Λοιπόν η Μαρίνα εδώ και λίγες μέρες μας κόλλησε… ανάρτηση! Αφού μοιράστηκε μαζί μας 59+1 πράγματα που δεν ξέραμε για εκείνη, την ακολούθησαν η Τέσση, η Γιάννα, η Αντωνία και ο άντρας της, η Δέσποινα, η Ρεγγίνα, η Μάρθα , η Βάσω και η Μάγδα. Εδώ και μέρες το έχω ζηλέψει, αλλά μόλις σήμερα κάθισα…

Πάμε λοιπόν να ξανασυστηθώ, μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια blogging!

1. Από τότε που γεννήθηκα άλλαζα πόλεις. Γεννήθηκα στην Αθήνα. Αμέσως με γύρισαν στη Ναύπακτο, όπου εργαζόταν ο μπαμπάς μου. Μείναμε εκεί μέχρι τα 6 μου, οπότε γυρίσαμε Πειραιά. Στα 9 μου μετακομίσαμε στα νότια της Αττικής. Στα 12 μου πήγαμε στο Λονδίνο, όπου μείναμε τέσσερα χρόνια. Επιστρέψαμε στην Αθήνα και ευτυχώς αφότου παντρεύτηκα, δεν έχω ξαναμετακομίσει!

2. Επίσης έχω αλλάξει 6 φορές σχολεία.

3. Όταν ήμουν μικρή, με τον αδερφό μου και τον ξάδερφό μου είχαμε φτιάξει μια ομάδα, τη Σ.Ο.Π. (Σούπερ Ομάδα Παιχνιδιού). Η ομάδα αυτή είχε καταστατικό με κανόνες, βγάζαμε περιοδικό και οργανώναμε εκδηλώσεις και εράνους σε κάθε οικογενειακό τραπέζι. Ο βασικότερος κανόνας ήταν ότι τα μέλη έπρεπε να είναι τουλάχιστον 6 χρονών και πάνω και να φοράνε γυαλιά. Κάποια από τα περιοδικά πρέπει να υπάρχουν ακόμα φυλαγμένα στην αποθήκη του πατρικού μου.

4. Φόρεσα γυαλιά μυωπίας στη β’ δημοτικού. Ήθέλα πάρα πολύ να φορέσω, γιατί νόμιζα ότι θα μεγάλωνα πολύ έτσι. Μετά από 23 χρόνια με γυαλιά και φακούς και σχεδόν 7 βαθμούς μυωπία, έχω να πω ότι δεν ήξερα τι μου γινόταν τότε.

5. Φοβόμουν πάντα τη θάλασσα. Ενώ όλα μου τα αδέρφια κι οι γονείς μου ξέρουν πολύ καλό κολύμπι, εγώ ποτέ δεν πήγαινα στα βαθιά. Ακόμα και τώρα, κρατάω απόσταση ασφαλείας από την ακτή, σε αντίθεση με τις κόρες μου, που έχουν εξελιχθεί σε δελφίνια. Ευτυχώς.

6. Μαγειρεύω από 11 χρονών. Ακόμα έχω τα παράσημα από τις προσπάθειές μου: το πρώτο κάψιμο από το ταψί με τα κουλουράκια, ένα κόψιμο στο δάχτυλο από όταν έτριβα ένα καρότο και κάποια άλλα που δεν θυμάμαι πια πώς έγιναν. Είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτά!

7. Από 5 χρονών ζητούσα από τη μαμά μου να κάνω μουσική. Έκανα αρμόνιο από την πρώτη δημοτικού μέχρι την έκτη. Στην έκτη ξεκίνησα πιάνο και συνέχισα για άλλα τρία χρόνια. Όταν γυρίσαμε στην Ελλάδα, η καθηγήτρια που είχα βρει δεν με βοήθησε καθόλου, με απογοήτευσε και τελικά τα παράτησα. Είναι από τα πράγματα που μετανιώνω.

