Ψάχνοντας κάτι σε παλιότερες αναρτήσεις μου και ξαναδιαβάζοντας πολλές από αυτές συνειδητοποίησα πως υπάρχει μια σοβαρή έλλειψη. Δεν έχω γράψει τίποτα για τις φίλες μου. Και πραγματικά μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση, γιατί μετά την οικογένειά μου, οι φιλίες μου είναι ό,τι πολυτιμότερο για μένα.

Από τότε που με θυμάμαι ήθελα πάντα να έχω φίλους. Μου άρεσε η παρέα , δεν μπορούσα να είμαι μόνη μου. Αυτό βέβαια είχε σαν αποτέλεσμα να πληγωθώ πολλές φορές και έχω κλάψει πάρα πολύ για χαμένες φίλες. Πλέον αυτό που με νοιάζει δεν είναι η ποσότητα, είναι η ποιότητα. Οι αληθινές μου φίλες είναι πολύ λίγες. Μπορεί να μη βρισκόμαστε πολύ συχνά, ίσως να μιλάμε πολλές φορές μόνο στο τηλέφωνο. Αλλά ξέρω πως είναι πάντα εκεί κι όσος καιρός κι αν περάσει μέχρι να συναντηθούμε, όταν αυτό γίνει η γλώσσα πηγαίνει ροδάνι, λες και ήμασταν μαζί και την προηγούμενη μέρα. Γιατί δεν είναι πια αυτή η “φιλία” των εφηβικών λευκωμάτων. Είναι σχέσεις ζωής. Είναι σχέσεις δοκιμασμένες από διάφορα γεγονότα, από τσακωμούς, από απομακρύνσεις.  Αυτό που μετράει όμως είναι η διάθεση να συνεχίσεις, να μην αφήσεις να τελειώσει κάτι τόσο όμορφο.
 Για μένα οι φίλες είναι απαραίτητες. Ειδικά τώρα που τα παιδιά και η καθημερινότητα δεν αφήνουν χρόνο για τίποτα άλλο, οι φορές που καταφέρνω να συναντηθώ με μια από αυτές είναι για μένα σαν επαναφόρτιση μπαταριών. Και η αλήθεια είναι πως δεν χρειάζεται να βγεις με τις ώρες… Έστω λίγη ώρα, σε μια παιδική χαρά, σε έναν ήσυχο καφέ, να πεις δυο κουβέντες με αυτόν τον άνθρωπο που σε ξερει καλά και δεν χρειάζεται την κάθε σκέψη σου να την εξηγείς, δεν χρειάζεται να είσαι χαρούμενη,
μπορείς να πεις το παράπονό σου.

via

Η αλήθεια είναι πως όταν έχεις το σύντροφό σου, η επικοινωνία με τις φίλες δεν γίνεται όπως παλιά. Ναι όντως, παλιότερα μπορεί να στέλναμε και πέντε μηνύματα τη μέρα και να μιλούσαμε άλλες τρεις φορές στο τηλέφωνο στο ενδιάμεσο. Αλλά νομίζω πως τώρα η επικοινωνία και η ψυχική επάφ είναι πιο ουσιαστική και πιο βαθιά, ακριβώς γιατί βασίζεται πια στην αληθινή αγάπη και το ενδιαφέρον για το πρόσωπο του φίλου ή της φίλης.
Όταν είμαι με τις φίλες μου μπορώ να είμαι εντελώς εγώ. Δεν είναι ανάγκη να βαφτώ ή να βάλω τα καλά μου για να τις δεχθώ. Στο σπίτι τους θα μου δώσουν παντόφλες και θα μαγειρέψουμε μαζί μακαρόνια το μεσημέρι, γιατί με την κουβέντα δεν βάλαμε τις μελιτζάνες να γίνουν έγκαιρα. Θα με βοηθήσουν να πλύνω τα μωρά και θα πλύνουμε μαζί και τα πιάτα.  Ξέρουν πού είναι τα ποτήρια και βάζουν μόνες τους χυμό από το ψυγείο. Είναι όπως όταν έρχονται σπίτι οι αδερφές μου, γιατί αυτό είναι για μένα. Είναι οικογένεια.

via

Ακόμα και τώρα μου αρέσει να κάνω νέες φίλες. Και ειλικρινά χαίρομαι τόσο πολύ όταν βρίσκω ανθρώπους που μπορεί να μην τους ξέρω καιρό, αλλά να μιλάμε τόσο πολύ την ίδια γλώσσα, που η κάθε συνάντηση μαζί τους να είναι όαση. Μετά πλημμυρίζω τόσο όμορφα συναισθήματα, γεμίζω μπαταρίες, παίρνω δύναμη και ακόμα μερικές φορές θυμάμαι αποφάσεις παλιότερες, που κοντεύω να τις ξεχάσω…
Οι φίλες μου δεν είναι πολλές, αλλά κάθε μια είναι ιδιαίτερα ξεχωριστή κι αγαπημένη. Με την κάθεμια μας ενώνουν τόσα πολλά και ας είμαστε διαφορετικές. Και είμαι τόσο ευγνώμων, γιατί ξέρω ότι είναι εκεί και γιατί ξέρω ότι όπως είμαι με δέχονται. Αυτό για μένα είναι τα πάντα. Ευχαριστώ!

Σας φιλώ !