Αυτό έχω. Ραστώνη. Βαρεμάρα. Νύστα. Επιθυμία για χάζεμα και χουζούρι. Να καθίσω με τα πόδια ψηλά και να διαβάζω , να ρεμβάζω ή απλά να χαζεύω το απέραντο μπλε. Να τρώω καρπούζι στη βεράντα. Να κοιμάμαι πολύ. Να μην τελειώσει το καλοκαίρι… 

Έχουμε σχεδόν μια εβδομάδα που επιστρέψαμε από τις διακοπές μας και ακόμα νιώθω αποσυντονισμένη. Με τα παιδιά να χοροπηδάνε διαρκώς, να έχουν βγάλει ΟΛΑ τα παιχνίδια έξω και να τα έχουν απλώσει σε ΟΛΟ το σπίτι, κυριολεκτικά, το να βάλω σε σειρά το σπίτι ήταν ένα πολύ μεγάλο στοίχημα, που όμως εντάξει, το κέρδισα τελικά.  Και σιγά σιγά αρχίζω να παίρνω κι εγώ μπρος, γιατί θέλω ο Αύγουστος να είναι ένας μήνας δημιουργίας, γιατί το επερχόμενο φθινόπωρο κι ο χειμώνας, προβλέπονται πολύ πολύ δραστήριοι! Αλλά δεν σας μαρτυράω ακόμα τίποτα, όλα εν καιρώ! 

Έλα όμως που αυτή η ζέστη με διαλύει και δεν μπορώ να βάλω μπρος τίποτα. Κι όλο χρονοτριβώ και χαζολογάω και οι ώρες που είναι ελεύθερες δεν γεμίζουν με τίποτα δημιουργικό. Ή μήπως όχι; 

Ένα από τα πράγματα που πρόσφατα έμαθα – συνειδητοποίησα για τον εαυτό μου, είναι πως δεν μου αφήνω καθόλου ελεύθερο χρόνο. Και δεν εννοώ ελεύθερο χρόνο για να κάνω τις κατασκευές μου, για να γράψω ή για να ασχοληθώ με αυτά που μου αρέσουν . Τέτοιο χρόνο μου βρίσκω.
Εννοώ ελεύθερο χρόνο , αληθινά ελεύθερο, που να μην κάνω απολύτως Τ Ι Π Ο Τ Α.
Να καθίσω ένα μεσημέρι Σαββάτου και να χαζέψω μόνη μου μια ρομαντική κομεντί, χωρίς παράλληλα να κάνω και κάτι άλλο, όπως πχ σιδέρωμα. Να βγω στη βεράντα το βράδυ, χωρίς κινητό στο χέρι και να βάλω τα πόδια μου ψηλά στο σκαμπό και απλά να ρεμβάσω, χωρίς να νιώθω ότι τώρα θα έπρεπε να κάνω κάτι άλλο. Γενικά, έχω μια πεποίθηση πως κάθε λεπτό της ώρας πρέπει να το εκμεταλλευτώ “δημιουργικά” κι αν δεν το κάνω αυτό, γεμίζω ενοχές.