8. Όταν γυρίσαμε από το Λονδίνο δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να προσαρμοστώ. Μου έλειπαν οι φίλες μου, το δωματιάκι μου στην σοφίτα, το πάρκο δίπλα στο σπίτι, ο αδερφός μου που έμεινε πίσω, τα διώροφα λεωφορεία και η τάξη σε όλα. Τα αγγλικά μου έβγαιναν αυθόρμητα και τα παιδιά στο σχολείο με κορόιδευαν, ότι το παίζω σνομπ. Κι ενώ μέχρι που ήρθαμε , ήμουν πολύ χαρούμενη που επιστρέψαμε, μετά ήθελα απλά να γυρίσω πίσω. Μόλις έβρισκα τα σκούρα εδώ, για πολλά χρόνια μετά την επιστροφή, έπαιρνα το αεροπλάνο και πήγαινα πίσω, στον αδερφό μου. Πλέον έχω πολλά χρόνια να πάω. Ακόμα βλέπω στον ύπνο μου ότι είμαι εκεί.

9. Είμαι πεπεισμένη ότι όλοι οι άνθρωποι που έχουν περάσει από τη ζωή μου, όλα τα γεγονότα που έχω ζήσει και όλες οι καταστάσεις που έχω περάσει έχουν γίνει για κάποιο λόγο και κρύβουν μια αλληλουχία. Δεν πιστεύω ότι κάτι είναι τυχαίο.

10. Μπήκα στη Νομική χωρίς φροντιστήριο. Και τελείωσα τη Νομική στα τέσσερα χρόνια ακριβώς. Με λες και φυτό.

11. Εργάζομαι από τα 18 μου, γιατί αυτό με έκανε να νιώθω ανεξάρτητη και δημιουργική. Δούλεψα ταμίας, έκανα ιδιαίτερα και από το τρίτο έτος δούλευα σε δικηγορικό γραφείό. Πιστεύω ότι είναι ένα από τα στοιχεία που διαμόρφωσε το χαρακτήρα μου.

12. Κλαίω πολύ και για όλους τους λόγους: χαρά, λύπη, θυμός, συγκίνηση, άγχος, νεύρα. Παλιότερα έκλαιγα ακόμα περισσότερο. Ο άντρας μου στην αρχή είχε τρομάξει.

13. Πήγαινα κατασκήνωση για 10 χρόνια. Ήταν από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου και οι φίλες μου από εκεί, είναι φίλες ζωής.

14. Λατρεύω το διάβασμα. Διαβάζω από 5,5 χρονών ό,τι πέσει στα χέρια μου. Κι αν ξεκινήσω ένα βιβλίο, δεν σταματάω μέχρι να το τελειώσω. Τα περισσότερα ξενύχτια της ζωής μου έχουν γίνει, γιατί έπρεπε να δω τι θα γίνει παρακάτω.

15. Αγαπώ τα παιδικά. Όταν ήταν μικρές οι αδερφές μου καθόμουν κι εγώ μαζί τους κι έβλεπα. Μετά έκανα τα παιδιά μου κι έτσι πάλι βλέπω, αλλά βασικά δεν μπορώ να πω ότι χρειάζομαι και δικαιολογία για να νοικιάσω μόνη μου ένα παιδικό! Ξέρω απέξω σχεδόν όλες τις ταινίες του  Disney.

16. Όταν ήμουν 6 χρονών απέκτησα μια αδερφούλα, το Μαράκι. Γεννήθηκε  με πρόβλημα στην καρδούλα της και έφυγε από κοντά μας όταν ήταν 5 μηνών. Τη σκέφτομαι σχεδόν κάθε μέρα.

17. Δεν μπορώ να διώξω κανέναν από κοντά μου. Συνήθως οι άλλοι είναι αυτοί που με διώχνουν και έτσι αναγκάζομαι να φύγω. Τώρα τελευταία έχω κάνει μια πρόοδο σε αυτό.

18. Συγχωρώ και ξεχνάω εύκολα, όπως επίσης δίνω πολλές πολλές ευκαιρίες. Μέχρι που θα κουραστώ. Αλλά όταν κουραστώ, απλά παγώνω και αδιαφορώ.

