράγματα” που αγαπώ στο blogging είναι η αλληλεπίδραση με τους “γείτονες “. Τα σχόλια, που ομολογώ από την πλευρά μου είναι πια λιγοστά, μιας και ο χρόνος στον υπολογιστή είναι μετρημένος και το κινητό σύχνα με προδίδει. Τα μηνύματα στο facebook, οι συζητήσεις στις ομάδες, οι ευχές στις γιορτές και η ενθάρρυνση στη δύσκολη στιγμή, ηθική ή και υλικη. Είναι οι άνθρωποι αυτοί, οι ψηφιακοί γείτονες, που όμως πια, λόγω της σχεδόν καθημερινής επικοινωνίας και του ανοίγματος του καθενός μέσα στο blog του, είναι φίλοι, άνθρωποι που έχεις την έγνοια τους κι αυτοί τη δική σου.

Έτσι όταν έρθει αυτή η στιγμή της, επιτέλους από κοντά, συνάντησης, μιλάς με μια φίλη, ξέρεις για εκείνη κι εκείνη ξέρει για σένα. Κι όταν πέρα από την αγάπη για το blogging ,  σας ενώνουν κι άλλα πολλά τότε η χαρά είναι ακόμα μεγαλύτερη.

Από μια τέτοια συνάντηση επιστρέφω. Με μια αγαπημένη παλιά φίλη, αδελφή που έγινε αφορμή να γνωρίσω τον κόσμο του blogging. Και με αλλη μια, πιο καινούργια φίλη, αλλά εξίσου αγαπητή, που γνώρισα μέσα από αυτή τη γειτονιά και νιώθω να την ξέρω χρόνια. Αισθάνομαι πολύ μεγάλη χαρά. Ήταν ίσως από τις ωραιότερες ώρες όλης αυτής της εβδομάδας, που μίλησα αληθινά, άνετα και αδελφικά με φίλες ,  που μας ενώνουν τόσα. Είμαι ευγνώμων για αυτές τις στιγμές, δεν μπορώ να το εκφράσω αυτό ακριβώς με λόγια…

Αυτές οι μέρες είναι δύσκολες για εμένα. Διάφορα θέματα με πιέζουν και νιώθω τόσο αδύναμη και μικρή για να τα αντιμετωπίσω… Όμως σε αυτές τις στιγμές είναι που καταλαβαίνω την αλήθεια της φράσης, λύπη μοιρασμένη, λύπη μισή. Ένας λόγος, μια κίνηση αγάπης αναπάντεχη, από έναν άνθρωπο που δεν το περίμενα. Αυτό είναι το Χέρι  του Θεού, αυτή είναι η ευλογία.

Το ευχαριστώ είναι πολύ λίγο.

Οι συναντήσεις αυτές είναι που γεμίζουν τη ζωή μας χαρά τελικά. Είναι αυτές που σου δίνουν δύναμη να προχωρήσεις. Είναι οι μικρές ανάσες, που σε ξεκουράζουν.  Είτε είναι δια ζωσης είτε είναι από εδω, από την γειτονιά μας. Και είμαι πολύ τυχερη και ευλογημένη που τις έχω στη ζωή μου.

Ευχαριστώ!

Σας φιλώ!