Σε λίγες μέρες έρχεται η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Η μέρα αυτή έχει πάντα πολλές αναγνώσεις, ανάλογα με το τι πρεσβεύει ο καθένας, νοηματοδοτεί ανάλογα και την ημέρα αυτή. Και αυτό βέβαια είναι απολύτως φυσικό: οι γυναίκες είμαστε πολυδιάστατα όντα, οι γυναίκες έχουμε η κάθεμια την δική της νοοτροπία, κοσμοθεωρία, ιδιοσυγκρασία. Οι γυναίκες είμαστε πολλά μαζί. Παρότι έχω μιαν επιφύλαξη γενικά στις παγκόσμιες ημέρες, πιστεύω πως μπορούν να γίνουν μια αφορμή για να συζητήσουμε ξανά κάποια θέματα που μας αφορούν – όχι στις παγκόσμιες μέρες, αλλά καθημερινά.

Σήμερα λοιπόν θέλω να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις για τις σχέσεις μεταξύ των γυναικών. Αν θέλουμε να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως αυτό που λέγεται «γυναικεία ενότητα», «γυναικεία αλληλεγγύη», δυστυχώς είναι κάτι σπάνιο. Οι γυναίκες είμαστε τρομερά πλάσματα. Και όταν λέω τρομερά το εννοώ διττά: τρομερά από την θετική άποψη δυνατότητας να δημιουργήσουμε (μην ξεχνάτε πως η φύση της γυναίκας γεννά ζωή), να μεγαλουργήσουμε, να ευεργετήσουμε. Αλλά και τρομερά από την άποψη της δυνατότητας να πικράνουμε, να μειώσουμε, να κόψουμε τα φτερά του άλλου και της άλλης, συχνά με ένα μόνο βλέμμα ή μια κίνηση.

Όταν έγινα μαμά ήμουν πολύ μικρή. 23 χρονών γέννησα την πρώτη μου κόρη. Όταν ξεκίνησα να εργάζομαι, λίγο καιρό μετά, ήρθα για πρώτη φορά αντιμέτωπη με την γυναικεία σκληρότητα. Κουβέντες και βλέμματα από γυναίκες, που δεν πίστευα ότι τις άκουγα. Επίκριση και ειρωνεία. Επειδή έκανα μια επιλογή, που σε εκείνες φαινόταν περίεργη. Λίγο αργότερα, όταν οι μαμαδοομάδες στο facebook άρχισαν να γίνονται της μόδας συμμετείχα κι εγώ σε κάποιες από αυτές. Και σχεδόν αμέσως έβγαινα από όλες. Ανήκουστα πράγματα γράφονταν, προσβολές εκτοξεύονταν, λόγια βαριά, από μαμάδες, σε άλλες μαμάδες, και μάλιστα άγνωστες μεταξύ τους, για θέματα ανατροφής, για θέματα θηλασμού, για θέματα ύπνου.

Ομάδες που αυτοπροσδιορίζονταν ως ειδικές στην ενσυναίσθηση, σε έκαναν να αισθάνεσαι σκουπίδι, άχρηστη μάνα, που καταστρέφεις το παιδί σου ανεπανόρθωτα επειδή δεν σκέφτεσαι όπως σκέφτονταν εκείνες. Ευτυχώς είχα από νωρίς το αίσθημα της αυτοπροστασίας και μόλις άρχιζα να διαβάζω τα σχόλια κάτω από τις αναρτήσεις, πατούσα το κουμπάκι της αποχώρησης και η υπόθεση έληγε κάπου εκεί.
Και πολλά ακόμα που πιστεύω πως δεν έχει νόημα να αναφέρω, γιατί το θέμα μου δεν είναι να αναδείξω όλες εκείνες τις αρνητικές συμπεριφορές.