19. Δεν υπάρχει συγκινητική στιγμή σε ταινία ή παιδικό που να μην κλάψω. Ακόμα και όταν πεθαίνει η Ωραία Κοιμωμένη… Hopeless…

20.  Μέχρι το γυμνάσιο δεν φορούσα σχεδόν καθόλου παντελόνι. Μετά δεν φορούσα σχεδόν καθόλου φούστες. Μετά συνήλθα και ντύνομαι κανονικά.

21. Μου αρέσει πολύ να προσέχω το ντύσιμό μου . Με λες και κοκέτα. Έχουν μάθει έτσι και οι δυο κόρες μου.

22. Βάφομαι πάντα, αλλά πολύ διακριτικά. Ποτέ δεν θα με δεις με έντονα μάτια ή κόκκινο κραγιόν, αλλά δεν βγαίνω από το σπίτι αν δεν βάλω έστω μια κρέμα με λίγο χρώμα , ρουζ και μάσκαρα. Αν με δεις άβαφη μάλλον είμαι άρρωστη ή έχω κατάθλιψη.

23. Όταν γνώρισα πρώτη φορά τον άντρα μου ήμασταν στο αναγνωστήριο της Ιπποκράτους. Εγώ πήγαινα να δώσω Ποινικό δίκαιο ανηλίκων κι εκείνος είχε έρθει να δει κάποιους από την παρέα μου. Δεν τον ξαναείδα, μέχρι μετά από δυο μήνες. Από τοτε πέρασαν 10 χρόνια και είμαστε κάθε μέρα μαζί…

24. Παντρεύτηκα 22 χρονών. Εκείνη τη μέρα έκανε ψοφόκρυο, αλλά εγώ δεν το θυμάμαι. Θυμάμαι έναν ολόλαμπρο ήλιο, κάθε λεπτομέρεια όλης της μέρας, τη μαμά μου να είναι έτοιμη να κλάψει, το μπαμπάκα μου να μας ευλογεί τις βέρες, την κουμπαρούλα μου να μου στερεώνει την ουρά του νυφικού (ο άντρας μου, πατησε την ουρά κι έκοψε το κουμπί που υπήρχε γι’ αυτό το λόγο…) , την τούμπα που έφαγα στο χορό, το χορό με τον άντρα μου και ότι ήμουν απίστευτα ευτυχισμένη και ξεκούραστη. 

25. Μου έχει μείνει απωθημένο το ότι δεν έφαγα την τούρτα του γάμου μου, την οποία είχα κάνει ειδική παραγγελία την αγαπημένη μου γεύση. Χόρευα και οι σερβιτόροι  πήραν το ανέγγιχτο πιάτο μου….

26. Ποτέ δεν έμενα κοντά με τις φίλες μου και αυτό είναι κάτι που μου λείπει, ακόμα και τώρα, που πάλι όλοι μας οι φίλοι μένουν πολύ μακριά.

27. Μέχρι πέρσι έτρωγα απίθανες ποσότητες χωρίς να παίρνω δράμι. Μετά από το σοκ που πέρασα με την Κωνσταντίνα, ο μεταβολισμός μου άλλαξε και πια πρέπει να κάνω διατροφή, πράγμα που με δυσκολεύει απίστευτα.

28. Γέννησα και τα δυο παιδιά μου φυσιολογικά και χωρίς επισκληρίδιο. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν ξέρω πώς άντεξα. Στην πρώτη γέννα, η στριγγλιά που έβαλα ακούστηκε από το δεύτερο όροφο μέχρι τον έκτο.

29. Και στις δύο εγκυμοσύνες δεν μπορούσα να φάω. Είχα πάθει δυσανεξία σε πολλά πράγματα και ταλαιπωρούμουν πολύ από εμετούς, σχεδόν ως το τέλος. Ειδικά στο τέλος, που πιεζόταν το στομάχι μου από το μωρό, έμενα σχεδόν νηστική. Έτσι όταν με ρωτούσαν τι ήθελα να μου φέρουν στο μαιευτήριο τους έλεγα να μου φέρουν να φάω (ακόμα θυμάμαι κάτι σιφνέικα αμυγδαλωτά που μου είχε φέρει η πεθερά μου).

