“Μαμά, φέτος οπωσδήποτε θα μας αφήσεις να πάμε κατασκήνωση”, μου το είχαν δηλώσει ήδη κάπου εκεί στα Χριστούγεννα.

“Ναι, βέβαια, αν συμφωνεί και ο μπαμπάς” έλεγα εγώ. Η χαλαρή. Η λάτρης της κατασκήνωσης. Η υπέρμαχος της ανεξαρτησίας των παιδιών. Η μαμά, που προσπαθώ να μάθω στα παιδιά μου, να μην είναι κολλημένα πάνω μου. Που γενικά χαίρομαι να τα βλέπω με τις παρέες τους, να περνούν όμορφα.

Και ήρθε ο καιρός. Και ο μπαμπάς συμφώνησε. Εγώ , πάντα χαλαρή. Αγωνία βέβαια, μην και χάσουμε την προθεσμία για τις δηλώσεις. Και τι βαλίτσες θα πάρουν. Και πόσα ρούχα να βάλω. Και ποιες πετσέτες. Μάλλον καλύτερα να βάλω το μπουρνούζι, πιο βολικό θα είναι. Και “Μαμά, φακό να μας πάρεις. Πότε θα μας πάρεις φακό; Και μπαταρίες”. Μην τυχόν και πάμε χωρίς φακό στην κατασκήνωση.

Και δώστου πλύσιμο και σιδέρωμα, όσα ρούχα έχουν και δεν έχουν. Να πάρω και κανένα σεντόνι ακόμα. Σκουρόχρωμο, μην μαυρίσει από την πρώτη μέρα. Άντε πάλι πλύσιμο και σιδέρωμα. Μην είναι τσαλακωμένα τα σεντόνια και πουν αυτή η μάνα πώς τα στέλνει έτσι ασιδέρωτα τα παιδιά της. Άσχετα, αν μέχρι να πάνε εκεί, κουβάρι θα γίνουν. Και σαμπουάν μην κολλήσουν ψείρες, εφιάλτες από την δική μου παιδική ηλικία ξαναζωντανεύουν και με τρώει το κεφάλι μου, μόνο στη σκέψη. Και για τα κουνούπια. Να τους βάλω και αντιηλιακό. Και σαπούνι με ωραίο άρωμα. Και οδοντόκρεμες της αρεσκείας τους. Με ανεξίτηλο σε όλα το όνομα τους, γιατί με τα μυαλά που έχουν, θα ψάχνουμε αφρόλουτρα και οδοντόβουρτσες.

Με τούτες και με κείνες τις ετοιμασίες, δεν είχα χρόνο να σκεφτώ. Μέχρι που οι βαλίτσες αγοράστηκαν, τα καινούρια σεντόνια πλύθηκαν και σιδερώθηκαν, τα φρεσκοπλυμένα και σιδερωμένα ρούχα έγιναν πακετάκια και μπήκαν σε νάιλον σακουλάκια, το ίδιο και τα παπούτσια, το νεσεσέρ και τα μολύβια, ΟΙ ΦΑΚΟΙ και η Καινή Διαθήκη, στην μπροστινή τσέπη. Και οι βαλίτσες έκλεισαν. Πακέτο με συμβουλές τύπου : να πλένετε τα πόδια σας πριν πέσετε στο κρεβάτι, μόνο κλειστά παπούτσια να φοράτε, να είστε μαζί με την ομάδα σας, πουθενά μόνες σας, κοτσίδα συνέχεια τα μαλλιά, ζακέτα πρωί και βράδυ να φοράτε, το καπέλο μην ξεχνάτε και να πίνετε νερό και να κλείνετε κανενα μάτι το μεσημέρι. Ήξερα πως στο βρόντο τα έλεγα, αλλά τα είπα και αμαρτία δεν έχω.

Τότε ήρθε η παραμονή της αναχώρησης. Η στιγμή της συνειδητοποιησης ότι ΦΕΥΓΟΥΝ. Χωρίς εμένα. Με υπέροχη συντροφιά και προστασία, αλλά χωρίς εμένα. Δεν θα τσακώνονται για το κοριτσάκι με την αλογοουρά στα playmobil, ούτε για την μαμά με την πλεξούδα στο πλάι και δεν θα ψάχνω για εκείνον τον μπαμπά με το κοντό μπουφάν για μερικές μέρες και το δωμάτιό τους θα μείνει τακτοποιημενο και ήσυχο.

