Ο θάνατος είναι κάτι πολύ συνηθισμένο. Είναι συνυφασμένος με τη ζωή. Έτσι είναι. Όλοι το ξέρουμε κι όλοι το λέμε. Όμως όταν έρθει δίπλα μας, συχνά δεν το αντέχουμε, αλλά προσπαθούμε… Περνάει ο καιρός, μαθαίνουμε να ζούμε με την απώλεια, το συνηθίζουμε. Και ξαναέρχεται. Και κάθε φορά πονάει πολύ.

Ειδικά όταν έρθει σε μικρά παιδάκια , νέους ανθρώπους, στο ξεκίνημα της ζωής τους. Αγνές ψυχούλες, ματάκια λαμπερά, χαμόγελα όμορφα. 

Είναι τόσο τραγικό, τόσο μα τόσο πέρα από το νου του ανθρώπου, πώς μπορεί αυτό να συνέβη. Πώς αυτό το κοριτσάκι , το πάντα γελαστό, που σου μιλούσε στον πληθυντικό και ντρεπόταν να σε πει Κατερίνα, δεν είναι πια εδώ. 

Ίσως κάποια στιγμή το καταλάβω. Ίσως δεν το καταλάβω και ποτέ. Αλλά πονάει πολύ, κάθε φορά. 

Καλό Παράδεισο Μαρινούλα. Θα σε θυμάμαι, για τα λαμπερά σου μάτια και το όμορφο χαμόγελό σου. Ίσως ψυχούλες σαν την δική σου, της Μαρίας , του Γιώργου να τις θέλει κοντά Του ο Θεός. Πρέσβευε και για μας εδώ .