Ναι, η αλήθεια είναι πως δεν είναι καθόλου αστείο. Είναι απίστευτα επώδυνο. Η απόρριψη, ηθελημένη ή αθέλητη, προκαλεί τον ίδιο πόνο. Ιδιαίτερα όταν περιμένεις με χαρά. Ακόμα περισσότερο όταν χρειάζεσαι στήριξη, όχι απαραίτητα να πεις τον πόνο σου, απλά να ξεχαστείς βρε παιδί μου. Να πεις δυο ανάλαφρες κουβέντες. 

Τόσες μέρες ξεκινάω να γράψω, να μοιραστώ τις μικροχαρές, που κάνουν τη ζωή πιο χρωματιστή. Και πάλι καταλήγω να γράφω φορτισμένη και λυπημένη. Αλλά καμιά φορά χρειάζεται να έρθει κι η μαυρίλα, για να εκτιμήσεις τα χρώματα που έχεις. 

Σήμερα ήταν η πρώτη γιορτή της μικρούλας μου. Την περίμενα με πολλή μεγάλη λαχτάρα αυτή τη μέρα. Δεν βγήκε όπως την ήθελα, ούτε κατά προσέγγιση. 

Θα κρατήσω μόνο το γλυκό χαμόγελο της αγαπούλας μου, να γίνει η δική μου ευ-αγγελία, που θα σημάνει την αρχή της άνοιξης, γύρω μου και μέσα μου. Κυρίως μέσα μου. Γιατί ο χειμώνας είναι πολύ βαρύς αυτή τη φορά και χρειάζονται πολλά ζεστά χαμόγελα, για να λιώσουν τα χιόνια. 

Για να δούμε…