via

Εχθές το απόγευμα η Βαγγελίτσα ήρθε νευριασμένη και με κλάματα να παραπονεθεί για κάτι που της έκανε η Κωνσταντίνα. Είχε θυμώσει πολύ και δεν άκουγε τι της έλεγα, μόνο έκλαιγε πολύ φωναχτά.
Οπότε και γω την πήρα στην αγκαλιά μου, πάνω στο στήθος μου, έτσι όπως και όταν ήταν μωράκι.

Τις θυμάμαι εκείνες τις στιγμές, το μωρό να κλαίει, να κλαίει, να μη θέλει τίποτα και κανέναν. Μόνο όταν την κρατούσα έτσι σφιχτά, όπως για να θηλασει ηρεμουσε. Τις θυμάμαι αυτές τις στιγμές και κάθε φορά που τα παιδιά μου κλαίνε, προσπαθώ να τις ηρεμώ και πάλι έτσι.
Όμως τώρα θέλουν και να μιλάμε, να τις ηρεμώ με λόγια, να εξηγώ ή να δικαιολογώ αυτό που έγινε και τις θύμωσε, τις πλήγωσε, τις νευρίασε.
Αλλά η σφιχτή αγκαλιά, τα μωράκια μου, που έγιναν παιδάκια, να κουλουριάζονται κοντά μου και γω να τις σφίγγω, η σφιχτή αγκαλιά και το συναίσθημα αυτό το απερίγραπτο είναι το ίδιο.
Με τη μόνη διαφορά ότι πια δεν χωράνε ολόκληρες στην αγκαλιά… Περισσεύει κάτι περισσότερο από τη μισή Βαγγελίτσα και σχεδόν όλη η Κωνσταντίνα…

via

Εχθές, μετά που ηρεμήσαμε όλοι, ήρθαν και οι δυο στην αγκαλιά μου και μετρούσαμε πόσο έχουν μεγαλώσει. Πάρα πολύ, πάρα πάρα πολύ…
Αλλά  όταν έπεσαν και οι δυο η μια πάνω στην άλλη, για να χωρέσουν στην αγκαλιά μαζί , σπρώχνοντας και χαχανίζοντας, τραγουδώντας “έχω δυο πουλάκια, μες στα καλαθάκια…”  κατάλαβα ότι η ψυχούλα τους είναι η ίδια,  με εκείνα τα μωράκια που παρηγορούνταν μόνο με αγκαλιές και φιλιά…
Και η καρδιά μου έλιωσε, από την μεγάλη ευτυχία…

Σας φιλώ!