Δεν είναι της παρούσης να αναλύσω πού οφείλεται αυτό και φυσικά δεν πιστεύω πως είμαι η μόνη που το έχω. Πιστεύω πως είναι μια γενική τάση της εποχής μας. Το σλόγκαν “make the most of every moment”, που πιστεύω πως αρχικό στόχο έχει να μας εμπνεύσει, ώστε να μην αφήνουμε να περνά άπρακτη η ζωή μας, έχει μεταβληθεί σε ένα ακόμα άγχος. Κάθε ώρα και λεπτό μετράει, βιαζόμαστε να κάνουμε πολλά μέσα στη μέρα, ώστε να μην “πάει χαμένη”. Κι ενώ υποτίθεται ότι θα έπρεπε να απολαμβάνουμε αυτό το “the most” που κάνουμε, καταλήγουμε σε ένα ακόμα διαρκές άγχος, μην τυχόν και περάσει ανεκμετάλλευτο κανένα δευτερόλεπτο της μέρας μας, μην τυχόν και χαλαρώσουμε.
Πρέπει να πάμε στο τάδε μέρος, στην δείνα παράσταση, στο άλλο αξιοθέατο, να ακούσουμε αυτή τη μουσική, να δοκιμάσουμε το the must νέο εστιατόριο, να περάσουμε “ποιοτικό” χρόνο σε “ποιοτικά” μέρη, να προσπαθήσουμε να κάνουμε το σπίτι μας pinterest friendly, να δοκιμάσουμε τουλάχιστον τρία τέσσερα από τα καρφιτσωμένα στους pinterest πίνακές μας κι άλλα κι άλλα κι άλλα πολλά. Κι όλα αυτά με πίεση και άγχος και στεναχώρια , αν κάτι μας ξεφύγει από αυτή την , κατά τα άλλα, δημιουργική και ποιοτική μας to-do λίστα. Και για μια μπλόγκερ η to-do λίστα τέτοιου είδους, μπορεί να μεγαλώνει και να μεγαλώνει απεριόριστα και το άγχος να πολλαπλασιάζεται.

Εννοείται πως αυτό είναι της μόδας και στα διάφορα μοντέλα ανατροφής των παιδιών. Έχετε παρατηρήσει πως πλέον σπανίως βρίσκεις παιχνίδια που  να είναι απλώς παιχνίδια; Τα περισσότερα είναι εκπαιδευτικά. Κι παρακολουθήσει κανείς πλέον παιδικά με το Μίκυ και τη Μίνι , τη Ντόρα και διάφορα άλλα σχετικά, όλα είναι “εκπαιδευτικά”. Μην με παρεξηγήσετε, είναι πολύ καλό και χρήσιμο και αυτό, αφού τα παιδιά αναγκαστικά θα δουν τηλεόραση ή ταινία, ας πάρουν κάτι από αυτό που βλέπουν. Όμως δεν συμφωνείτε κι εσείς πως κάποιες φορές τα παιδιά θέλουν απλά να παίξουν ή απλά να γελάσουν με τις χαζομάρες του Ντόναλντ; Χώρια που πιστεύω πως το παιχνίδι από μόνο του είναι τόσο διδακτικό για τα παιδιά, τόσο καλό για τη φαντασία τους, τόσο απαραίτητο για την υγιή ανάπτυξη τους σωματικά και ψυχικά, που κανένα “εκπαιδευτικό” δεν συγκρίνεται. Φυσικά δεν αποκλείω τίποτα, μιας και όλα μέσα στη ζωή μας είναι πια , αλλά όλα χρειάζονται και ένα μέτρο, όπως και διάκριση. 

Έτσι λοιπόν κι εγώ, μπορεί να νιώθω ενοχές ότι δεν κάνω κάτι “δημιουργικό”, έχω όμως πια συναίσθηση του εαυτού μου και προσπαθώ να ακούω τις ανάγκες μου. Και μου φωνάζει με κάθε τρόπο πως θέλει να χαλαρώσει. Θέλει ξεκούραση. Το σώμα και το πνεύμα. Θέλει για λίγο να μην κάνει τίποτα. Θέλει να απολαύσει αυτή την καλοκαιρινή ραστώνη, για τις λίγες αυτές μέρες που μπορεί να το κάνει. Και θέλει να το κάνει χωρίς ενοχές. Κι αν αυτό χρειάζεται, τότε είναι κι αυτό δημιουργικό από μόνο του!

Καλοκαιρινή ραστώνη λοιπόν. Ας την απολαύσουμε για λίγο ακόμα. Ο χειμώνας μπορεί να γίνει πολύ μακρύς και μας θέλει ετοιμοπόλεμους.
Το καλοκαίρι πάντα περνάει τόσο γρήγορα και χάνεται όπως το κύμα που σκάει στην ακρογιαλιά. 

Ας ζήσουμε κάθε στιγμή του, αλλά χωρίς άγχος ότι κάπως πρέπει οπωσδήποτε να γεμίσουμε αυτή τη στιγμή. Μερικές φορές η ηρεμία και το κενό είναι ό,τι καλύτερο. 

Σας φιλώ!