Όπως καταλαβαίνετε, δεν φύγαμε για διακοπές, κάθε χρόνο άλλωστε αργούμε πολύ. Συνήθως φεύγουμε μετά το δεκαπενταύγουστο -όταν φεύγουμε. Φέτος όμως είπαμε να κάνουμε τη διαφορά και τέλος Ιούλη να πάμε κι εμείς κάπου πιο δροσερά! Όμως αυτά, αργότερα, με ανταποκρίσεις live και κυρίως, αποκλειστικές!!

Όσο όμως ακόμα μένουμε εδώ, διασκεδάζουμε όσο γίνεται! Βασικά, έχουμε μεταφέρει τη ζώνη δράσης στη βεράντα. Πρωινό και μεσημεριανό γεύμα τρώμε εκεί.  Παιχνίδι εννοείται στη βεράντα, με πολλά νερά και ό,τι άλλο θέλουμε! Κάνουν μπάνιο καθημερινά όλες οι μπάρμπι, τα παπάκια, τα παιδάκια, τα ψαράκια, τα χελωνάκια και ό,τι άλλο κυκλοφορεί στο σπίτι. Μετά κάνουν και την ηλιοθεραπεία τους και στανιάρουν! 😉 

Ανακάλυψαν και τη μαγεία της νερομπογιάς, και έτσι άλλο ένα μισάωρο κάθε μέρα γεμίζει δημιουργικά. Η μάνα βέβαια πλένει, αλλά τι τα θες, γι’ αυτό είναι οι μανάδες!
Και φυσικά, πολλές βόλτες, κυρίως το βραδάκι, σε παιδικές χαρές και πλατείες με “βιντιβάνια” (συντριβάνια) και “καταάφες” (καταρράχτες) κατά προτίμηση, για να κάνει και ο Νέμο καμιά βουτιά! Έχουμε βρει μια τέτοια πλατεία στη Νέα Σμύρνη και της έχουμε αλλάξει τα φώτα! Την τελευταία φορά που πήγαμε, φοβήθηκα ότι θα βουτήξουν μέσα απ’ τη χαρά τους! Δυστυχώς δεν ξέρω τι απέγιναν οι φωτογραφίες που είχα τραβήξει…

Τις τελευταίες  βδομάδες, μάλλον κι εξαιτίας του ότι είναι πολλές οι ώρες που περνάμε μαζί και κυρίως πολλά τα πράγματα που κάνουμε, νιώθω ότι έχω έρθει πιο κοντά στα παιδιά, με έναν τρόπο διαφορετικό όμως. Δεν είμαι απλά η μαμά, υπάρχει μια συμμετοχή. Κι οι δυο πια ξέρουν να ζητούν αυτό που θέλουν να κάνουμε, πού θέλουν να πάμε, τι παιχνίδι να παίξουμε, τι ταινία να δούνε, τι απογευματινό ή βραδυνό θα φάνε. Κι αυτό μου αρέσει πολύ. Μου αρέσει που παίρνουν πρωτοβουλίες, έστω κι αν καταλήγει συχνά σε αταξία, γιατί έτσι μαθαίνουν. Μαθαίνουν και να αποφασίζουν, αλλά και ότι η απόφασή τους έχει κάποια συνέπεια μετά. 

Η Βαγγελίτσα μεγαλώνει κάθε μέρα, κάθε μέρα μαθαίνει να κάνει καινούργια πράγματα, να λέει νέες λέξεις, φτιάχνει μικρές προτάσεις, έρχεται περήφανη να μου δείξει τι κατάφερε να κάνει και νευριάζει φοβερά όταν δεν της κάνω το χατήρι.  Η Κωνσταντίνα πια είναι κανονικό νήπιο, με άπειρες ατάκες, ασταμάτητες ερωτήσεις, αστείρευτη φαντασία και τρομερή ειλικρίνεια. Και οι δυο μαζί είναι τόσο γλυκές, που πολλές φορές όταν παίζουν μόνες τους, πάω στην πόρτα και τις κρυφοκοιτάζω -σκουπίζω και κανένα δάκρυ άμα λάχει.

via

Και επανέρχομαι εκεί από όπου ξεκίνησα. Καθημερινά νιώθω, βλέποντας την ανάπτυξή τους, τη διαμόρφωση της προσωπικότητας της καθεμιάς, πόσο πολύ γρήγορα περνάει ο καιρός. Θυμάμαι ακόμα σαν να ήταν χθες, όταν πήρα στην αγκαλιά μου για πρώτη φορά την Κωνσταντίνα, ένα γατάκι τόσο δα, που φοβόμουν να μην το σπάσω. Έχω ακόμα την αίσθηση που ένιωσα όταν χάιδεψα το κεφαλάκι της Βαγγελίτσας, την ώρα που γεννιόταν. Ήταν τόσο μικρούλια, εύθραυστα, αβοήθητα πλασματάκια. Και τώρα είναι δυο ολόκληρα παιδάκια, γελαστά, πολυλογούδικα, σπιρτόζικα και πεισματάρικα, τρυφερά κι ευαίσθητα, που έχουν κι άποψη.  Θέλω λοιπόν, αυτές τις αλλαγές που γίνονται ώρα με την ώρα,  μέρα με τη μέρα, να τις ρουφήξω. Να μην ξεχάσω καμιά από αυτές, να τις κρατήσω μέσα μου, γιατί είναι οι πιο ακριβές σταγόνες της ζωής. Που αργότερα, θα με ξεδιψούν, το ξέρω.

via

Καλό βράδυ φιλαράκια και μην αφήνετε να σας φεύγει ούτε μια στιγμή χωρίς να τη ζήσετε!