Κάθε χρόνο εμείς στην οικογένειά μας υποδεχόμαστε το φθινόπωρο ή αποχαιρετούμε το καλοκαίρι (όπως το πάρει κανείς) και γιορτάζουμε την έναρξη του σχολείου, με το πάρτι γενεθλίων των κοριτσιών. Έχουν γενέθλια ακριβώς με δυο μέρες διαφορά και ακριβώς με την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Κάθε καλοκαίρι αφιερώνουμε (πια το κάνουν μόνες τους) μεγάλο μέρος κάθε μέρας μας, να διαλέγουν θέμα, τούρτες και τα σχετικά. Και κάθε μα κάθε χρόνο, εγώ καταλήγω να τα ετοιμάζω όλα την παραμονή, αφού το θέμα που “επιλέγουν”, αλλάζει γύρω στις πέντε έξι φορές, ποτέ δεν καταλήγουμε σε τούρτα, αφού τις θέλουν όλες και πάντα εκεί στη μια βδομάδα πριν, αποφασίζουν τελικά κάτι που να θέλουν και οι δύο. Μην τα πολυλογώ, το πιάσατε το νόημα πιστεύω. 

Έτσι και φέτος λοιπόν, μετά από ένα αντίστοιχο καλοκαίρι, που συζητούσαμε για πάρτι Moana και ήμουν έτοιμη να κυκλοφορήσω με την χαβανέζικη φούστα και λουλούδια στα μαλλιά, τελικά βρεθήκαμε να ψάχνουμε ένα θέμα που να συνδυάζει ζωάκια γλυκούτσικα και τρυφερά (Κωνσταντίνα) και νεράιδες (Ευαγγελία).
Ευτυχώς που έχουμε ευρεία γνώση όλων των παιδικών και μου ήρθε η φαεινή ιδέα να τους προτείνω My little pony, που τρελαίνονται κι οι δυο, που έχουμε και σχεδόν όλες τις φιγούρες και που είναι εύκολο στη διακόσμηση (κάτι και για την μάνα που δεν κάθεται στ’ αυγά της). Έτσι αποφασίστηκε το θέμα.
Μιας και δεν είχα καθόλου χρόνο αποφάσισα να γίνουν όλα όσο πιο απλά γινόταν και όσο πιο γρήγορα γινόταν, ήτοι την τελευταία μέρα. Όσοι έχετε δει το παιδικό, ξέρετε πως κάθε πόνυ έχει και ένα χρώμα του ουράνιου τόξου και γενικά είναι από τα πιο φωτεινά και χρωματιστά κινούμενα σχέδια. Εκμεταλλεύτηκα λοιπόν αυτό και όλος ο στολισμός ήταν ουράνια τόξα , φτιαγμένα με πολύχρωμα χαρτιά γκοφρέ και πολύχρωμα μπαλόνια.

Σχημάτισα τέσσερα συννεφάκια σε λευκό κανσόν και χρωμάτισα πάνω στα δύο από αυτά (πάλι χρωματιστά) τους αριθμούς 8 και 6, τις ηλικίες των κοριτσιών δηλαδή. Στη συνέχεια, έκοψα λωρίδες από τα γκοφρέ , όπως ήταν τυλιγμένα στη συσκευασία. Έπειτα, κόλλησα πίσω από κάθε συννεφάκι 6 λωρίδες , μία από κάθε χρώμα, σαν να ξεκινούσε το ουράνιο τόξο από κάθε σύννεφο. Τα κόλλησα έπειτα πάνω από εκεί που ήταν το τραπέζι με την τούρτα και τα φαγητά. Πάνω από τα συννεφάκια έφτιαξα ένα μπάνερ με μπαλόνια, απλώς δένοντας τα  μπαλόνια σε μια κορδέλα. Με κομμάτια από τα γκοφρέ που περίσσεψαν (και περίσσεψε πάρα πολύ χαρτί) έφτιαξα πολύχρωμες φούντες. Κάποιες τις κρέμασα σε κορδέλα και με αυτές στόλισα το κάτω μέρος του τραπεζιού και κάποιες άλλες τις στόλισα στα φωτιστικά . 

Τα δωράκια για τους φίλους μας, ήταν σε μοτίβο σχολείου, μιας και ήμασταν στην αρχή της χρονιάς: μολυβάκι, σελιδοδείκτης My little pony (τους εκτύπωσα πολύ εύκολα από το διαδίκτυο) , γομίτσες, ετικέτες και μοσχοβολιστά ζελεδάκια. Το αμπαλάζ ήταν χάρτινα σακουλάκια που έκλειναν με “δαντελίτσα” και την απαραίτητη φουντίτσα ουράνιου τόξου.

Μιας και τα παιδάκια ήταν πάρα πολλά και δεν γίνεται να αφήσεις 20 παιδιά σε ένα σπίτι χωρίς απασχόληση, είχαμε ετοιμάσει με τα κορίτσια κάποια παιχνίδια. Δεν τα παίξαμε όλα τελικά, γιατί τα παιδιά πάντα έχουν και τις δικές τους ιδέες. Μπαλονοδρομίες, bowling και κόλλα την ουρά στο πόνι μας απασχόλησαν για αρκετή ώρα και χάρισαν πολλά πολλά γέλια, που σήκωσαν λίγο την πολυκατοικία στο πόδι!

Κι ερχόμαστε στο κεφάλαιο “τούρτα”. Κάθε χρόνο τις τούρτες τους τις φτιάχνω μόνη μου, λατρεύω αυτή τη διαδικασία. Όμως φέτος ήταν πρακτικά αδύνατο, δεν προλάβαινα με τίποτα. Έτσι ήμουν πολύ τυχερή, που η φίλη μου η Αλεξάνδρα με βοήθησε. Η Αλεξάνδρα ή αλλιώς Cookies Bite εδώ και χρόνια φτιάχνει με μαμαδίστικη φροντίδα και αγάπη απίθανες τούρτες, η μια πιο υπέροχη από την άλλη, με υλικά σπιτικά και με επαγγελματικό αποτέλεσμα. Εκτός από τούρτες βέβαια ετοιμάζει και μπισκοτάκια σε ό,τι σχήμα φανταστείτε και cup cakes.

Δεν έχω λόγια να περιγράψω το αποτέλεσμα! Η τούρτα που ονειρεύονταν τα κορίτσια κι ακόμα καλύτερη, πεντανόστιμη και ολόφρεσκη μας ενθουσίασε όλους! Όταν έβγαλα την τούρτα από το ψυγείο, για να την κόψουμε, παίζει οι τσιρίδες ενθουσιασμού όλων των κοριτσιών να ακούστηκαν σε τρία τέσσερα τετράγωνα γύρω μας και χοροπηδούσαν τόσο πολύ, που φοβήθηκα μην έχουμε κανένα ατύχημα. Κι όπως είπε ένα από τα κορίτσια ήταν “σαν να τρώμε ένα όνειρο” . Αλεξάνδρα μου, σ’ ευχαριστώ ξανά πάρα πολύ.

Και κάπως έτσι σβήσαμε και φέτος τα κεράκια τους. Χαίρομαι τόσο πολύ κάθε φορά να βλέπω τα γελαστά τους λαμπερά προσωπάκια, που για μένα δεν μετράει τίποτα άλλο. Ούτε κούραση, ούτε συμμάζεμα, τίποτα δεν έχει σημασία, όταν τις βλέπω ευτυχισμένες.

Χρόνια πολλά κοριτσάκια μου και του χρόνου να είστε καλά να ξαναγιορτάσουμε με όλους τους αγαπημένους μας! 

Σας φιλώ!