Κυριακή Βαϊων σήμερα. Αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας… Στην εκκλησία το πρωί γινόταν το αδιαχώρητο, κόσμος πολύς, μέχρι έξω. Και σκεφτόμουν, κάπως έτσι πρέπει να ήταν κι όταν έφτασε ο Χριστός στα Ιεροσόλυμα. Κόσμος πολύς, μικροί και μεγάλοι, φώναζαν και χειροκροτούσαν , χαίρονταν και επευφημούσαν. Και την άλλη στιγμή Τον πρόδιδαν.

Έτσι ένιωσα ότι έκανα κι εγώ. Πήγα να μεταλάβω και χαιρόμουν και δόξαζα το Θεό για την ευλογία και την άλλη στιγμή εκνευρίστηκα με τα παιδιά μου, που δεν με άκουγαν και θύμωσα και τα μάλωσα και τις έβαλα τιμωρία. Στεναχωρήθηκα, ένιωσα ότι όλη τη Χάρη και την ευλογία την πέταξα. “Μη παροργίζετε τα τέκνα υμών” παραγγέλνει μέσω του Αποστόλου Πάυλου, ο Χριστός. Κι εγώ τα εξόργισα (πάλι) τα παιδιά μου. 

Μια διαρκής Μεγάλη Εβδομάδα τελικά είναι η σχέση μας με το Χριστό. Ξεκινάμε με ενθουσιασμό και πνευματικές ιαχές, για ζήλο σε όλα αυτά που μας φέρνουν πιο κοντά Του. Κάπου όμως στο δρόμο το χάνουμε. Το ξεχνάμε. Λησμονούμε να έχουμε μαζί μας το παραπάνω λάδι για το λυχνάρι μας, για να το τροφοδοτήσουμε την ώρα την νύστας και της βαρεμάρας, μας παίρνει ο ύπνος, ξεχνιόμαστε και φυσικά δεν προλαβαίνουμε κι εμείς το νυμφίο, τρέχοντας την τελευταία στιγμή, σαν τις μωρές παρθένες.

Και ίσως να νομίζουμε ότι ποτέ δεν θα τον προδώσουμε, όπως κι ο Πέτρος , σκέψου ολόκληρος απόστολος, διαρκώς δίπλα στο Χριστό και δεν τα κατάφερε… Εμείς έτσι χαμένοι στην καθημερινότητά μας, πού στηρίζουμε όλη αυτή την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει περίπτωση σε μας να συμβεί να ολιγοπιστήσουμε; Και φυσικά στο πρώτο χαστούκι, στο παραμικρό , βουλιάζουμε, γιατί η πρώτη σκέψη δεν είναι πως είμαστε στα χέρια Του, αλλά η σκέψη του πανικού και της απελπισίας. Η πεποίθηση ότι είναι πάντα δίπλα μας Εκείνος δεν είναι τελικά και τόσο βαθιά, όσο νομίζαμε στον καιρό της ηρεμίας.
Το ζητούμενο λοιπόν είναι να το κατανοήσουμε, να συνειδητοποιήσουμε τι είναι για μας ο Χριστός και τι θέση έχει στη ζωή μας (δεν θα πω αν είναι η ζωή μας, αν και αυτό θα ήταν το πιο σωστό, γιατί είναι μεγάλη κουβέντα αυτή) και να ζητήσουμε συγγνώμη για την ολιγοπιστία και την άρνησή μας όπως έκανε κι ο Πέτρος. Κι όπως ο ληστής να Του ζητήσουμε να μην μας ξεχάσει, παρά τη δική μας αδυναμία και να μας έχει κοντά Του, τώρα και πάντα, για να αξιωνόμαστε να γιορτάζουμε την Ανάσταση, όχι μόνο το Πάσχα, αλλά κάθε φορά που θα Τον κοινωνούμε…

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα και καλή Ανάσταση εύχομαι να φτάσουμε!
Σας φιλώ!