Αν το καλοσκεφτείς, η ζωή μας είναι μια διαρκής αναπαράσταση της κυοφορίας και του τοκετού… Ένα όνειρο, που γίνεται σκέψη. Μια σκέψη, που γίνεται ιδέα και σιγά σιγά παίρνει σάρκα και οστά. Μια “τυχαία” συνάντηση, που γίνεται σχέση, αγάπη, ολόκληρη ζωή. Μια συνεργασία που καρποφορεί. Όλα έχουν ένα κοινό στοιχείο: αυτό το σταδιακό μεγάλωμα, την ομορφιά του να βλέπεις αυτό που αγάπησες, να μεγαλώνει, να ωριμάζει, να γίνεται το όνειρο πραγματικότητα.

Αλλά πώς είναι δυνατόν να κρατήσεις στην αγκαλιά σου το πανέμορφο, πολυαναμενόμενο μωράκι σου, αν προηγουμένως δεν πονέσεις, δεν κλάψεις, δεν νιώσεις τον πόνο να σου τρυπάει τα κόκαλα; Έτσι είναι. Για λίγες στιγμές ο πιο μεγάλος πόνος, που όμως μαγικά μετά, δεν θυμάσαι καν πώς ήταν. Γιατί πήρες στην αγκαλιά σου το μωράκι σου και τίποτα άλλο πια δεν έχει σημασία…

Έτσι και στη ζωή. Κόπος,  μόχθος, ξενύχτια, πίεση, άγχος, αγωνία, αδιέξοδα, εμπόδια, στεναχώρια. Χωρίς αυτά δεν φτάνεις στο τέλος. 

Κι αν είσαι πέντε λεπτά πριν το τέλος κι αν σου έχει κοπεί η ανάσα, αν νιώθεις ότι δεν αντέχεις άλλο αυτή την κούραση, τα καθημερινά ξενύχτια, την πίεση, αν έχεις κλάψει από τα νεύρα σου, αν φώναξες στο σύντροφο, στο συνεργάτη, στο παιδί σου, θυμήσου: μην τα παρατάς!
Είσαι μια ανάσα από το όνειρο!

Φαντάζεσαι να τα είχες παρατήσει, όταν πονούσες στη γέννα; Ούτε κατά διάνοια! 

Απέχεις από το να πιάσεις στα χέρια σου το όνειρο, πέντε λεπτά…

Κρατήσου και συνέχισε την προσπάθεια. Το όνειρο θα είναι πια πραγματικότητα, μόνο σε λίγα λεπτά.

Κράτα γερά, λίγο ακόμα, είσαι σχεδόν εκεί. 

Στο όνειρο…

Σας φιλώ!