Όταν η συνειδητοποίηση συντελέστηκε, άρχισαν να βγαίνουν οι φοβίες. Τελικά δεν είμαι και πολύ χαλαρή. Και δεν πειράζει αν δεν είναι και πολύ ανεξάρτητα. Αρκεί να τα έχω εδώ μαζί, να τα προσέχω. Σάμπως και να έχουν δίκιο εκείνοι οι γονείς, που περιμένουν έξω από την πόρτα του σχολείου, τα παιδιά που δίνουν πανελλήνιες. Και μήπως να μην πάνε; Πολύ μικρά είναι, έχουν να φύγουν , ουουου μεγαλώνοντας, όλο στο φευγιό θα είναι. “Μήπως το μετανιώσατε και δεν θέλετε να πάτε;” τις ρωτάω το τελευταίο βράδυ. “Μαμά, δεν είσαι καλά! Εδώ μετράμε ώρες, έχουμε φτιάξει βαλίτσες, πήραμε ΦΑΚΟΥΣ , πώς να μην πάμε;;;!!!!” η απάντηση. Ε άμα έχετε φακούς, όλα καλά. Να πάτε. Χώνω στη βαλίτσα και από μια ακόμα ζακέτα και βγάζω τα πέδιλα, καλύτερα μόνο τα κλειστά παπούτσια να έχουν μαζί.

Τελικά αντιστέκομαι στον πειρασμό να τις κρατήσω τελευταία στιγμή και φεύγουν. Φιλιά, αγκαλιές, γεια σου μαμά, ζακετούλα, καπελάκι και σακίδιο και έφυγαν. Οπότε αρχίζει το δράμα της μάνας. Που κάποτε ήταν χαλαρή και τώρα κοιτά το άδειο δωμάτιο και κλαίει με μαύρο δάκρυ. Που περιμένει να περάσει η ώρα, για να πάρει τηλέφωνο να δει, έφτασαν, τακτοποιήθηκαν, όλα καλά ή χάθηκαν πουθενά στο δρόμο; Χτυπάει το πολυπόθητο τηλέφωνο, όλα καλά μαμά, φτάσαμε, τέλεια περνάμε, σ’ αφήνω τώρα γιατί πάμε για παιχνίδι.

Είμαστε περίεργα πλάσματα εμείς οι μαμάδες. Μέσα στην τρέλα της καθημερινότητας, με τις δουλειές, τα διαβάσματα, τις δραστηριότητες, τους τσακωμούς των παιδιών, τα παιχνίδια, τις υποχρεώσεις, συχνά πυκνά σκεφτόμαιπόσο θα ‘θελα να μείνει το σπίτι τακτοποιημένο για μια μέρα, να μην χρειάζεται να επαναλάβω την ίδια φράση πενήντα φορές , για να μην με ακούσουν τελικά και τέλος πάντων, να πιω ένα φλυτζάνι καφέ στη σωστή θερμοκρασία και χωρίς να σηκωθώ πέντε φορές για να απαντήσω σε κάποιο “μαμάάάά…” . Μην μου πείτε πως δεν το έχετε σκεφτεί κι εσείς, έστω μία φορά κατά τη διάρκεια του χειμώνα, δεν θα σας πιστέψω!

Και πάλι, όταν έρχεται η στιγμή αυτή, όταν τα παιδιά πράγματι πάνε κάπου και το σπίτι “ηρεμεί” δεν μου αρέσει. Είναι η ανησυχία που είναι μακριά και δεν μπορώ να τα ελέγξω; Είναι η συνήθεια; Είναι γιατί τελικά, όσο χαλαρή κι αν το παίξει η μαμά, στο βάθος πάντα τα παιδιά της τα βλέπει μικρά και απροστάτευτα; Μάλλον είναι όλα μαζί.

