via

Είμαι η δεύτερη από πέντε αδέρφια. Αυτό σημαίνει ότι στο σπίτι πάντα είχα παρέα: τον αδερφό μου αρχικά, τις αδερφές μου αργότερα. Σπούδασα στην Αθήνα, με επακόλουθο να μείνω στο πατρικό μου, το οποίο για ευνόητους λόγους, πάντα ήταν γεμάτο φωνές, παιχνίδια, ζωή. 

Παντρεύτηκα σχεδόν αμέσως μετά το πτυχίο, οπότε φεύγοντας από το πατρικό, συγκατοίκησα πια με τον άνθρωπό μου, δεν έμεινα ούτε μια μέρα μόνη μου. Πολύ σύντομα μετά το γάμο ήρθε το πρώτο μου κοριτσάκι. Οπότε πάλι το σπίτι γέμισε μωρουδίστικα κλάμματα, φωνούλες, γελάκια, παιχνίδια, τραγουδάκια. Επαναλαμβάνω: γεμάτο σπίτι, πάντα παρέα, πάντα συντροφιά στο φαγητό, στις δουλειές, στη χαλάρωση. Όταν γυρίζω σπίτι, πάντα είναι κάποιος εδώ,  οι μικρούλες, ο άντρας μου, οι αδερφές μου, τέλος πάντων κάποιος.
Και ξαφνικά, πριν από μια βδομάδα, γύρισα μια μέρα από τη δουλειά και το σπίτι ήταν εντελώς άδειο. Η Κωνσταντίνα κι η Βαγγελίτσα ήταν στο σχολείο. Ο Σπύρος στη δουλειά. Άφησα την τσάντα μου και πηγαίνοντας προς το δωμάτιο για να αλλάξω, συνειδητοποίησα ότι τα πάντα ήταν στη θέση που τα είχα ταχτοποιήσει από το πρωί. Επίσης επικρατούσε μια απόλυτη ησυχία, εντελώς περίεργη. Κάθισα να περιμένω το σχολικό και κατάλαβα ότι δεν είχα να κάνω ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα. Δεν χρειαζόταν να δώσω νερό ή φαγητό σε κάποιον, δεν έπρεπε να λύσω καμιά διαφωνία, δεν ήταν ανάγκη να ακούσω κάποιου τα νέα, το πρόβλημα, τη χαρά, τη λύπη. Απλά κάθισα. Και βρήκα πως η μοναξιά τελικά δεν είναι όσο τρομακτική τη νόμιζα. Αντίθετα, ένιωσα να ξεκουράζομαι.
Θα μου πεις, εντάξει μισή ώρα ήταν, πολύ μεγάλο θέμα το κάνεις. Ναι ίσως, απλά σκέφτηκα πολλά εκείνη την μισή ώρα. 

via

Σκέφτηκα πόσο καλό κάνει να μένεις λίγο, μόνο με τον εαυτό σου, να σκεφτείς, όχι εγωιστικά, αλλά να κάνεις ένα βήμα πίσω, να δεις τι έχεις κάνει μέχρι τώρα, λάθη ή σωστά, να ζυγίσεις τις καταστάσεις, να πάρεις και καμιά ψύχραιμη απόφαση. Η καθημερινότητα είναι τόσο γεμάτη υποχρεώσεις, να προλάβουμε να κάνουμε τα πάντα, παιδιά, σύζυγο, δουλειά, φαγητό, σπίτι, φίλους, πελάτες, γονείς, αδέρφια. Και συνήθως ξεχνάμε ότι για να δώσουμε στους άλλους, πρέπει κάτι να έχουμε να τους δώσουμε. Ο καλύτερος τρόπος ανατροφοδότησης είναι η ησυχία, η απομόνωση, έστω και για λίγη ώρα. 
Μετά, τους πεθυμάς όλους και τους μιλάς με μεγαλύτερη όρεξη, χαρά, διάθεση. Η μέρα περνάει πιο δημιουργικά και χαρούμενα, όλα φαίνονται παιχνίδι. Γιατί απλά, πήρες δύναμη.

via

Καλό απόγευμα! Σας φιλώ!