Από τις αγαπημένες μας οικογενειακές καλοκαιρινές στιγμές είναι τα βράδια στην εξοχή, να κοιτάμε τον ουρανό. Μακριά από τα φώτα της πόλης, απολαμβάνουμε το μαγευτικό θέαμα του βραδινού ουρανού. Άλλοτε μετράμε τα αστέρια, μαθαίνουμε τους αστερισμούς από το “μαγικό” βιβλίο γνώσεων του μπαμπά, που έχει τα πάντα μέσα (τα κορίτσια κι ο μπαμπάς, εμένα μου αρκεί να τα βλέπω, κι ας μην ξέρω πώς λέγονται). Άλλοτε πάλι παρατηρούμε το φεγγαράκι, που μια μικραίνει , μια τρανεύει και ποτέ σωστό δεν μένει… Η ανατολή της σελήνης είναι ένα υπερθέαμα, όπως βγαίνει σιγά σιγά πίσω από το βουνό που υψώνεται πάνω από το σπίτι μας…
Κι ενώ ο μπαμπάς τους εξηγούσε όλη τη μαγεία που κρύβει η επιστημονική γνώση για τη σελήνη και τα αστέρια που φωτίζουν τη νύχτα, εγώ προτίμησα κάτι λίγο πιο παραμυθένιο…
Ένα παραμύθι για το φεγγαράκι, τη φίλη του τη μικρή Κωνσταντίνα, τη Νύχτα και όλη τη φύση που ζωντάνεψε γεμάτη εικόνες, χρώματα και ήχους, μέσα στο παραμύθι αυτό. Ένα παραμύθι για το φεγγαράκι, που άλλοτε μεγαλώνει, άλλοτε μικραίνει, άλλοτε είναι χρυσό και χαμογελαστό κι άλλοτε ασημένιο και θλιμμένο…
Η μικρή Κωνσταντίνα αγαπούσε πολύ το φεγγαράκι και το φεγγαράκι εκείνη. Όμως κάποια φορά η Νύχτα μάλωσε το φεγγαράκι. Η μικρή Κωνσταντίνα , που το αγαπούσε πολύ, ανέβηκε στο κουκί και το ρεβύθι και ταξίδεψε πολύ μακριά, για να συναντήσει τη Νύχτα και να βοηθήσει το φεγγαράκι, να ξαναπαίξει με τα αστέρια…
Ένα μαγικό ταξίδι έκανε η μικρή Κωνσταντίνα, από την μοσχοβολιστή αυγή μέχρι τη νύχτα, στη στεριά και τη θάλασσα, μέσα στην πανέμορφη φύση που στολίζει τον κόσμο. Από ψηλά στον ουρανό, με τους αγγέλους, τους ανέμους και τα πουλιά, ως τη γη με τα πανέμορφα λουλούδια και τα δέντρα και από τη μακρινή ζούγκλα με τα άγρια ζώα , ως το γαλάζιο βυθό με τους αμέτρητους και πολύχρωμους κατοίκους του, μικρούς και πολύ μεγάλους.
Βρήκε άραγε τρόπο η μικρή Κωνσταντίνα, μέσα στην αρμονία του θαυμαστού αυτού κόσμου, να βοηθήσει το αγαπημένο της φεγγαράκι να παίξει ξανά με τα αστεράκια;
Είναι τόσο υπέροχο αυτό το παραμύθι του Στέφανου Γανωτή, που πραγματικά σε συνεπαίρνει. Ίσως επειδή δεν είναι παραμύθι, αλλά είναι η πραγματικότητα του κόσμου μας, φωτισμένη και ζωγραφισμένη, όπως είναι στ’ αλήθεια, πριν την κάνουμε γκρίζα εμείς.
Και τι να πω για την εικονογράφηση της Φανής Παρθενίου – Παπαδοπούλου, πραγματικά… Τα κορίτσια κάθονται και κοιτάνε τις ζωγραφιές με τις ώρες. Κι εγώ, το παραδέχομαι, την ώρα που το διαβάζω πριν το βραδινό ύπνο, ταξιδεύω με αυτές τις εικόνες…
Ένα υπέροχο βιβλίο είναι “Η μικρή Κωνσταντίνα και το φεγγαράκι” . Λέει ότι είναι παραμύθι για παιδιά, εγώ όμως θα έλεγα ότι είναι ένα παραμύθι για όλα τα μικρά και μεγαλύτερα παιδιά.
Το αγάπησα αυτό το βιβλίο, αλήθεια σας το λέω. Μίλησε μέσα στην καρδιά μου.
Σας φιλώ1