30. Είμαι πολύ αναβλητική. Ειδικά όταν πρόκειται για κάτι που με αγχώνει. Λειτουργώ τέλεια, μόνο όταν έχω πιεστικό χρονοδιάγραμμα.

31. Έχω μανία με την ορθογραφία και τη σωστή χρήση των ελληνικών από πάρα πολύ μικρή. Δεν αντέχω να βλέπω ορθογραφικά, ενώ αν μπορούσα, θα διόρθωνα όλα τα γραμματικά και συντακτικά λάθη σε όλα τα κείμενα. Να μη μιλήσω για τα σημεία στίξης, που κοντεύουμε να τα ξεχάσουμε…

32. Αγαπώ πολύ τις φωτογραφίες. Τραβάω τα πάντα και τους πάντες γύρω μου, σε σημείο εκνευριστικό συνήθως. Αντίθετα σχεδόν κανείς δεν τραβάει εμένα… Τυχαίο; Δεν νομίζω!

33. Δεν μπορώ να καθίσω σε ένα μέρος, αν δεν είναι τακτοποιημένα και καθαρά. Στο σπίτι συνέχεια μαζεύω και καθαρίζω τα πάντα. Παλιότερα σφουγγάριζα κάθε μέρα, πλέον δεν αντέχω , μέρα παρά μέρα μόνο.

34. Έχω αδυναμία στις αδερφές μου και τον αδερφό μου. Τις αδερφές μου και τις τρεις τις έχω μεγαλώσει, αφού έχουμε πολλά χρόνια διαφορά.

35. Ακούω σχεδόν συνέχεια μουσική. Ανοίγω το ραδιόφωνο και το αφήνω να παίζει στον αγαπημένο μου σταθμό όλη μέρα.

36. Όταν ήμουν μικρούλα είχα κατάξανθα μαλλιά. Στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού έγιναν σχεδόν μαύρα.

37. Βαριέμαι απίστευτα να παίζω με τις κούκλες και τα playmobil με τα κορίτσια. (εντάξει, αυτό δεν το είχα ομολογήσει ποτέ).

38. Έχω facebook από το 2007, τότε που ακόμα στέλναμε ο ένας στον άλλο ηλεκτρονικά ζωάκια και αυγά, που έσκαγαν από μέσα τους δώρα.

39. Τα περισσότερα ρούχα μου είναι στις αποχρώσεις του άσπρου, του μπεζ, του καφέ και και του μαύρου. Μόνο πρόσφατα άρχισα να φοράω και το μπλε.

40. Κάνω κατασκευές από τότε που θυμάμαι.

41. Όταν δεν με παίρνει ο ύπνος ,αντί να μετράω προβατάκια , όπως όλος ο κόσμος, γράφω στο μυαλό μου αναρτήσεις ή σχεδιάζω πάρτι. Είναι ό,τι πιο χαλαρωτικό, δοκιμάστε το!

42. Είδα τις πρώτες λευκές τρίχες στα μαλλιά μου στα 25 μου και φρίκαρα.

43. Η πιο δύσκολη περίοδος που έχω ζήσει σαν μαμά ήταν οι τρεις πρώτοι μήνες μετά τη γέννηση της Ευαγγελίτσας. Η Κωνσταντίνα ήταν ακριβώς δύο χρονών και περνούσε πολύ έντονα τα terrible twos της, μαζί με την δεδομένη αναταραχή που έφερε το μωρό στη ζωή της. Ξεσπούσε σε κρίσεις τουλάχιστον 7 φορές τη μέρα. Το μωρό ήταν μωρό, θήλαζε συνέχεια. Η μαμά μου δούλευε σε σχολεία στην άλλη άκρη της Αττικής. Η πεθερά μου δεν μπορούσε να βοηθήσει, πέρα από ένα φαγητό. Η αδερφή μου έδινε πανελλήνιες, οι άλλες ήταν πολύ μικρές. Ο άντρας μου έφευγε πρωί και γύριζε βράδυ. Κι εγώ ήμουν σε μια έξαλλη κατάσταση, με ελάχιστο ύπνο, με τις ορμόνες από τη λοχεία να έχουν τρελαθεί, να προσπαθώ να ισορροπήσω με την Κωνσταντίνα και τις κρίσεις της να μη ζηλεύει (λογικό) , το μωρό να με θέλει ασταμάτητα (λογικό) , να μην μπορώ να πάω ούτε τουαλέτα, ένα σπίτι χάος, χωρίς αυτοκίνητο και χωρίς κάποιον να κρατήσει δυο λεπτά τα μικρά να πεταχτώ στο μαγαζάκι για γάλα. Μία τρέλα. Κι όμως τα κατάφερα και δεν τρελάθηκα. Αλλά αυτό είναι μια ιστορία άλλη.

