Για όποιον δεν έχει ζήσει αυτή τη μαγεία, ίσως αυτή η ανάρτηση να του φανεί βαρετή. Όσοι όμως περάσαμε από εκείνα τα αγαπημένα μέρη, έχουμε ένα κοινό μυστικό, όπως πολύ ωραία το είπε και μια φίλη μου: αυτές οι εμπειρίες και οι φιλίες από εκεί, θα μείνουν για πάντα. Σαν θησαυρός θα συμπληρώσω εγώ. 

Τι όμορφα αλήθεια εκείνα τα χρόνια… Δέκα ολόκληρα χρόνια πήγαινα, κάθε καλοκαίρι, τα τελευταία χρόνια πήγα και σε δυο περιόδους. Δεκαπέντε μέρες, αλλά αμέτρητες στιγμές. Κάθε λεπτό ήταν γεμάτο. Από κουβέντα, από παιχνίδι, από τραγούδι, από ξεγνοιασιά, από φιλία. Αληθινή φιλία. 

Τι όμορφα αλήθεια… Τότε που, ακόμα ομαδόπουλα, περιμέναμε να φύγουν οι ομαδάρχισσες για τη συνάντηση με την αρχηγό, σηκωνόμασταν από τα κρεβάτια και ξεκίναγε το κουβεντολόι και το μασούλημα. Τότε που τα δάκρυά μας ήταν γιατί χάσαμε τον αγώνα στο βόλεϋ ή το τουρνουά του πινγκ πονγκ. Τότε που ξελαρυγγιαζόμασταν στην τραπεζαρία, για να τραγουδήσουμε πιο δυνατά το δικό μας ύμνο ή για να βοηθήσουμε τους διπλανούς που είχαν μικρότερα παιδιά, να πουν τον δικό τους. 

Και μετά, ακόμα πιο όμορφα… Τελειόφοιτες Λυκείου, πτώματα από τις πανελλήνιες, κοιμόμασταν απεριόριστα… Και ήμασταν τόσες πολλές στην ομάδα, που φέραμε κι άλλα κρεβάτια. Και εκεί, στα ψιθυριστά, πλέκαμε τα όνειρά μας για το μέλλον : σχολή, αγάπη, επάγγελμα και συζητήσεις, διαφωνίες, εκμυστηρεύσεις, υποσχέσεις. Εκείνη τη χρονιά θυμάμαι μονίμως αργούσαμε: στην προσευχή, στην έπαρση σημαίας, στο πρωινό, στο αγιογραφικό, στην παράκληση, σε όλα… Μονίμως μια κατσάδα: Πάλι άργησε η τρίτη ομάδα… Ωραίες κατσάδες αυτές!

Κι ακόμα πιο μετά, ομαδάρχισσα πια… ΄Τι θα πεις στα παιδιά; Άγχος φοβερό… Κι όμως, τα παιδιά σε καθοδηγούν πάντα. Αυτά θα σου δείξουν. Κι άλλο άγχος -τρομερό! Τι θα φτιάξω για διακόσμηση;; Θα τους αρέσει; Και για πρωινό ξύπνημα όταν θα είμαστε ομάδα αγάπης; Και για αναμνηστικό; Και… και… και… τόόόσα πολλά!!!

Όμορφα χρόνια, άπειρες αναμνήσεις…. Τι να πρωτοθυμηθώ… Συνέχεια λεπτομέρειες ορμάνε στο μυαλό μου και χίλιες εικόνες περνούν από μπροστά μου, όσο γράφω. 

Να πω για όταν μαζευόμασταν όλη η κατασκήνωση στη σημαία ; Να πω για τα αγιογραφικά; Να πω για τις ατελείωτες συζητήσεις στην ώρα ομάδας; Ή μήπως για την τραπεζαρία; Για τότε που ξεκίναγε το τραγούδι και καταλήγαμε 80 άτομα να χορεύουμε, πιασμένες χέρι χέρι; Καλύτερα θα πω για την ώρα της παράκλησης, που όλες μαζί, με τα βιβλιαράκια στα χέρια ψέλναμε ήσυχα και στέλναμε την παράκλησή μας στη Μητέρα όλων μας, με όλη μας την ελπίδα. Ή μάλλον θα θυμηθώ την βραδυνή προσευχή, μπροστά στο σταυρό, κάτω από τ΄ αστέρια. Ποτέ άλλοτε η προσευχή δεν με έφερε τόσο κοντά στο Θεό, όπως τότε. Ποτέ άλλοτε τα λόγια των ψαλμών δεν μίλησαν τόσο κατευθείαν στην ψυχή μου, όπως τότε. 

Και πώς να ξεχάσω βέβαια το πανηγύρι του δεκαπενταύγουστου; Την προετοιμασία, τη ακολουθία, την περιφορά του Επιταφίου, τη Λειτουργία και βέβαια το τραπέζι;;; Ή μήπως να μιλήσω για το αυγουστιάτικο φεγγάρι, αυτό που το περιμέναμε πώς και τι κάθε χρόνο, για να του κάνουμε καντάδες;

Δεν ξέρω αν μπορώ να μοιραστώ όλο αυτό το συναίσθημα, που μου δημιουργεί κάθε φορά η ανάμνηση της αγαπημένης κατασκήνωσης. Ίσως γιατί είναι ένα βίωμα, που αν δεν το έχεις ζήσει, δεν μπορείς να το καταλάβεις.

Από την κατασκήνωση περισσότερο από όλα θυμάμαι τις υποσχέσεις. Υποσχέσεις για φιλία, αληθινή φιλία. Κι όχι με τα λόγια, αλλά εμπράκτως. Και πραγματικά, έχουν περάσει χρόνια. Η κάθε μια μας πήρε το δρόμο της. Όμως όταν συναντιόμαστε, είναι σαν να μην υπάρχει πράγματι αυτός ο χωρισμός. Η χαρά είναι πάντα ειλικρινής και η αγάπη αληθινή, ζωγραφισμένη στα μάτια και τα πρόσωπα. Τα πρόσωπα αυτά, που τα βλέπεις στις φωτογραφίες, να γελάνε, να τραγουδάνε, να παίζουν, να κάνουν χαζομάρες. Και γελάς κι εσύ και τρέχει στα κλεφτά κι ένα μικρό δάκρυ. 

Επειδή τα χρόνια αυτά της ξεγνοιασιάς πέρασαν τόσο πολύ γρήγορα. Κι ίσως ακόμα επειδή θα δινες τα πάντα για να ξαναζήσεις λίγες από εκείνες τις υπέροχες στιγμές, με τις φίλες σου, στην κατηφόρα μπροστά στα σπιτάκια, να τρως παγωτό στις 2 τα ξημερώματα και να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Κάτω από το βλέμμα της Παναγίας και τα λαμπερά αστέρια του καλοκαιρινού αττικού ουρανού. 

Σ’ ευχαριστώ αγαπημένη κατασκήνωση. Κι ας μην έρχομαι πια, ζεις πάντα στην καρδιά μου και η “φωτογραφία στην τραπεζαρία, ξαναζωντανεύει ξεχασμένη ιστορία”.