Για μένα ήταν ένα μάθημα αυτός ο αποχωρισμός. Μου έδειξε πολλά πράγματα για εμένα και τον ψυχισμό μου σαν μαμά. Και κυρίως, μου έκανε καλό. Καταρχήν γιατί είδα ότι τα παιδιά μου είναι όντως έτοιμα να μείνουν και χωρίς εμένα. Μπορούν να προσέξουν τα πράγματά τους (σε γενικές γραμμές), να λειτουργήσουν σε μια ομάδα χωρίς να έχουν ανάγκη εμένα για να τις υποστηρίξω ψυχολογικά, να μπουν σε πρόγραμμα και να ακολουθήσουν κανόνες. Θεωρητικά τα ήξερα όλα αυτά, όμως τώρα επιβεβαιώθηκαν.

Και δεύτερον, ίσως και πιο σημαντικό, είδα πόση ακόμα δουλειά θέλω εγώ σαν μαμά. Τα παιδιά δεν είναι μόνο παιδιά μας. Είναι ανεξάρτητοι άνθρωποι. Ήδη από μηνών αρχίζουμε να το συνειδητοποιούμε, φαντάσου τι συμβαίνει όταν φτάνουν τα δέκα τους χρόνια. Είναι πολύ δύσκολο να το δεχτούμε όμως. Είναι δύσκολο να δεχτείς πως πρέπει να το αφήσεις να προσπαθήσει να σκαρφαλώσει ώσπου να τα καταφέρει, να παλέψει μέχρι να βάλει το σωστό σχήμα στη σωστή θέση και να αρχίσει να τρώει μόνο του, να ντύνεται μόνο του, να φοράει μόνο του παπούτσια, να κάνει μόνο του μπάνιο. Κι αργότερα ακόμα πιο δύσκολο, να μάθει μόνο του να διαβάζει, να βάζει εκείνο σε τάξη τα πράγματά του, όποια κι αν είναι αυτή η τάξη, να κάνει μικροδουλειές, όπως κι αν τα καταλαβαίνει αυτά το παιδί : είναι δική του η ευθύνη. Είναι μια ευθύνη που πρέπει να την αναλάβει και που βασικά, θέλει να την αναλάβει.

Είναι δύσκολο, βασικά γιατί θέλει υπομονή από τη μαμά, που συνήθως βιάζεται ή θέλει το παιδί να τα έχει όλα τέλεια. Λες και στη ζωή του θα βρίσκει πάντα ένα άψογα τακτοποιημενο δωμάτιο και ένα καλοστρωμενο κρεβάτι, χωρίς εκείνο να προσπαθήσει γι αυτά. Λες και μονίμως θα είμαστε από πίσω τους, να τα κυνηγάμε να βάλουν μια ζακέτα ή να χτενίσουν καλά τα μαλλιά τους.

Η διαφορά του να είμαστε από πίσω τους και να τα προσέχουμε, να τα φροντίζουμε και να τα συμβουλεύουμε, με το να είμαστε από πάνω τους και προτρέχουμε, να διώχνουμε όλους τους κινδύνους και τις δυσκολίες , είναι χαοτική. Ας πάνε και μια φορά αδιάβαστα στο τεστ. Μόνο έτσι θα καταλάβουν τι συνέπεια έχει το να μην διαβάσουν. Ας μείνουν χωρίς μολύβια και γόμα μια φορά. Μόνο έτσι θα μάθουν να έχουν ευθύνη για τα πράγματα τους.

Τα λέω αυτά, κυρίως για να τα ακούω εγώ. Η χαλαρή μάνα, που η καρδούλα μου ξέρει τι αγωνία τραβάω και πόσο χαλαρή το παίζω. Έχω μερικά χρόνια εξάσκησης ακόμα μέχρι τις πανελλήνιες, πιστεύω θα τα καταφέρω, να μην κρεμιέμαι από τα κάγκελα του σχολείου.

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλες τις μαμάδες που είστε και σεις χαλαρές ή τέλος πάντων το παίζετε χαλαρές και στέλνετε κατασκήνωση τα παιδιά σας. Θέλω να μου πείτε πώς το περάσατε την πρώτη φορά.

Και σε επόμενη ανάρτηση θα σας πω, γιατί επέλεξα να τις στείλω κατασκήνωση και πόσο καλό κάνει στα παιδιά αυτή η εμπειρία. Θα σας μιλήσω καταρχήν σαν πρώην ομαδοπουλο, πρώην ομαδαρχισσα και πια μαμά κατασκηνωτριων!

Μέχρι τότε, χαλαρούς χαιρετισμούς!

Σας φιλώ!