44. Έχω στη ζωή μου φίλους καλούς κι αληθινούς, που στα εύκολα και τα δύσκολα ήταν εκεί, που τους ξέρω και με ξέρουν, που με αγαπούν όπως είμαι και τους αγαπώ επειδή είναι αυτοί που είναι. Κάποιοι είναι στη ζωή μου πάνω από 20 χρόνια. Και τους ευχαριστώ για όλα!

45. Μπορώ να μη φάω φαγητό , αλλά δεν μπορώ να ζήσω χωρίς γλυκό. Ειλικρινά.

46. Αγαπώ το καλοκαίρι, την έντονη ζέστη, τον καυτό ήλιο, τα τζιτζίκια που ξεκουφαίνουν, τη γεύση καρπούζι στα φιλιά.

47. Δεν αντέχω τη βροχή, ούτε γάτα να ήμουν. Αν είναι να χειμωνιάσει, θέλω πολύ κρύο, κατά προτίμηση με χιόνι, ζεστή σοκολάτα και χουχούλιασμα με χαλαρή μουσικούλα.

48. Τα Χριστούγεννα μου αρέσει να στολίζω νωρίς, για να το ευχαριστιόμαστε πιο πολύ καιρό!

49. Πίστευα στον Άγιο Βασίλη μέχρι την τρίτη δημοτικού. Όχι ακριβώς δηλαδή στον Άγιο Βασίλη, αλλά σε αυτό το κάτι μαγευτικό. Κι όταν έμαθα την αλήθεια στεναχωρήθηκα πολύ.

50. Όταν διαβάζω τραβάω και στρίβω τα μαλλιά μου, ασυναίσθητα σχεδόν.. Συγκεκριμένα ένα τσουλούφι μπροστινό. Μετά όταν το συνειδητοποιώ, έχουν σπάσει σχεδόν όλες οι άκρες. Εκνευριστικό.

51. Στο λύκειο ήθελα να γίνω στρατιωτικός. Είχα δώσει και τις ειδικές εξετάσεις στις πανελλήνιες και τις είχα περάσει όλες. Ευτυχώς όμως για λίγα μόρια δεν έπιασα την Ευελπίδων που ήθελα και πέρασα στη δεύτερη επιλογή μου. Τότε έκλαιγα. Τώρα λέω ευτυχώς!

52. Για να βρω παπούτσια για το γάμο μου είχα γυρίσει όλα τα μαγαζιά της Αθήνας. Αυτό το πράγμα με τις τακουνάρες τις δεκάποντες και δωδεκάποντες που έχουν όλες οι λευκές γόβες, ποτέ δεν το κατάλαβα. Είχα πει σε όλες μου τις φίλες να έχουν το νου τους για χαμηλές λευκές γόβες, οπουδήποτε. Τελικά μια μέρα η Έμη μου έστειλε μήνυμα ότι τις ανακάλυψε και κάπως έτσι πήγα με παπούτσια κι όχι ξυπόλητη στο γάμο.

53. Δεν είμαι πρωινός τύπος. Το πρωί μπορεί να ακούσεις και καμιά κουβέντα από τα νεύρα μου. Αντίθετα τα μεσημέρια δεν κοιμάμαι ποτέ. Μου φαίνεται χαμένος χρόνος ο ύπνος μέσα στη μέρα. Άσε που όποτε έχω κοιμηθεί, ξυπνάω με τόσο κακή διάθεση, που τίποτα δεν μου τη φτιάχνει.

