Έρχονται στιγμές που δεν μπορείς ανθρωπίνως να κάνεις τίποτα. Η τρικυμία είναι τόσο δυνατή που το καράβι έχει γίνει καρυδότσουφλο και από στιγμή σε στιγμή βυθίζεται. Είναι εκείνη η ώρα που συνειδητοποιείς πόσο πεπερασμένες είναι οι δυνάμεις σου. Για μένα αυτή η στιγμή είναι πολύ δυσάρεστη. Νιώθω τόσο αδύναμη, τόσο μικρή, παραλύω ολόκληρη. Είναι η πλήρης απελπισία που γεμίζει όλο το είναι, ο φόβος για αυτό που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις, που δεν ξέρεις τι εξέλιξη θα έχει, που δεν μπορείς να ελπίσεις τίποτα. Τίποτα;
“Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι”… Γιατί δεν το θυμάμαι; Γιατί επιτρέπω σε αυτή την απαίσια απελπισία να με παραλύει; Γιατί δίνω χώρο στην αδράνεια; Δεν ξέρω… Κι όμως δεν κρατάει λογαριασμό. Με το παραμικρό κάλεσμα έρχεται. Δεν ξέρω αν δίνει πάντα λύσεις. Τα σχέδια του Θεού είναι αλλιώτικα από τα δικά μας. Κι εγώ με το κοντόφθαλμο βλέμμα μου δεν μπορώ να τα συλλάβω στο σύνολό τους. Μόνο μετά από καιρό.
Όμως η ελπίδα και η γαλήνη που προσφέρει η προσευχή, η απόθεση όλων στα πόδια του Θεού, είναι κάτι το καταπληκτικό. Ξαστερώνει το μυαλό. Πλέον μπορώ να σκεφτώ. Δεν είμαι παράλυτη, μπορώ να δράσω.
Ίσως κάποιος πει ότι εντάξει, τα είπα και ξέσπασα. Όχι, δεν είναι έτσι. Είναι ένα θαύμα. Δεν είναι απλά ένα αίσθημα ξεσπάσματος. Είναι κάτι το λυτρωτικό. Νιώθω εκείνη την ώρα ότι όντως συνομιλώ μαζί Του, ότι πράγματι ακούει. Και όχι μόνο ακούει, αλλά ότι σκύβει και με σηκώνει από τα πατώματα που έχω πέσει κλαίγοντας και μου σκουπίζει τα δάκρυα.
Οι δυσκολίες είναι παρούσες σε κάθε στροφή του δρόμου μας. Πιστεύω βαθιά ότι ο ρόλος τους είναι παιδαγωγικός. Αλλά πλέον πιστεύω ότι είναι και χτύπημα στην πόρτα της καρδιάς μας, από Αυτόν που περιμένει να Τον εμπιστευτούμε και να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τις κακοτοπιές.
Ρομαντικές σκέψεις ανόητης κοπελίτσας; Πάρτε το όπως θέλετε. Πάντως εγώ εχθές ένιωσα ένα χέρι να μου σκουπίζει τα δάκρυα και μια ειρήνη να παίρνει τη θέση της τρομερής ταραχής.