Πριν δυο βδομάδες άκουσα στην εκκλησία το κήρυγμα για την παραβολή του τελώνη και του Φαρισαίου. Στο κήρυγμα λοιπόν ο ιερέας εξήγησε τι ακριβώς ήταν οι Φαρισαίοι. Ήταν οι τηρητές, οι θεματοφύλακες του μωσαϊκού νόμου. Αυτοί που ερμήνευαν τις 613 εντολές του μωσαϊκού νόμου, έφτιαχναν και μερικές ακόμα και γενικά περνούσαν τη ζωή τους ακολουθώντας τύπους. Από το πώς έπρεπε να ντύνονται , μέχρι το τι έπρεπε να κάνουν με έναν καρπό που έπεφτε από το δέντρο την ημέρα του Σαββάτου. 

Ο Χριστός στηλίτευσε τους Φαρισαίους. Διαβάζοντας αυτές τις γραμμές στο Ευαγγέλιο, ξαφνιάζεται κανείς με το πόσο σκληρά μιλάει ο Χριστός, που συνήθως τα λόγια και οι πράξεις Του έδειχναν μεγάλη αγάπη και ευσπλαχνία.

Και ερχόμαστε στο τώρα. 2.000 και χρόνια μετά από την κατάλυση του νόμου του Μωυσή, όλοι εμείς οι πιστοί χριστιανοί. Αναρωτηθήκαμε ποτέ άραγε πόσα βήματα έχουμε για να ξεμακρύνουμε από τους Φαρισαίους και να πλησιάσουμε στο Χριστό; Ή μήπως φορτώσαμε και φορτωθήκαμε τύπους , που κάνουν τόσο δύσκολο τελικά να πλησιάσουμε το Χριστό; 

Τόσο δύσκολο, που φτάνουμε στο σημείο να αναρωτιόμαστε αν επιτρέπεται ή όχι να φοράει η γυναίκα κολιέ. Αν επιτρέπεται  η σύζυγος και μητέρα να είναι περιποιημένη. Κάθε πότε επιτρέπεται να βρίσκεται με το σύζυγό της. Αν μπορεί να ακούσει μουσική με λόγια ή μόνο μελωδίες. Αν η φούστα πρέπει να είναι στενή και μέχρι το γόνατο ή φαρδιά και μέχρι τον αστράγαλο. Αν πρέπει να γελάει δυνατά ή σιγανά. Αν θα βάψει τα μαλλιά της ή όχι. Αν θα είναι δυναμική και θα αναπτύξει όλες τις δυνατότητές της ή αν θα καταπνίξει κάθε ίχνος ενέργειας και δραστηριότητας. 

Σας ακούγονται αστεία ή υπερβολικά; Δεν έχουμε ιδέα τι γίνεται γύρω μας… 

Γιατί βάζουμε τόσα εμπόδια στο δρόμο μας προς το Θεό; Ο κόσμος μας είναι έτσι κι αλλιώς γεμάτος πειρασμούς, αναποδιές, διλήμματα και στεναχώριες, που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε για το σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό, δεκαπέντε φορές τη μέρα. Γιατί λοιπόν βάζουμε μερικά ακόμα; Μάλλον, πολλά ακόμα; 

Δοξολογούμε το Θεό όταν ζούμε στα γεμάτα και με ευγνωμοσύνη κάθε τι που μας δωρίζει κάθε μέρα. Και είναι τόσα πολλά τα δώρα: η συντροφικότητα, η αγκαλιά του αγαπημένου, οι παιδικές φωνές που γεμίζουν το σπίτι, τα παιχνίδια παντού κι ας μας κουράζουν, η εργασία που έχουμε, το γεμάτο ψυγείο, η βόλτα με τη φίλη, οι καλημέρες στη γειτονιά, τα χαμόγελα και τα δάκρυα. Μπορούμε να ζούμε με ευγνωμοσύνη; Μπορούμε κάθε τι που έρχεται στο δρόμο της ζωής μας να το δούμε σαν δώρο; Μπορούμε κάθε βράδυ πριν πέσουμε για ύπνο να πούμε δυο λέξεις: “Ευχαριστώ Θεέ μου”;
Αν ναι τότε δοξολογούμε το Θεό. Αν όχι, τότε κάτι πάει στραβά.
Αγαπητή μου φίλη, εσύ που αναρωτιέσαι αν μπορείς να διατηρείς τη γυναικεία σου υπόσταση και ταυτόχρονα να δοξολογείς το Θεό, σκέψου αυτό: Το ότι είσαι γυναίκα, το ότι είσαι όμορφη, το ότι έχεις τόσα χαρίσματα, είναι δώρα. Εκείνος που σε έφτιαξε και σε γέμισε με το Πνεύμα Του, όπως σου έδωσε μια όμορφη και αθάνατη ψυχή, που οφείλεις να τη διαφυλάξεις αγνή και καθαρή, ο Ίδιος αυτός σου έδωσε και το σώμα σου. Και όπως την ψυχή μας την φροντίζουμε και την τροφοδοτούμε, με όλα τα εφόδια που η πίστη μας μας έχει δώσει, έτσι και το σώμα μας, που είναι ο ναός αυτής της ψυχής, πρέπει να το φροντίσουμε και να το αγαπήσουμε και να το περιποιηθούμε. Νομίζω ότι είναι αυτονόητο ότι δεν εννοώ τις υπερβολές. Κι αν εγώ επιλέγω να βάζω κρέμα και ρουζ και να φτιάχνω όμορφα τα μαλλιά μου, ενώ η άλλη προτιμάει να είναι πιο απλή κι απέριττη, αλλά κι οι δυο μας έχουμε μια καρδιά γεμάτη αγάπη για το διπλανό μας, άραγε στα μάτια του Θεού τι θα μετρήσει περισσότερο; Η εξωτερική μας εμφάνιση ή η καρδιά μας ;
Η αγάπη του Θεού είναι χωρίς προϋποθέσεις και χωρίς όρια. Όταν το καταλάβουμε, θα μπορέσουμε να ζήσουμε μέσα στη χαρά που μας δίνει αυτή η συνειδητοποίηση. Και τότε θα ελευθερωθούμε από όλα αυτά τα περιττά βάρη που έχουμε , μόνοι μας, φορτώσει στους ώμους μας και θα μπορέσουμε να επικεντρωθούμε σε αυτά που στ’ αλήθεια μας ζητάει ο Χριστός.
Σας φιλώ!

(Αφορμή για την ανάρτηση αυτή ήταν κάποια emails που έλαβα από φίλες αναγνώστριες. Αιτία αυτά που ακούω και βλέπω μέσα στην εκκλησία, χρόνια τώρα…)