Σήμερα πέρασα για πρώτη φορά στη ζωή μου από συντευξη για δουλειά. Στο πρώτο κι αγαπημενο γραφειο είχα απλά πάει στο δικηγόρο που θα εργαζόμουν, είχαμε συζητήσει λίγο και έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μας. Όμως το πρωί, πέρασα από αυτό που βλέπουμε στα σήριαλ, στις ταινίες κλπ. Σε μεγάλο κτίριο, σύγχρονα γραφεία, μεγάλη εταιρεία. Πας στη γραμματεία, λες όνομα, σε βάζει να κάτσεις στον καναπέ, μαζί με άλλους δυο υποψηφίους. Αγωνία, κόσμος πάει κι έρχεται από γραφείο σε γραφείο. Σε λίγο έρχεται η υπεύθυνη, σου λέει “Συγγνώμη για την καθυστέρηση, αλλά υπήρξε ένα μικρό πρόβλημα, σας ευχαριστώ που αναμένετε”. Περιμένεις ακόμα. Ακόμα μεγαλύτερη αγωνία, όταν συνειδητοποιείς για τι ωράρια πρόκειται.
Εν τέλει φτάνει κι η σειρά σου… Η υπεύθυνη, όλο χαμόγελα και απολογητικά κουνήματα κεφαλιού για την αργοπορία της, σε περνάει σε μια αίθουσα συσκέψεων. Άλλοι δυο συνάδελφοί της είναι εκεί. Συστήνονται- δεν θυμάσαι απολύτως κανένα όνομα. Κάθεσαι, αυτοί απέναντί σου, σε κοιτούν διερευνητικά, με το βιογραφικό ανά χείρας.
“Χαιρόμαστε πολύ που είστε μαζί μας, θα θέλατε να μας πείτε δυο λόγια για το βιογραφικό σας και την εμπειρία σας;” Λες εσύ, ούτε θυμάσαι πια τι ακριβώς. Εν τέλει αποδεικνύεται ότι έτσι κι αλλιώς δεν έχει σημασία. Η θέση για την οποία σε θέλουν είναι απλά να κάνεις έλεγχο στα υποθηκοφυλακεία όλης της Αττικής. Και μάλιστα για λογαριασμό τραπεζών – που εσύ μισείς!!
Σου εξηγούν τι θέλουν, σου λένε το ωράριο. Ένα μικρό ξάφνιασμα όταν λες μέχρι ποια ώρα μπορείς να είσαι εκεί, ένα ακόμα, μεγαλύτερο τώρα, όταν λες ότι ο λόγος είναι τα δυο σου κοριτσάκια.
“Θα θέλατε να ρωτήσετε κάτι ακόμα;” -Λέξη για το οικονομικό… Ωραία, ας ρωτήσεις.
“Ναι θα ήθελα να μου πείτε, το οικονομικό κομμάτι, σε τι επίπεδα κινείται”. Αρχίζουν τις δικηγορίστικες μαλαγανιές- “Εσείς με τι θα ήσασταν ευχαριστημένη;” κ.τ.ό. Εν πάσει περιπτώσει λές ένα ποσό, ό,τι δηλαδή ακούς ότι παίρνουν κι οι φίλες σου. Δεν βλέπεις να τους κακοφαίνεται-αλλά είναι τόσο καλά εκπαιδευμένοι, που έτσι κι αλλιώς δεν βλέπεις τίποτα…
“Ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο που μας διαθέσατε. Θα έρθουμε σε επικοινωνία μαζί σας σύντομα.”
Η υπεύθυνη, σε συνοδεύει μέχρι την έξοδο, ανοίγει την πόρτα. Ρωτάς,πότε περίπου θα έχεις απάντηση. “Το πολύ σε πέντε μέρες θα σας έχουμε απαντήσει”, όλο χαμόγελα πάλι. Σε αποχαιρετά, καλείς το ασανσέρ, έφυγες.
Ειλικρινά, δεν πίστευα ποτέ ότι θα έδινα πραγματική συνέντευξη! Γιατί όμως; αναρωτιέμαι… Επίσης αναρωτιέμαι γιατί αυτή η απογοήτευση; Ίσως γιατί κατάλαβα τι συμβαίνει σε αυτά τα μεγάλα δικηγορικά γραφεία, όπου είσαι απλά άλλος ένας υπάλληλος, που τρέχει, και κανείς δεν ασχολείται αν θα θελες να κάνεις και κάτι από αυτά τα οποία σπούδασες να κάνεις. Θα μου πεις, εδώ ο κόσμος χάνεται…
Μόνο που δεν ήξερα ακριβώς τις συνθήκες, αλλιώς θα είχα βάλει το καθιερωμένο “little black dress” και το μονόπετρό μου. Παρηγοριέμαι, οι άλλες κοπέλες ήταν με τζιν, εγώ φορούσα τουλάχιστον μαύρο σύνολο….
Καλή επιτυχία, τι να πω!!!
Update 3-5-2014: Εννοειται πως δεν με πηραν σε αυτη τη δουλεια. Οι δικηγορινες μαμαδες ειμαστε κουτσα
αλογα. Ομως οι μαμαδες ειμαστε και πεισματαρες και δεν το βαζουμε ευκολα κατω. Γιαυτο και δε συμβιβαζομαστε ουτε ποτε τα παραταμε! Κυνηγαμε τα ονειρα μας και παλευουμε κοντρα στις δυσκολιες.
Με αυτη την αναρτηση συμμετεχω στο
λινκ παρτυ της Μαμας σε κριση.