Ένα Σάββατο που λέτε, ήμασταν καλεσμένοι σε μια εκδήλωση στο Public. Το θέμα είναι ότι η μαμά δεν πρόσεξε σε ποιο Public ήταν η εκδήλωση κι έτσι, αντί για το Μαρούσι, βρεθήκαμε στο Σύνταγμα… Μην τα πολυλογώ, η γκρίνια είχε ήδη ξεκινήσει, γιατί τους είχα υποσχεθεί εργαστήρι και εργαστήρι δεν έβλεπαν και τότε ήρθε η επιφοίτηση: ΠΑΙΔΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ! “Μα στο μουσείο δεν θα μπορούμε να αγγίζουμε τίποτα βρε μαμάάά!!!” συνέχιζε τη γκρίνια η μεγάλη. “Είναι αλλιώτικο μουσείο” της είπα. Δεν με πίστεψε και πολύ, αλλά ξεκινήσαμε.
Περάσαμε στη γραμματεία, όπου η ευγενέστατη κοπέλα, μας εξήγησε τους κανόνες λειτουργίας του μουσείου, μας έδωσε τα καρτελάκια για να γράψουμε τα ονόματά μας και ξεκινήσαμε την περιήγησή μας. Ή μάλλον καλύτερα το παιχνίδι! Γιατί κάθε έκθεμα στο Παιδικό Μουσείο, είναι ένα παιχνίδι και μια μοναδική εμπειρία για το κάθε παιδί.
Ξεκινήσαμε από το δωμάτιο με την έκθεση Ανακλύπτωντας τον εαυτό μου. Ένα έκθεμα για τον άνθρωπο, το σώμα , τις συνήθειες, τα συναισθήματα, τη διατροφή, την άσκηση και ένα σωρό άλλα παιχνίδια. Παζλ, καθρέπτες όπου τα παιδιά βρίσκουν το χρώμα των ματιών, του δέρματος , των μαλλιών και “φτιάχνουν” το πρόσωπό τους, άλλοι με τα συναισθήματα. Σε μια γωνιά βρήκαμε ακτινογραφίες από το ανθρώπινο σώμα και κάναμε τη διάγνωση του ασθενούς ( δεν ήταν και πολύ καλά ο ασθενής, παρά τρίχα θα τη γλιτώσει…). Αληθινή πυραμίδα με επίπεδα, στην οποία τα παιδιά έπρεπε να τοποθετήσουν τις διάφορες τροφές, φτιάχνοντας έτσι τη διατροφική πυραμίδα. Κι ένα σωρό άλλα παιχνίδια, με ερωτήσεις και με παιχνίδι, για να γνωρίσουν τα παιδιά καλύτερα τον εαυτό τους, από έξω μέχρι πολύ βαθιά μέσα τους.
