Μεγάλη Παρασκευή σήμερα. Και φυσικά ο ουρανός συννέφιασε αυτή τη μέρα, που η Ζωή είναι στον τάφο.  Ο συννεφιασμένος ουρανός, η μοσχοβολιά της βιολέττας, η ησυχία στους δρόμους, ο ήχος του κελαηδίσματος από το ανοιχτό παράθυρο, με γέμισαν εικόνες κι αναμνήσεις… Και αναπολώ… Θυμάμαι Μεγάλες Παρασκευές παλιά, τότε που εγώ ήμουν μικρή… Και όπως αναπολώ τις χαρούμενες στιγμές, νιώθω ευλογημένη και για τη σημερινή Μεγάλη Παρασκευή…

Από μικρή αγαπούσα αυτή τη μέρα της Μεγάλης Εβδομάδας. Θυμάμαι  η μαμά μου μας φορούσε τα καινούργια μας ρούχα και τα πασχαλιάτικα παπούτσια, αφόρετα.  Όλα καινούργια αυτή τη μέρα. Πηγαίναμε στην Εκκλησία για την Ακολουθία και περίμενα πώς και πώς να δω τον Εσταυρωμένο να τυλίγεται στο λευκό σεντόνι. 

Θυμάμαι Μεγάλη Παρασκευή στην Ευαγγελίστρια στον Πειραιά… Με τον παπα-Μαρίνο και τον παπα- Παναγιώτη ,τον μπαμπά μου και τον παπα- Γιώργη… Μετά την Ακολουθία ξεκινούσαμε να πάμε στα Πατήσια στον παππούλη και στη διαδρομή, σταματούσαμε σε όποια εκκλησία βρίσκαμε και προσκυνούσαμε τον Επιτάφιο και συνεχίζαμε. 

Στο γυρισμό πηγαίναμε στη βαφτιστήρα της μαμάς, για να δώσουμε τη λαμπάδα της. Η κουμπάρα μας είχε ετοιμάσει χορτόσουπα και τρώγαμε εκεί. Η πιο νόστιμη χορτόσουπα , αυτή της κυρίας Κυριακούλας. 

Μετά, στο σπίτι για ξεκούραση, για να πάμε το βράδυ στην περιφορά. Θυμάμαι τον Τάσο τον ψάλτη με τη ντουντούκα για να ακούγονται τα εγκώμια σε όλη τη διαδρομή…

Θυμάμαι Μεγάλη Παρασκευή στην Αίγινα, στην Ελευθερώτρια… Οι μοναχές άφαντες εκείνη τη μέρα, γιατί έκαναν πλήρη νηστεία. Εγώ κι ο Γιάννης χτυπούσαμε την καμπάνα πένθιμα για κάμποση ώρα και μετά τρέχαμε στα χωράφια γύρω, να κάνουμε ανακαλύψεις: πέτρες, κάτι σπασμένα κεραμικά, που τα λέγαμε για αρχαία, λουλούδια και ζουζούνια. Και πάνω στο ψυγείο στην κουζίνα, τα τεράστια αυγά Kinder μας έκλειναν το μάτι και ανυπομονούσαμε για την Ανάσταση, μόνο και μόνο γι΄ αυτά!

Θυμάμαι Μεγάλη Παρασκευή στο Λονδίνο… Συνήθως το Πάσχα μας δεν ήταν μαζί με των Άγγλων και η μέρα εκείνη ήταν εργάσιμη. Οι ακολουθίες στην εκκλησία του μπαμπά γίνονταν μόνο το απόγευμα. Όμως, οι κυρίες είχαν στολισμένο Επιτάφιο όταν φτάναμε και η Ακολουθία δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από την Ελλάδα (εντάξει, λίγο τους ψάλτες ίσως, αλλά όλα καλά 😉 ). 

Και κάπως έτσι μεγάλωσα και έφυγα από το πατρικό Πάσχα και φτιάχνω αναμνήσεις με τα δικά μου παιδάκια πια.

Τα παιδάκια μου, που μεγάλωσαν και φέτος ήθελαν να γίνουν μυροφόρες! Η Κωνσταντίνα σηκώθηκε πρωί πρωί και ντύθηκε μόνη της στα ολόλευκα (μέχρι και το λαστιχάκι στα μαλλιά). Έβαλε και τη μικρή να φορέσει άσπρα, να γίνουν μαζί μυροφόρες. Το είχε άγχος! Όταν πήγαμε στην εκκλησία, τις πήρε ο νεωκόρος και τις έβαλε μπροστά στον Επιτάφιο. Στάθηκαν κυρίες όλη την ώρα! 

Τα βλέπω και χαίρομαι και προσεύχομαι αυτό το ζήλο που δείχνουν τώρα, να τον διατηρήσουν πάντα… 

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα. Μέρα ησυχίας και αναπόλησης. Της αγάπης του Θεού κάθε μέρα της ζωής μου. Της αγάπης Του που είναι τόσο μεγάλη, αλλά εγώ τόσο μικρή που την ξεχνάω. Μακάρι να μην χρειάζεται η Μεγάλη Παρασκευή για να τη θυμάμαι.

Καλή Ανάσταση!