Έχω την εντύπωση πως ζούμε μέσα σε έναν καταιγισμό από συνθήματα. “Ζήσε κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία”. “Όνειρέψου το και θα το πετύχεις”. “Μην μεγαλώσεις, είναι παγίδα”. “Σταμάτα να εύχεσαι ξεκίνα να ζείς”. “Επιλέγω να είμαι χαρούμενη”. “Να είσαι ο εαυτός σου”. Κι άλλα πολλά, συνθήματα που τώρα μου διαφεύγουν, αλλά είναι γύρω μας παντού, τα ακούμε και τα διαβάζουμε, σε δρόμους, σε διαφημίσεις, σε ραδιόφωνα και κοινωνικά δίκτυα. Ένας καταιγισμός, που τελικά γίνεται καταναγκασμός των συνθημάτων.

Γιατί καταναγκασμός; Γιατί τελικά όταν ένα σύνθημα το ακούς, το διαβάζεις, το παπαγαλίζουν όλοι γύρω σου, σαν κάτι απόλυτα φυσιολογικό (που μπορεί να είναι) , αλλά και απόλυτα εύκολα εφικτό (που στην αληθινή ζωή συνήθως δεν είναι), τότε αρχίζεις και αγχώνεσαι.

Τι είναι αυτό που όλοι οι άλλοι κάνουν σωστά κι εγώ όχι; Γιατί όλοι οι υπόλοιποι επιλέγουν απλά να είναι χαρούμενοι και γίνονται χαρούμενοι; Γιατί όλοι οι υπόλοιποι αυτό που ονειρεύονται απλώς το καταφέρνουν; Γιατί όλοι οι υπόλοιποι διατηρούν(;) την παιδικότητά (;)τους και ταυτόχρονα είναι τόσο επιτυχημένοι σε όλα; Γιατί το να είσαι ο εαυτός δεν είναι πάντα τόσο καλό τελικά, ενώ όλοι οι άλλοι φαίνονται απόλυτα αυθεντικοί και είναι πάντα αποδεκτοί από όλους; Γιατί όλα τα συνθήματα δεν μπορώ κι εγώ να τα πραγματώσω;

Λοιπόν , τα πράγματα σκέφτομαι πως ίσως και να μην είναι τόσο απλά. Στην αληθινή ζωή, τα όνειρα πολύ συχνά δεν γίνονται επιτυχία , πολύ συχνά δεν τα πλησιάζουμε καν. Αρκετές φορές το να είμαστε χαρούμενοι δεν είναι απλώς μια επιλογή, αλλά απαιτεί μεγάλη προσπάθεια και πάρα πολλή ψυχική δύναμη. Το να ζήσουμε κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία δεν είναι πάντοτε η καλύτερη συμβουλή, αλλά ακόμα μια πηγή άγχους , ιδίως όταν ζεις μια καθημερινότητα γεμάτη υποχρεώσεις και το τέλος κάθε μέρας σε βρίσκει λαχανιασμένο να προσπαθείς να χωρέσεις σε μισή ώρα όσα θέλεις να κάνεις. Και το να είσαι αυθεντικός και ειλικρινής δεν σημαίνει απαραίτητα πως όλοι θα σε αγαπήσουν ή θα σε εκτιμήσουν.

Τα συνθήματα έχουν το κακό ότι μένουν στην επιφάνεια των πραγμάτων και τα υπεραπλουστεύουν. Τίποτε δεν είναι πάρα πολύ απλό . Στην ζωή μας έχουμε τις όμορφες στιγμές, τις χαρούμενες στιγμές, τις τρυφερές, τις στιγμές της επιτυχίας, τις στιγμές της αποτυχίας. Τα πράγματα συνήθως είναι αρκετά σύνθετα, όχι επειδή εμείς το επιδιώκουμε, αλλά επειδή δεν ζούμε μόνοι μας, επειδή βρισκόμαστε σε κοινωνία και αλληλεξάρτηση με άλλους ανθρώπους. Και όχι δεν είναι πάντα λύση, “όποιος είναι τοξικός να τον βγάλεις από την ζωή σου”. Την τοξικότητα πώς την ορίζουμε; Το να απομακρύνουμε κάποιον από εμάς με τι κριτήριο θα το κάνουμε;

