via

Καλοκαίριασε! Επιτέλους, γιατί είχα αρχίσει να μελαγχολώ με όλη αυτή τη συννεφιά και την ψύχρα που μας είχαν πλακώσει! Έφτασε η εποχή που το να φας μόνο φρούτα είναι επιλογή αποδεκτή ακόμα κι από τη μαμά και την πεθερά μου (χιχι, πάντα θα έχω κάποιον να με μαλώνει γιατί δεν τρώω, μου φαίνεται!), η εποχή που βάζεις ένα φόρεμα, σανδάλια και τέλος, η εποχή που δεν χρειάζεται να κυνηγάω τα μικρά να μη παίζουν με τα νερά, αφού έτσι κι αλλιώς σκάνε, η εποχή της παραλίας και των ήσυχων βραδιών στη βεράντα (πάντα παρέα με τα αγαπημένα μας κουνούπια!). Γενικά, νομίζω το έχω πει πολλές πολλές φορές, το καλοκαιράκι το λατρεύω! 
Εν τω μεταξύ, τα κοριτσάκια μου έχουν πια γίνει παιδάκια κανονικά. Ακόμα κι η Βαγγελίτσα, που ακόμα μωρό τη λέω, έχει ξεπεταχτεί τελείως. Έβγαλε την πάνα, μέσα σε τέσσερις μέρες και μετά από μερικούς μαραθώνιους σφουγγαρίσματος, κατάφερε και πήγε τουαλέτα. Θα γράψω όμως αναλυτικά γι’ αυτό. Πλέον είναι ανεξάρτητο το μωράκι μου!
 Το τι παιχνίδι και κακό γίνεται στο σπίτι καθημερινά δεν μπορώ να σας περιγράψω. Πολλές φορές φτάνει η ώρα 10 το βράδυ κι ακόμα είναι ξύπνιες και με παρακαλούν να παίξουν “λίγο ακόμα”. Δεν είχαμε ποτέ θέμα με τον ύπνο, ίσως έφτασε ο καιρός να αποκτήσουμε (;). 

Έτσι όπως τις βλέπω να παίζουν, σκέφτομαι πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός. Από τότε που σκεφτόμουν ότι θέλω να έχω άλλο ένα παιδάκι, να παίζουν με την Κωνσταντίνα, να είναι αγαπημένα, να μην είναι κολλημένα πάνω μου, αλλά να έχουν την ανεξαρτησία τους και το δικό τους χώρο. Κι έτσι είναι. Δυο χαρούμενα κοριτσάκια, ενίοτε πεισματάρικα, ανεξάρτητα, που πάντα κάτι έχουν να σου πουν (χμ χμ…), που τη στιγμή του τσακωμού η μια θα πει στην άλλη τις “μαγικές λέξεις” (οι οποίες παρεπιπτόντως είναι “η μεγάλη κοιλιά του μπαμπά”, αυτή η Πέππα το γουρουνάκι μας έχει καταστρέψει) κι έτσι θα σταματήσει ο τσακωμός. Να σας πω την αλήθεια, τρελαίνομαι έτσι που τις ακούω να μου λένε “μαμά, βλέπεις είμαστε πολύ αγαπημένες, σαν την Άννα και την Έλσα!”. Μου φτιάχνουν τη διάθεση και μου δίνουν τη δύναμη να μην παρατήσω τίποτα. Πραγματικά είναι ένα δώρο από το Θεό αυτά τα παιδάκια.

via

Όταν νιώθετε λοιπόν απογοήτευση και πίκρα, απλά ρίξτε μια ματιά στο παιδικό δωμάτιο. Εκεί θα βρείτε το λόγο για να συνεχίσετε και τη δύναμη για να το κάνετε. Πείτε δόξα τω Θεώ και πάμε παρακάτω!
Σας αφήνω με ένα τραγούδι που μου τραγουδάνε οι κόρες μου (μη με ρωτήσετε πώς το έμαθαν, μάλλον ακούω πολύ ραδιόφωνο, χιχιχι!! ). 
Σας φιλώ!