Προτιμώ να εστιάσω σε όλες εκείνες τις άλλες γυναίκες, που με το παράδειγμά τους, με την στάση τους, με έναν λόγο τους, με μια πράξη, με ένα βλέμμα, με μια κριτική γεμάτη αγάπη, με βοήθησαν. Με στήριξαν. Μου έδωσαν κουράγιο στην δύσκολη στιγμή. Χάρηκαν μαζί μου στην χαρά μου. Έγιναν πηγή έμπνευσης και λειτούργησαν ως πρότυπα. Το πέρασμα της κάθεμιας από την ζωή μου, μπορεί να υπήρξε μεγάλο ή μικρό, μα την δεδομένη στιγμή λειτούργησε ως μοχλός ώθησης, ως ασπίδα προστασίας, ως ζωοποιός παρουσία. Και είμαι βαθιά ευγνώμων γιατί αυτές οι παρουσίες είναι πολλές, πολύ περισσότερες από όσες μπορεί να φανταστεί κανείς. Απλά συνήθως αυτές οι παρουσίες είναι ήσυχες, δεν φωνάζουν, δεν φέρνουν ταραχή, όπως κάνουν οι αρνητικές. Δόξα τω Θεώ γι’ αυτές τις γυναίκες.

Όλα αυτά έγιναν για μένα μια αφορμή για να σκεφτώ. Σίγουρα όλες οι κριτικές από μια γυναίκα σε μιαν άλλην έχουν ως βάση την διάθεση για να αλλάξει κάτι. Να διορθωθεί κάποιο λάθος – αντικειμενικό ή- συνηθως- υποκειμενικό. Ξεχνάμε όμως κάτι βασικό. Μόνο στον εαυτό μας έχουμε την δυνατότητα να κάνουμε αλλαγές. Οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι ελεύθεροι. Ο Θεός μας έδωσε το αυτεξούσιο κι ούτε ο Ίδιος δεν το παραβιάζει. Εμείς συχνά το ξεχνάμε αυτό και πιστεύουμε πως επειδή θα πούμε κάτι, θα αλλάξουμε και τον άλλον.

Η μόνη αλλαγή λοιπόν που μπορούμε να πετύχουμε είναι αυτή του εαυτού μας. Επομένως οι γυναίκες, αντί να προσπαθούμε να αλλάξουμε την διπλανή (δεν θα πω την απέναντι, γιατί πιστεύω πως μόνο αν δούμε η μια την άλλη ως διπλανή, θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε), ας εστιάσουμε στο να γίνουμε εμείς αυτό που θέλουμε να βρούμε στις άλλες γυναίκες.

Αν θέλουμε να βρούμε μια καλή φίλη, ας καλλιεργήσουμε την δική μας ενσυναίσθηση και την κατανόηση απέναντι στις φίλες μας. Ας τους αφιερώσουμε χρόνο – λίγο, όσο έχουμε.

Αν θέλουμε να έχουμε καλές συναδέλφους, ας γίνουμε εμείς ευγενικές και συμβιβαστικές στον χώρο της εργασίας μας. Μια καλημέρα και ένα χαμόγελο, μια ερώτηση ανθρώπινη, μπορεί να ζεστάνει πολλές παγωμένες καρδιές.

Την συμπεριφορά που θα θέλαμε να έχουν οι άλλες απέναντί μας, ας την υιοθετήσουμε πρώτα εμείς.

Γίνε λοιπόν εσύ αυτή η γυναίκα.
… Που θα δώσει κουράγιο
… Που θα εμπνεύσει ηρεμία
… Που θα δώσει την ώθηση
… Που θα σταθεί στην φίλη της
… Που θα κρατήσει το παιδί της αδερφής της
… Που θα προωθήσει την αξιόλογη δουλειά της γνωστής της
… Που θα σφίξει το χέρι της νέας κοπέλας
… Που θα μιλήσει με σεβασμό στην διπλανή γυναίκα
… Που θα καλλιεργήσει την ενσυναισθηση στον εαυτό της
… Που θα σκορπισει το φως της πίστης στον περιγυρο της

Γίνε η γυναίκα που θα ήθελες να έχεις μητέρα, αδερφή, φιλη, συναδελφο, εργοδοτρια, εργαζομενη, συναθλητρια, συμπαικτρια, συνενορίτισσα και τόσα άλλα.

