Πριν από λίγες βδομάδες η αγαπημένη μου Μάχη μας είχε βάλει μια πρόκληση – πρόσκληση: να κάνουμε κάτι που να είναι μόνο για τον εαυτό μας. Μην σας ακουστεί εγωιστικό αυτό, οι περισσότερες μαμαδες ξέρουν ότι μέσα στη μέρα τρέχουμε σαν τρελές να προλάβουμε να τα κάνουμε όλα για όλους και ξεχνάμε συχνά ακόμα να πιούμε και τον καφέ μας ή να πλύνουμε τα δόντια μας, απλά γιατί κάθε στιγμή υπάρχει κάτι άλλο που επείγει (δουλειά, τηλεφώνημα, μαγείρεμα, σκούπισμα παιδιού, άλλαγμα παιδιού, φαγητο παιδιού – άντρα, δουλειές σπιτιού, δουλειές εξωτερικές, διαιτησία στους τσακωμούς, παιχνίδι με τα παιδιά, λίγη ώρα με το σύζυγο – τέλος μέρας). Η Μάχη έχει δίκιο, αν αυτό γίνεται για πολύ καιρό, χρόνια, κάτι δεν πάει καλά… Γι’ αυτό μας έδωσε την πρόκληση – πρόσκληση DIFY (Do It For Yourself).

Την αποδέχτηκα με χαρά, γιατί είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς προσπαθώ να κάνω. Μπορεί να είναι απλά η απόλαυση του καφέ το πρωί για δέκα λεπτά, μισή ώρα πλέξιμο, λίγο blogging, μια βόλτα στα μαγαζιά (βιτρινοθεραπεία, μην πάει ο νους σας στο κακό αμέσως! χιχιχιχι)

Όμως ήρθε η στιγμή και για το υπέρτατο DIFY: έξοδος με τη φίλη μου! Σε θέατρο!! Μιλάμε για το απόλυτο DIFY!! Η φίλη μου δεν είναι άλλη από την Παρασκευούλα μου, που όσοι την παρακολουθείτε θα ξέρετε την αγάπη της για κάθετι καλλιτεχνικό (θέατρο- μουσική κλπ). Εγώ πολύ του θεάτρου δεν είμαι, κυρίως γιατί τα σύγχρονα θέατρα μου φαίνονται κρύα και απόμακρα, πολλή κουλτούρα, υπονοούμενα, κρυμμένα νοήματα και τα συναφή, εκτός του ότι παίρνουν πολλές φορές την υπόθεση, που μπορεί να είναι γνωστή κι αγαπημένη και της αλλάζουν τα φώτα. Έτσι λοιπόν, πρέπει να είμαι πολύ βέβαιη για να πάω κάπου. 

Η παράσταση λοιπόν που πήγαμε και είδαμε, μου κέντρισε το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή που διάβασα την υπόθεση. Μου φάνηκε ρομαντική και ενδιαφέρουσα. Κι έτσι αποφασίσαμε να πάμε. Όμως από τη στιγμή της απόφασης μέχρι την υλοποίησή της , πέρασε ένας ολόκληρος μήνας, μιας και κάθε φορά που ήταν να πάμε κάποιος αρρώσταινε. 
Πήγαμε λοιπόν για “Τσάι στης Κοντέσσας Περγκολί”,  στο Baustrasse από το θίασο “Δρόμος με Δέντρα” της Μάρθας Φριντζήλα και των συνεργατών της. Είχα ακούσει πάρα πολλά για αυτούς από την Παρασκευή και πραγματικά όλα είναι αλήθεια. Ο χώρος μου άρεσε πάρα πολύ, είναι αρκετά μοντέρνος για τα δικά μου γούστα, αλλά ήταν πολύ ζεστός και φιλόξενος. Η ίδια η παράσταση ήταν καταπληκτική. Τα κείμενα ήταν αποσπάσματα από έργα του Alfred  de Musset, τόσο όμορφα δεμένα μεταξύ τους. 

ΠΗΓΗ

Η ιστορία εκτυλισσόταν στο σαλόνι μιας κοντέσσας, όπου είχε πάει ένας θαυμαστής της, τρελά ερωτευμένος μαζί της. Σας αντιγράφω την υπόθεση όπως ακριβώς υπάρχει στη σελίδα τους :
 “Εκείνος και Εκείνη. Εκείνη κι Εκείνος. Σε μία τυπική επίσκεψη. 
Αδυνατούν να πουν αυτά που θέλουν να εξομολογηθούν ο ένας στον άλλον.
Καταφεύγουν στην ερωτική αλληλογραφία δύο άλλων ερωτευμένων.
Πότε παθιασμένοι και πότε αδιάφοροι θα μοιραστούν τις επιφανειακές αγωνίες τους, τους βαθύτερους καημούς τους, τις ερωτικές τους παραφορές. 
Μία παράσταση με συνοδεία μουσικής στο σαλόνι της κοντέσσας Περγκόλι.” 

Παρόλο που η ουσία των κειμένων ήταν πολύ σοβαρή, αφού πραγματευόταν τη σχέση, την αγάπη, τον έρωτα, ήταν δοσμένα όλα με χιούμορ, ανάλαφρα όταν χρειαζόταν και πιο σοβαρά όταν έπρεπε.

Μου έφτιαξε τη διάθεση η παράσταση αυτή, μου έδωσε τροφή για σκέψη και σίγουρα θα πάω να δω και ό,τι καινούργιο ετοιμάζουν!
Εσείς τι κάνατε τελευταία; Είδατε κάτι ενδιαφέρον; Περιμένω προτάσεις!
Σας φιλώ!!