54. Δεν έχω πάει ποτέ μου στα μπουζούκια. Από επιλογή. Και δεν νομίζω να πάω ποτέ.

55. Δεν μπορώ να βλέπω θρίλερ. Το τελευταίο που με παρέσυραν και είδα ήταν το “Κάλεσμα”. Τρόμαξα τόσο πολύ, που για πολλούς μήνες έβλεπα εφιάλτες, δεν τολμούσα να κοιτάξω πάνω από την ντουλάπα των παιδιών, δεν έμενα ποτέ μόνη μου στο σπίτι και κοιμόμουν με αναμμένο φως. Όποιοι έχετε κάνει το λάθος να το δείτε, θα ξέρετε τι εννοώ.

56. Δεν μου αρέσουν καθόλου τα όσπρια και τα λαχανικά. Τρώω μόνο εξ ανάγκης. Ευτυχώς τα παιδιά δεν μου έχουν μοιάσει καθόλου σε αυτό.

57. Μικρή ήμουν πολύ κακόφαγη. Την ώρα του φαγητού μιλούσα ασταμάτητα χωρίς να τρώω, με αποτέλεσμα, όλοι να τελειώνουν και η μαμά με τα αδέρφια μου να πηγαίνουν για ύπνο και γω να μένω με τον μπαμπά μου να με πείσει να φάω. “Έλα Κατερινούλα μου, έχεις μόνο δυο μπουκιές ακόμα”, μου έλεγε. (Το πιάτο ήταν γεμάτο…. Συγγνώμη μπαμπά!!!!!!)

58. Δεν αντέχω τους υποκριτές, τα ψώνια, αυτούς που θέλουν να με χειραγωγήσουν και αυτούς που ενεργούν πισώπλατα. Όπως εγώ θα έρθω να σου πω όταν έχω κάνει λάθος ή έχω κάποιο πρόβλημα μαζί σου, θέλω το ίδιο να κάνεις κι εσύ.

59. Δεν μπορώ να πω όχι. Ειδικά αν έχω αδυναμία σε κάποιον. Θα κάνω ό,τι μπορώ και δεν μπορώ, για να κάνω αυτό που μου ζήτησαν.

+1 Νιώθω πολύ συχνά μόνη μου, ειδικά όταν είμαι σε πολύ κόσμο. Με πιάνει μια συστολή, σκέφτομαι ότι δεν έχω να πω κάτι, ότι δεν θα μου μιλήσουν, ότι θέλω να φύγω κι όλα αυτά τα όμορφα. Το ίδιο νιώθω συχνά και λίγο πριν δημοσιεύσω μια ανάρτηση, εδώ στο μπλογκ. Όλη αυτή η τεράστια πολυπληθής κοινότητα, με κάνει πολύ πολύ συχνά να νιώθω μοναξιά. Ευτυχώς που κάθε φορά και στην αληθινή ζωή και εδώ , στην διαδικτυακή, υπάρχουν οι άνθρωποι που με βοηθούν να νιώσω καλά και να βγω από το καβούκι μου.

Τέλος! Έκανα δυο μέρες να γράψω αυτή την ανάρτηση, αλλά την ευχαριστήθηκα!

Αυτή η ανάρτηση μου θύμισε μια παλιότερη, πρίν από τρισήμιση χρόνια , τότε που η Σοφία μου είχε δώσει ένα βραβείο και έτσι ξεκίνησε βασικά η αλληλεπίδραση μου με τα περισσότερα από τα πλέον αγαπημένα μου μπλογκς.

Μαρίνα σε ευχαριστώ για την ιδέα που είχες, γιατί και γνώρισα καλύτερα κάποιες από τις αγαπημένες μπλογκογειτόνισσες και φίλες, αλλά και γιατί έμαθα νέες κοπέλες, που δεν είχα προλάβει να τις διαβάσω!

Είναι λυτρωτικό να βλέπεις γραμμένα κάποια πράγματα, που συχνά δεν θες να τα παραδεχτείς ή απλά μόνο τα σκέφτεσαι.

Σας φιλώ!