via
Πολλές φορές από τότε που ξεκίνησα να γράφω εδώ στη γωνίτσα μου, θα έλεγα παραπάνω από πολλές, σχεδόν κάθε μέρα, σκέφτομαι το ίδιο πράγμα: “Γιατί να γράφω; Ποιον ενδιαφέρει; Ποιος το διαβάζει; Τι νόημα έχει; ” . Η σκέψη κάθε φορά έχει διαφορετική απόχρωση. Από τον απόλυτο ενθουσιασμό στην πλήρη απογοήτευση.
Τη σκέψη μου αυτή την ακούω συχνά πυκνά δυνατά κι έξω από εμένα. “Σιγά μόνο εσύ νομίζεις μαγειρεύεις/κατασκευάζεις/σκέφτεσαι;” “Εντάξει και τα δικά μας παιδιά έβγαλαν δόντια/πήγαν σχολείο/είπαν αστεία” “Ποια νομίζεις ότι είσαι και κάθεσαι και γράφεις για να σε διαβάζουν οι άλλοι; Ποιον ενδιαφέρει η ζωή σου;” . Μερικές από τις άστοχες κουβέντες, που με έχουν πληγώσει όταν ειπώθηκαν. 
Και με έχουν πληγώσει, γιατί εκφράζουν τις δικές μου ανασφάλειες, φοβίες, απογοητεύσεις που κατά καιρούς αισθάνομαι. 
Είναι και ο χώρος αυτός σκληρός. Είναι μια μικρή κοινωνία η λεγόμενη blogoσφαιρα. Με όλα τα καλά της και με όλα τα κακά της. Πόσο συχνά δεν έχω πικραθεί. Πόσες φορές δεν έχω κλάψει. Πόσες φορές δεν ένιωσα ολομόναχη, άσχετη με όλα και όλους, κατηγορούμενη για κάτι που δεν ήξερα τι ήταν. 
Κι άλλες τόσες φορές ένιωσα τη ζεστασιά της φιλίας, την παρηγοριά από μια κουβέντα με μια φίλη που ποτέ δεν έχω συναντήσει, αλλά την ξέρω και με ξέρει τόσο καλά. Κι είναι αυτές οι γνωριμίες του blogging αφορμή για τόσα όμορφες εμπειρίες, χαρούμενες στιγμές και ουσιαστικές σχέσεις. 
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα το blogging για να βρω φίλους. Έχω την πολύ μεγάλη ευλογία να έχω γύρω μου τόσους ανθρώπους, που είναι κοντά μου το ίδιο στη χαρά, το ίδιο και στη λύπη. Αλλά είναι ευλογία επίσης ότι βρήκα μέσα από το χώρο αυτό κι άλλους ανθρώπους, που χάρηκαν στη χαρά μου, που έστειλαν ένα λόγο παρηγοριάς στη δύσκολη στιγμή, που θυμήθηκαν τη γιορτή μου και έστειλαν δώρα για τα παιδιά στις γιορτές, χωρίς να το περιμένω. 
Η αλήθεια είναι πως δεν γράφω για να ακούσω μπράβο. Ωραίο είναι βέβαια κι αυτό όταν έρχεται, δεν θα πω ψέμματα. Ούτε γράφω για να νιώσω πως είμαι αποδεκτή.
Η αλήθεια είναι πως γράφω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι φορές, που απαραίτητα όλες αυτές οι σκέψεις που στριμώχνονται μέσα στο μυαλό μου, πρέπει να ζωντανέψουν, να γίνουν λέξεις, να ειπωθούν και να γραφτούν, γιατί διαφορετικά κάτι θα σπάσει. Είναι φορές που αν δεν γράψω νομίζω πως πνίγομαι. Το καταλαβαίνω αυτό, από τη βαθιά ανάσα ανακούφισης, κάθε φορά που βάζω τελεία σε ένα κείμενο. 
Η αλήθεια είναι πως γράφω όχι γιατί έχω κάτι καινούργιο να πω. Δεν ξέρω αν υπάρχει πια κάτι που δεν έχει ειπωθεί, γραφτεί, τραγουδηθεί, ζωγραφιστεί. Ό,τι και να πούμε πια είναι μια παραλλαγή κάποιου προηγουμένως γνωστού. Αλλά αυτά τα αυτονόητα, τουλάχιστον για μένα, δεν είναι τελικά τόσο αυτονόητο. Αυτό που εγώ το ακούω από την κοιλιά της μαμάς μου, κάποιος άλλος φτάνει να το ακούσει πρώτη φορά στα σαράντα του.  Κι ακόμα κι αν γράψω κάτι που έχει ξαναειπωθεί, δεν το κάνω για να δείξω πως κάτι ξέρω παραπάνω, αλλά για να θυμίσω πόσες ομοιότητες έχουμε μεταξύ μας, πόσα πράγματα έχουμε να μοιραστούμε. 
