Μια γλυκειά μελισσούλα εδώ και λίγες μέρες μου έχει κλέψει – για άλλη μια φορά-
την καρδιά! Ο λόγος βέβαια για το Κωνσταντινάκι μου, που έλαβε μέρος
στην πρώτη επίσημη παράσταση. Σε αληθινό θέατρο, με υπέροχες στολές,
μουσική και πολύ πολύ χορό.
Από βδομάδες κουβεντιάζαμε για αυτή τη γιορτή, αφού έπρεπε να μάθουμε τα λόγια του ρόλου της.

Βέβαια μαζί με τα δικά της είχαμε μάθει και τα λόγια όλης της γιορτής, καθημερινά μου μάθαινε τα χορευτικά που έκαναν τόσο το δικό της γκρουπάκι, όσο κι όλα τα άλλα γκρουπάκια, τραγουδούσαμε τα “Τερατάκια τσέπης” κι άλλα πολλά.
 Από την προηγούμενη το βράδυ ο ενθουσιασμός είχε χτυπήσει κόκκινο. Όλη την ώρα έβγαζε τη στολή της και την έβλεπε, με ρωτούσε συνεχώς αν κοντεύει η Παρασκευή και μέχρι να την πάρει ο ύπνος είδαμε και πάθαμε. Εχτές το απόγευμα, με το που ξύπνησε, σηκώνεται και φωνάζει: ” Καλησπέρα και καλή γιορτή!!! Φύγαμε για το θεατράκι!!!” Μιλάμε για ενθουσιασμό όχι αστεία!
Δε σας κρύβω ότι μόλις την έντυσα και την είδα έτσι μελισσάκι, με τις κεραιούλες τις και τα φρου φρου της, ένιωσα ένα κόμπο στο λαιμό… Αλλά συγκρατήθηκα…

Δεν κατάφερα όμως αργότερα να κρατήσω τα δάκρυά μου, όταν την έβλεπα να κάνει τις χορογραφίες, όταν την άκουσα να λέει τα λογάκια της, δυνατά και καθαρά, χωρίς ντροπή και χωρίς κομπιάσματα… Μεγάλωσε το κοριτσάκι μου… Δεν είναι πια το μωράκι με τα μαγουλάκια που χωρούσε στο μισό μου χέρι. Είναι ολόκληρο παιδάκι πια κι ώρες ώρες δεν μπορώ να πιστέψω ότι είμαι εγώ η μαμά της… Τι κάθομαι και γράφω ε; Τέλος πάντων! Συναισθήματα και πάλι συναισθήματα που με κατακλύζουν από χθες…
Μια ευχή θα κάνω κλείνοντας. Και του χρόνου και για πολλά πολλά χρόνια ακόμα να είναι καλά και χαρούμενη, έτσι όπως όταν χόρευε και χοροπηδούσε ευτυχισμένη στο φινάλε της γιορτής μαζί με τις φίλες της και τις δασκάλες της!

 

Άντε και του χρόνου να καμαρώσουμε και τη Βαγγελίτσα μου!!
Καλό εβδομάδα φίλοι μου!
Σας φιλώ!