Λοιπόν, εντάξει! Σήμερα νιώθω τόση ντροπή! Για τη λιγοψυχία μου κυρίως. Για την έλλειψη πίστης. Στο Θεό πρωτίστως, στους ανθρώπους έπειτα, στον εαυτό μου στην τελική! Έχεις περισσότερες δυνάμεις από όσες νομίζεις. Και οι άνθρωποι που έχεις γύρω σου, είτε φυσικά είτε … διαδικτυακά, είναι τελικά εκεί για να στο θυμίζουν και να σε βοηθούν να τις ανακαλύψεις. Ευχαριστώ λοιπόν. 

Ήθελα απλά με αυτή την ανάρτηση, να μοιραστώ μαζί σας ένα συναίσθημα που βίωσα σήμερα το πρωί. Περπατούσα σε έναν πεζόδρομο, πηγαίνοντας για μια δουλειά. Παντού υπάρχουν πορτοκαλιές και νερατζιές. Νωρίς το πρωί είχε ρίξει μια βροχούλα και οι μυρωδιές αναδύονταν εντονότατες. Το άρωμα που είχε αυτό το μέρος, ήταν η ίδια η Άνοιξη! Γέμισα ξαφνικά τόση αισιοδοξία, τόση ελπίδα, δεν μπορώ να το περιγράψω αυτό. Όλος ο θυμός κι η απογοήτευση, εξαφανίστηκαν. 
Θυμήθηκα κάποιους στίχους από την Αλεξίου : “Γιασεμιού αέρας, μια ανάσα μου βαθιά, και η βροχή της μέρας να πλένει ρούχα και κορμιά”.  Κάπως έτσι, σαν αυτή η ανοιξιάτικη μυρωδάτη ανάσα που πήρα, να με αναζωογόνησε. 
Παίρνω λοιπόν άλλη μια βαθιά ανάσα, ρουφάω λίγη ακόμα άνοιξη και συνεχίζω. 
Καλό απόγευμα! 

Υ.Γ. Μανία με την άνοιξη, θα μου πείτε… Η αλήθεια είναι, ότι δεν αγαπώ και τόσο τα χειμωνιάτικα και, κυρίως, τα βροχερά πράγματα… Θέλω μυρωδιές, χρώματα, ελπίδα και αναγέννηση, που μόνο αυτή η εποχή του χρόνου τα προσφέρει απλόχερα…