Η αλήθεια είναι πως το διαδίκτυο πια έχει γεμίσει ιστολόγια και sites παντώς είδους. Για τη μαμά, για το παιδί, για την οικογένεια, για την ομορφιά, , μαγειρικά, με κατασκευές. Σαφώς κάποια είναι πολύ καλύτερα από τη δική μου γωνίτσα. Δεν έχω διαβάσει ποτέ αυτά τα tips πώς να στήσετε επιτυχημένα blogs, πώς να γράφετε επιτυχημένες αναρτήσεις, δεν ξέρω όλα αυτά τα κόλπα με τις μηχανές αναζήτησης και τα τοιάυτα. Κι αυτό με κάνει να δειλιάζω ακόμα περισσότερο και να έχω δεύτερες σκέψεις. Ο καθένας πια, πατώντας ένα κουμπί, μπορεί να γράψει (ανορθόγραφα ίσως και ασύντακτα πολλές φορές) , αλλά μπορεί να γράψει ό,τι θέλει. Άραγε τι θέση έχω εγώ ανάμεσα σε όλα αυτά; Γιατί γράφω; Τι γράφω; 
Σχεδόν κάθε μέρα σκέφτομαι πως οι υποχρεώσεις δεν μου αφήνουν δευτερόλεπτο ελεύθερο. Σχεδόν κάθε μέρα σκέφτομαι πως το να διατηρώ ιστολόγιο είναι μια δεύτερη δουλειά. Που δεν αμοίβεται, που δεν εκτιμάται, που δεν αποτιμάται. Και στις στιγμές της απογοήτευσης έχω σκεφτεί ουκ ολίγες φορές πως πρέπει να σταματήσω. 
Όμως η αλήθεια είναι πως δεν θα το κάνω. Δεν θα σταματήσω. 
Πιστεύω πως αν θέλουμε να είμαστε άνθρωποι ολοκληρωμένοι, πρέπει να έχουμε αυτογνωσία. Να ξέρουμε τα ελλαττώματά μας, αλλά να ξέρουμε και τα προτερήματά μας. Να αναγνωρίζουμε τα σφάλματα, αλλά να καλλιεργούμε και τα τάλαντα. Κι αν δεν το κάνουμε θα δώσουμε λόγο γι’ αυτό. 
Πιστεύω ακόμα πως το να επικοινωνούμε και να ερχόμαστε σε επαφή με τους άλλους είναι πηγή ζωής. Το διαδίκτυο το κάνει τόσο εύκολο , αν ξέρεις να το χρησιμοποιήσεις σωστά. 
Πιστεύω πως ένα κείμενο μπορεί να προκαλέσει σκέψεις, προβληματισμούς, άνοιγμα μυαλού και ψυχής. Ακόμα και το πιο απλό και κοινότυπο φαινομενικά, σε κάποιον άνθρωπο μπορεί να αγγίξει ένα κομμάτι της ψυχής του. Όλοι το έχουμε ζήσει αυτό άλλωστε κάποια στιγμή της ζωής μας. 
Γράφω λοιπόν, όχι γιατί έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου, ούτε γιατί πιστεύω πως κάτι καινούργιο έχω να πω. 
Γράφω γιατί είναι μια ανάγκη της ψυχής μου, όσο κι αν αυτό ακούγεται εγωιστικό. 
Γράφω γιατί μου αρέσει να επικοινωνώ. 
Γράφω γιατί είναι ένα δώρο, που δεν θέλω να το πετάξω. 
Γράφω για όλους αυτούς που έχουν μπει στον κόπο να μου στείλουν μήνυμα , για όλους εκείνους που δεν γνωρίζω, αλλά με χαιρέτισαν και μου είπαν ευχαριστώ, για όλους εκείνους που πιστεύουν πως έχουμε να μοιραστούμε ιδέες, σκέψεις, λόγια και εικόνες. 
Κι αν κάποιος δεν συμφωνεί με αυτά που γράφω, μπορεί να αναπαυτεί σε άλλη γωνιά του διαδικτύου. 
Κι αν κάποιου δεν του αρέσει που γράφω για τη ζωή μου, μπορεί να μην διαβάσει. 
Κι αν κάποιος παρεξηγείται γιατί μιλάω για τα πιστεύω μου, χαίρομαι που σέβεται το δικαίωμα μου να εκφράζομαι ελεύθερα. 
Κι αν πάλι κάποιος βοηθηθεί, θα είμαι πολύ ευτυχισμένη. 
Κι αν κάποιος ταυτιστεί με τις απόψεις μου, για μένα θα είναι σαν να βρήκα έναν ακόμη φίλο. 
Γι΄ αυτό γράφω. 
Σας φιλώ!

Leave A Comment

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *