Όμως, πολλές φορές η ζωή σε κάνει να μένεις άφωνος για λίγο, έτσι για να καταλάβεις πιο καλά όλα όσα θέλει να σου πει το κάθετι που γίνεται. Ή απλά γιατί δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Κι όταν συμβαίνουν και τα δυο μαζί, το αποτέλεσμα είναι εξαφάνιση.Όμως από αυτόν τον πρώτο μήνα του χρόνου, που κιόλας τελείωσε, θέλω να γράψω μερικές από τις στιγμές που με σημάδεψαν αυτό το μήνα, έτσι για να τις θυμάμαι λίγο αργότερα.
Η παραμονή της Πρωτοχρονιάς, με πολλές αγκαλιές, πιο πολλά φιλιά και άπειρη αγάπη…
Το πρωινό της πρώτης μέρας του μήνα, που βρήκε μια εκστασιασμένη Κωνσταντίνα να φωνάζει “ήρθε, ήρθε, άφησε και χιόνια!!!!” και έδωσε επιτέλους σπίτι, σε όλες τις άστεγες πριγκήπισσές μας!
Το απόγευμα στο τρενάκι και τη ζεστή σοκολάτα που απολαύσαμε με τα κορίτσια μου σε ένα υπέροχο καφέ…
Η έκτη επέτειος της μέρας, που το υπέροχο ταξίδι ξεκίνησε, μαζί με τον καλύτερο συνταξιδιώτη που θα μπορούσα να ζητήσω από το Θεό…
 |
| via |
Οι ιώσεις μας έκαναν βίζιτα γερή κι αυτό το μήνα, αλλά θα ξεχωρίσω κι από δω μια υπέροχη στιγμή. Αρρώστησα πολύ και μαζί μου και η Βαγγελίτσα, ψόφιες κι οι δυο στο κρεβάτι. Το ζουζούνι είχε κουρνιάσει κοντά μου και κάθε τόσο μου έλεγε “μαμά μου τι ωραία που είμαστε εδώ μαζί, σ΄αγαπώ πολύ!!” … Να αρρωσταίνω πιο συχνά αν είναι… 😉
Τη μέρα που και τα δυο παιδάκια μου είπαν, μαζί, το -ρο-!!! Μεγάλωσαν …
Τη βόλτα μια ηλιόλουστη μέρα, που σταματούσαμε κάθε τρία μέτρα για να μαζεύουμε λουλουδάκια…
Τη μέρα στο μουσείο της Ακρόπολης…
Τη μερα των εκλογών, που ήμουν και πάλι δικαστική αντιπρόσωπος. Τόσο ίδια, αλλά και τόσο διαφορετική αυτή τη φορά.
Όμως αυτός ο μήνας είχε και κάτι άλλο, διαφορετικό. Είχε μαθήματα πολλά, ζωής, πίστης στο Θεό, υπομονής, ανθρωπιάς κι αλληλεγγύης.
Όπως μπορεί να έχετε διαβάσει και σε άλλα φιλικά μπλογκοσπιτάκια, μια από τις φίλες μας της παρέας των μαμαδοblogs, πέρασε μια πολύ μεγάλη δοκιμασία, αφού κάηκε το σπίτι της. Συγκλονίστηκα από την ψυχραιμία της, από την δύναμη που απέπνεε κάθε φορά που μιλούσαμε. Από την πίστη στο Θεό. Γιατί η αλήθεια είναι πως όταν όλα πάνε καλά, είναι εύκολο να λέμε ότι είμαστε χριστιανοί και εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στα χέρια Του. Η επαλήθευση όμως γίνεται, όταν πρέπει να αφήσεις πράγματι τη ζωή σου σε Εκείνον…. Και η Μαριάννα μου έδωσε πάρα πολλά μαθήματα όλο αυτό το μήνα.
Όμως με γέμισε κι ελπίδα όλη η ομάδα. Δεν χρειάζεται να εκθειάσουμε κάποιον, απλά να πω πόσο χαρούμενη είμαι, γιατί ξέρω ότι η αγάπη κι η αλληλεγγύη δεν έχει χαθεί από ανάμεσά μας.
Να πω ένα ευχαριστώ στο Θεό για όσα με αξίωσε να ζήσω το μήνα που πέρασε. Και να ευχηθώ να είναι όμορφος και γεμάτος ζωή κι αυτός, που μόλις ξεκίνησε…
Σας φιλώ!