Ένα βιβλίο για μένα είναι πετυχημένο όταν καταφέρνει να με απορροφήσει τόσο, που να μην μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου. Κι αυτό το σημερινό είναι ένα από αυτά, αφού σχεδόν το τελείωσα μέσα σε ένα  απόγευμα.

“Γυναίκες του πόνου και της ελπίδας” … Με αγωνιστικό πνεύμα, που έκαναν τη δυσκολία φίλη τους και την ξεπέρασαν με πίστη και αποφασιστικότητα, παράδειγμα προς θαυμασμό και μίμηση. Τις έχουμε συναντήσει κι εμείς δίπλα μας και τις έχουμε θαυμάσει. 

Γιατί είναι αυτές οι γυναίκες, που αθόρυβα και χωρίς φανφάρες , αντιμετωπίζουν τη δυσκολία, τον πόνο, την αδικία, με υπομονή. Όχι όμως αυτή την υπομονή της παραίτησης, αλλά την άλλη, την αγωνιστική, αυτήν που παίρνει στα χέρια της την κατάσταση και προσπαθεί να βρει λύση. Αυτήν που με την προσευχή στην καρδιά παλεύει για το καλύτερο και αγαπά χωρίς όρια, δεν ξεχνά την υπόσχεση, μετανιώνει για τα λάθη της, ζητά συγχώρεση και ξέρει να κλαίει.
Τις γυναίκες αυτές δεν θα τις βρούμε σε καμία πορεία για τα φεμινιστικά δικαιώματα, ούτε στα πρωτοσέλιδα κάποιας εφημερίδας. Θα τις βρούμε όμως πίσω από την ενωμένη οικογένεια, πίσω από το χαμόγελο ενός παιδιού και πίσω από μια επιτυχημένη και δημιουργική επιχείρηση.
Η Αγγελική, η Αγνή, η Μάνια, μαζί με την Αλίκη και την Ελένη είναι γυναίκες της διπλανής πόρτας, που πίστευαν πως το καλό είναι αναγκαίο και γι’ αυτό δεν άφησαν καμία δυσκολία να τις καταβάλει.
Η καθεμία έχει την δική της ιστορία και το δικό της μήνυμα να μας δώσει. Θα τις βρείτε όλες μαζί μέσα στο υπέροχο βιβλίο, που με μαγνήτισε, με την όμορφη γραφή της Μυρσίνης Βιγγοπούλου.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άθως στα βιβλιοπωλεία και στο site των εκδόσεων.