Τα συνθήματα είναι όμορφα και μας παρακινούν. Συχνά μπορεί να γίνουν αφορμή για μια σκέψη, για μια πράξη , για κάτι που θα μας βοηθήσει προς το καλύτερο. Αρκεί αυτή η σκέψη, η έμπνευση, η πράξη, η ωφέλεια , να γεννηθούν ελεύθερα. Να μην είναι αποτέλεσμα καταναγκασμού σε μια κοινωνική επιταγή, που θέλει όλα να είναι εύκολα, ο δρόμος πάντα στρωμένος με ροδοπέταλα, χωρίς αγώνα, αγωνία και κόπο. Να μην είναι αποτέλεσμα μιας εξωτερικής καταπίεσης “να νιώθουμε διαρκώς καλά με τον εαυτό μας” . Δεν ζούμε μόνοι μας. Δεν είναι αυτοσκοπός το να είμαστε καλά με τον εαυτό μας.

Πώς να πω στην μάνα με το άρρωστο παιδί, με το παιδί στο φάσμα του αυτισμού, με το φάντασμα της ανεργίας, του διαζυγίου, της βίας, της κακοποίησης πάνω από το κεφάλι της, πως αρκεί να το ονειρευτεί και όλα θα γίνουν καλά; Κι αν όσο κι αν το ονειρεύεται τα πράγματα δεν στρώνουν; Θα πέσει στην απελπισία αυτή η μάνα, αυτός ο πατέρας, αυτό το παιδί;

Αντί για συνθήματα, ίσως ήρθε ο καιρός για αγώνα αληθινό. Ίσως ήρθε η εποχή που αντί για κούφιες υποσχέσεις, ανόητες αυτοεκτιμήσεις και δήθεν αίσθημα διαρκούς ευφορίας, να μάθουμε να είμαστε ειλικρινείς και να ψάξουμε να βρούμε πού είναι στ’ αλήθεια η ελπίδα. Πού κρύβεται η αληθινή χαρά.

Αντί να είμαστε διαρκώς καλά με τον εαυτό μας, ίσως ήρθε η ώρα να σκύψουμε και να μάθουμε τον εαυτό μας και ολοκληρωμένο να τον προσφέρουμε στο διπλανους μας και τον Θεό. Παρεκτός να αρκούμαστε στο να είμαστε πάντα ο εαυτός μας, εγωιστικά και αυτάρεσκα, πιθανόν να έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, που με υγιή αυτοεκτίμηση θα είμαστε αληθινά πλήρεις και χρήσιμος και στους υπόλοιπους. Το να είμαστε αυθεντικοί και ειλικρινείς συνεπάγεται πως δεν θα αρέσουμε σε όλους, με πολλούς δεν θα ταιριάξουμε και τελικά η ειλικρίνεια έχει ένα τίμημα, που όμως αν θέλουμε να είμαστε ήσυχοι με την συνείδησή μας, ευχαρίστως θα το πληρώσουμε.

Το να χαμογελάμε, να βρίσκουμε νόημα στα μικρά και απλά και να είμαστε γαλήνιοι και αισιόδοξοι ακόμα και στις φουρτούνες, είναι αποτέλεσμα μιας διαρκούς εσωτερικής διεργασίας. Ναι είναι απόφαση και επιλογή, αλλά θέλει δουλειά, αγώνα και επιείκεια. Γιατί όταν δεν είσαι καλά, όταν δεν μπορείς να χαμογελάσεις ο καταναγκασμός του συνθήματος *choose happy*, απλά γίνεται ένας φαύλος κύκλος ενοχών. Η αληθινή χαρά και η εσωτερική ηρεμία είναι αποτέλεσμα πίστης – εμπιστοσύνης δηλαδή και ελπίδας. Πίστης ότι όλα βρίσκονται στα χέρια Εκείνου, που δεν θα απαξιώσει τον αγώνα σου και ελπίδα ότι ακόμα και από την πιο σκοτεινή κατάσταση, θα γίνει κάτι ωφέλιμο.

Τα συνθήματα είναι εύκολα και εντυπωσιακά, σαν πυροτεχνήματα. Μπορούν να εμπνευσουν για λίγο, αλλά χωρίς βάση μέσα μας , απλά γίνονται ένας ακόμα λόγος ενοχής. Επιλέγουμε την βάση και την καλλιέργεια και τα συνθήματα ας είναι μόνο για υπενθύμιση.

Σας φιλώ!