Ένα πρωινό χρειάστηκε να πάμε με τον άντρα μου για λίγες ώρες στο σπιτάκι μας μακριά από το σπίτι μας, για κάποιες δουλειές.  Κάθε επίσκεψη σε αυτό το μέρος με γαληνεύει και νιώθω να φορτίζουν ξανά οι μπαταρίες, γι’ αυτό έστω και για αυτές τις δυο τρεις ώρες, επιδιώκω να πηγαίνω. 

Την τελευταία φορά το ταξίδι της επιστροφής μας επιφύλασσε μια εμπειρία διαφορετική. Σαν αυτή που βλέπουμε στις παλιές αμερικάνικες ταινίες, τότε που οι άνθρωποι έκαναν ακόμα ωτοστόπ. Σε κάποια διόδια λοιπόν, ένα νεαρό ζευγαράκι με τους τεράστιους αυτούς σάκους στους ώμους κρατούσαν μια ταμπελίτσα που έγραφε “Αθήνα” και μας έκαναν νόημα. Ο άντρας μου αμέσως μου λέει: “τα παίρνουμε τα παιδιά;” κι εγώ χωρίς να σκεφτώ σχεδόν λέω “άντε πάρτους”. 

Κάπως έτσι βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε με τον George και την Tilly, δυο αγγλάκια (όπως τους λέει ο αδερφός μου), που τελείωσαν τα bachelors τους και αποφάσισαν να δουν τι θα κάνουν στη ζωή τους. Πού θα ζήσουν, πώς θα ζήσουν, με ποιους θα ζήσουν, τι ποιότητα θα έχει η ζωή αυτή που θέλουν να κάνουν. Κλασικά, όπως όλοι οι βορειοευρωπαίοι ήταν ξετρελαμένοι με τον ελληνικό χειμώνα, τόσο ζεστό και φωτεινό. Είχαν περάσει ένα μήνα στην Πελοπόννησο, τριγυρίζοντας την ύπαιθρο και εργαζόμενοι περιστασιακά σε αγροτικές εργασίες και γνωρίζοντας από μέσα τι είναι Ελλάδα. 

Τα πήραμε μαζί λοιπόν τα παιδιά και τα φέραμε στην Αθήνα, τα αφήσαμε σε ένα σταθμό τρένου και ο καθένας πήρε το δρόμο του.
Κι έμεινα να σκέφτομαι, πόση εμπιστοσύνη έχουν αυτά τα παιδιά , που τριγυρίζουν έτσι, με ένα σάκο στον ώμο, σηκώνοντας το χέρι για ωτοστόπ ή βρίσκοντας δουλειά σε ανθρώπους άγνωστους, που θα μπορούσαν να τους κάνουν κακό ή να τους εκμεταλλευτούν. Κι όμως, έχουν εμπιστοσύνη. Αφήνονται να τους ανοίγουν δρόμο τα γεγονότα. Αφήνονται να δουν τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους. Πώς θα έρθει η ζωή.
Και τι όμορφο μάθημα έγινε κι αυτό για μένα. Αναρωτιόμουν αυτές τις μέρες, πόση εμπιστοσύνη δείχνω εγώ πια στους ανθρώπους; Είναι άραγε αυτό κάτι που με τα χρόνια το χάνεις ; Κι εγώ στα 20 μου είχα απεριόριστη εμπιστοσύνη στην καλωσύνη των ανθρώπων. Ήμουν βέβαιη γι’ αυτό. Δεν την έχω πια , το ομολογώ. Καταστάσεις, απογοητεύσεις, η εμπειρία από τη δουλειά, πολλά και διάφορα συνέβαλαν σιγά σιγά σε αυτό. Και κάποιες συμβουλές, μην ανοίγεσαι σε όλους, κράτα λίγο από εσένα γιατί στο τέλος θα μείνεις άδεια, έπιασαν τόπο τελικά.  Έκλεισε αυτή η πόρτα η μεγάλη, που σε αφήνει να καλωσορίσεις τον άλλον χωρίς προϋποθέσεις. Έμεινε όμως ακόμα ανοιχτό ένα παραθυράκι μικρό κι αυτό προσπαθώ να κρατήσω ακόμα ανοιχτό. Γιατί παρά τα όσα άσχημα έχω δει και ζήσει, πιστεύω ακόμα στο καλό μέσα στους άλλους. Αγαπώ τα καθαρά μάτια κάποιων ανθρώπων, που σε κοιτούν κατάματα και νιώθεις ότι λένε την αλήθεια, ακόμα κι αν είναι για δυσάρεστα πράγματα.
Ακόμα παραπάνω αναρωτιόμουν, πόσο αφήνομαι όπως αυτά τα παιδιά. Κι αν αυτοί αφήνονται “σε πράγματα και καταστάσεις” , εγώ που πιστεύω κάτι άλλο, πόσο αφήνομαι να δω το σχέδιο του Θεού; Πέρσι έκανα ένα μεγάλο βήμα και ακολούθησα στο άλλο μονοπάτι τον άντρα μου, λέγοντας μέσα μου πως αφού τα έφερε έτσι Εκείνος, ξέρει. Αλήθεια όμως πόσο εύκολο είναι να μείνεις παραδομένος; Όταν οι υποχρεώσεις, το άγχος και οι έγνοιες σε τρώνε και όλα φαίνονται βουνό και νιώθεις ότι χάνεις τον έλεγχο . Γιατί αυτό είναι το δύσκολο, κάποιες φορές να πεις , Θεέ μου δεν μπορώ να το ελέγξω, βοήθησέ με εσύ για να τα καταφέρω. Αν το πεις , έρχεται. Αν δεν το πεις, απλά πνίγεσαι στην μαυρίλα. Φοβερός πειρασμός αυτός ο έλεγχος τελικά…
Δεν είναι καθόλου απλό. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Θέλει να πάρεις ρίσκο. Θέλει να προσπαθείς με όλο σου το είναι για το καλύτερο, αλλά να αφήνεις ανοιχτή τη χαραμάδα, να χωράει το χέρι του Θεού. Θέλει να φορτωθείς το βαρύ σακίδιο με τις αποσκευές και τις ευθύνες της ζωής σου, να γράψεις στο πινακάκι σου την κατεύθυνση που έχεις βάλει για να φτάσεις και να ξεκινήσεις με τα πόδια. Κι όταν κουραστείς να σηκώσεις το χέρι και να είσαι βέβαιος ότι θα περάσει και θα σε πάρει στους ώμους Του. Αλλά να είσαι βέβαιος, να το πιστεύεις βαθιά.
Στόχος μου για τη νέα χρονιά.
Σας φιλώ!