Καλησπέρα φίλοι μου και καλό μήνα να έχουμε! Η ανάρτηση που ήθελα να κάνω σήμερα, δεν έχει καμία σχέση με αυτή που τελικά γράφω. Είχα σκοπό να μιλήσουμε για το Μάη και τα στεφανάκια μας. Όμως σήμερα έζησα την πιο τρομακτική εμπειρία της ζωής μου. Και θέλω να σας την πω, γιατί το κακό μπορεί να γίνει μέσα σε ένα δευτερόλεπτο.
Σήμερα το απόγευμα πήγα με τα παιδιά και τη γιαγιά τους στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, που έχει έκθεση βιβλίου και λουλουδιών. Είχε όπως κάθε χρόνο, πάρα πολύ κόσμο, πατείς με πατώ σε. Βρήκαμε ένα πεζουλάκι και κάτσαμε να φάμε το παγωτό μας, ενώ δίπλα μας χόρευαν ποντιακούς χορούς.
Η Κωνσταντίνα στεκόταν ακριβώς πίσω μου, για να βλέπει  τους χορούς κι έτρωγε. Επειδή γινόταν πανικός, είχα όλη την ώρα το βλέμμα μου πάνω της. Κάποια στιγμή βλέπω ακριβώς πίσω από το παιδί και σχεδόν σκυμμένο από πάνω της, έναν τύπο φαλακρό, μελαμψό, που φορούσε μαύρη δερμάτινη καπαρντίνα. Ένα δευτερόλεπτο μόνο τον είδα και την ίδια στιγμή εντελώς ασυναίσθητα φωνάζω στην Κωνσταντίνα “έλα αγάπη μου εδώ να σου πω” κι εκείνη κάνει ένα βήμα μπροστά και την αρπάζω από το χέρι. Εγώ τον κοιτούσα διαρκώς, αυτός μου έριξε μόνο ένα βλέμμα και γύρισε την πλάτη κι έφυγε βιαστικά. Αυτό το δευτερόλεπτο και αυτό το βλέμμα του νομίζω δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Ήταν σαν να με είχε κοιτάξει ο ίδιος ο διάβολος.
 Δεν ξέρω τι ήταν αυτός ο άνθρωπος, ούτε θέλω να μάθω. Επίσης δεν μπορώ να σκεφτώ τι μπορεί να συνέβαινε αν εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή δεν είχα γυρίσει να τον δω. Αυτό που ξέρω είναι ότι έζησα την πιο τρομακτική στιγμή της ζωής μου, είδα ξαφνικά ζωντανό τον κίνδυνο να χάσω το παιδί μου. Κι ένιωσα ότι έχασα δέκα χρόνια από τη ζωή μου.  Αλλά επίσης ξέρω ότι έζησα κι ένα θαύμα. Αυτή τη στιγμή που γράφω, ειλικρινά το μόνο που νιώθω είναι μια απέραντη ευγνωμοσύνη στο Θεό, που γλίτωσε το παιδάκι μου κι εμάς, δεν μπορώ να φανταστώ από ποια κόλαση…
Αυτό που θέλω να σας πω μανούλες και μπαμπάδες, που διαβάζετε αυτές τις γραμμές είναι ότι οι καιροί που ζούμε, είναι πολύ πιο πονηροί από ότι μπορούμε να φανταστούμε. Το κακό μπορεί να γίνει μέσα σε ένα δευτερόλεπτο. Τα μάτια μας χίλια δεκατέσσερα κι οι προσευχές μας διαρκείς για τα παιδιά μας. Να τα φυλάει ο Θεός, γιατί δεν ξέρω ποιος άλλος μπορεί  να τα προστατέψει από την κακία αυτού του κόσμου. Δεν έχω τίποτα άλλο  να πω… 
Είμαι πολύ ταραγμένη… 
Σας φιλώ…