Και πώς θα γίνει αυτό; Μα με την καλλιέργεια του εαυτού μας.

Κλείνοντας το κινητό και ανοίγοντας βιβλία. Επιμένω στο διάβασμα. Είναι απίστευτο πόσοι ορίζοντες ανοίγουν όταν μελετάμε. Είναι φοβερό πόσα πράγματα ανακαλύπτουμε για εμάς και για τους γύρω μας μέσα από βιβλία που αποτυπώνουν αλήθειες αιώνιες.

Ακόμα, ψάχνοντας για πρότυπα όχι στα τηλεοπτικά κανάλια, αλλά στα πρότυπα των γυναικών που πρόσφεραν πραγματικές υπηρεσίες στην ανθρωπότητα. Κάποιες είναι γνωστές, επιστήμονες, λογοτέχνες, ποιήτριες, ζωγράφοι. Άλλες είναι πιο άσημες, αλλά εξίσου σημαντικές: γυναίκες που στήριξαν την οικογένειά τους. Γυναίκες που μεγάλωσαν ορφανά. Γυναίκες που με την εθελοντική τους προσφορά στηρίζουν φτωχούς κι αδύναμους. Γυναίκες που πάλεψαν με αρρώστιες, με χωρισμούς, ξεριζωμούς, διαζύγια. Η λίστα είναι πολύ μεγάλη.

Αν είσαι πιστή, ξέρεις πως πρότυπα σου έχεις πολλά: πρώτη την Παναγία. Πλήθος αγίων γυναικών στην συνέχεια.

Οι γυναίκες είμαστε πολύ δυνατές. Οι γυναίκες μπορούμε να κάνουμε πάρα πολλά πράγματα. Οι γυναίκες είμαστε φτιαγμένες για να δίνουμε ζωή κι αγάπη. Όσα δικαιώματα και αν αποκτήσουμε, όση ισονομία κι αν κάποτε κερδηθεί, ποτέ δεν θα είναι αρκετά αν εμείς οι ίδιες δεν σεβόμαστε αυτό που είμαστε και αν δεν σεβόμαστε η μια την άλλη. Αν δεν στηρίζουμε η μια την άλλη. Αν δεν πάψουμε να ζούμε σε έναν διαρκή ανταγωνισμό καλύτερης, ομορφότερης, πιο γυμνασμένης, πιο επιτυχημένης, πιο πολυπράγμονος, πιο διαβασμένης, πιο καλής μαμάς, συζύγου, επαγγελματία. Δεν κάνουμε αγώνα δρόμου. Δεν είμαστε σε καλλιστεία. Ζούμε την αληθινή μας ζωή, με τις προσπάθειες, τις επιτυχίες, τις αποτυχίες, τις πίκρες, τις χαρές. Θέλουμε συναγωνίστριες κι όχι κριτικές επιτροπές.

Μην περιμένεις να αλλάξεις καμία άλλη. Αν θες κάτι να αλλάξεις, γίνε εσύ αυτό που περιμένεις από τις διπλανές σου. Και τότε υπάρχει ελπίδα. Ακόμα και μόνο εσένα να καταφέρεις να αλλάξεις προς το καλύτερο τελικά, και πάλι κέρδος θα έχεις. Γίνε εσύ αυτή.
Και τότε υπέροχα πράγματα θα συμβούν.

Οι σκέψεις αυτές είναι αφιερωμένες σε όλες εκείνες τις υπέροχες γυναίκες που έχουν σταθεί στο πλάι μου, με έχουν πάρει από το χέρι, με έχουν τραβήξει ψηλότερα, με έχουν βοηθήσει να κάνω όσα έχω κάνει – ακόμη κι αν οι ίδιες δεν το κατάλαβαν.