Τα κορίτσια έχουν μια αγάπη στην Ακρόπολη και στα αρχαία γενικά. Τις ενθουσιάζουν πολύ και θέλουν να επισκεπτόμαστε πολύ συχνά το Μουσείο της Ακρόπολης και τους αρχαιολογικούς χώρους εκεί γύρω. 

Μετά το πάρτι της Κωνσταντίνας για την γιορτή της, που μου είχε ζητήσει να επισκεφθούμε με τις φίλες της το Μουσείο της Ακρόπολης, στόχος μας ήταν να ανέβουμε και στον Βράχο της Ακρόπολης. 

Να δουν από κοντά τον Παρθενώνα και όλα αυτά τα πανάρχαια μνημεία της πατρίδας μας. Το καλοκαίρι όμως είναι απαγορευτικό για τέτοιες εξορμήσεις, λόγω των αμέτρητων τουριστών, αλλά και της πάρα πολλής ζέστης. Έτσι το είχα αφήσει για το φθινόπωρο και συνέπεσε το τελευταίο σαββατοκύριακο του Σεπτεμβρίου να υπάρχει και δωρεάν είσοδος. Εκμεταλλευτήκαμε την όμορφη μέρα και αφού τελειώσαμε όλες τις σαββατιάτικες δουλειές μας, ξεκινήσαμε την εξόρμησή μας. 

Πρέπει να σας πω ότι κι εγώ είχα σχεδόν μια δεκαετία να ανέβω στον Βράχο της Ακρόπολης. Είναι απίστευτο το πώς ζούμε σε μια πόλη γεμάτη μνημεία για τα οποία έρχονται άνθρωποι από τα πέρατα της γης να τα δουν, κι εμείς που τα έχουμε κάθε μέρα στα πόδια μας, (τουλάχιστον εγώ που δουλεύω στο κέντρο καθημερινά περπατώ ανάμεσα σε αρχαία) , σπανίως τα επισκεπτόμαστε. 

Ξεκινήσαμε λοιπόν την ανάβαση. Τα κορίτσια σταματούσαν σε κάθε πετρούλα, προσπαθούσαν να διαβάσουν κάθε επιγραφή και συνεχώς με ρωτούσαν αν όλα αυτά είναι στ’ αλήθεια “πάρα πολύ αρχαία”.

Είδαμε το αρχαίο θέατρο του Διονύσου, περάσαμε το Ιερό του Ασκληπειού, όπου υπήρχαν αναθήματα από ανθρώπους που είχαν γίνει καλά , χαζέψαμε ένα χαλκουργείο που βρισκόταν μέσα στη γη χωμένο και φτάσαμε πάνω από το Ηρώδειο Θέατρο. Τα κορίτσια εντυπωσιάστηκαν όταν τους είπα πως εκεί ακόμα και τώρα γίνονται υπέροχες συναυλίες. Ανεβήκαμε κάποια πολύ απότομα και γλιστερά σκαλοπάτια και τελικά βρεθήκαμε μπροστά στα Προπύλαια. 

Ομολογώ ότι συγκινήθηκα πάρα πολύ, όταν φτάσαμε μπροστά στον Παρθενώνα μαζί με τα κορίτσια.

Κι όταν αντίκρυσα την σημαία εκεί στην άκρη του βράχου με πιάσαν τα κλάμματα. Έχει κάτι αυτό το μέρος, το νιώθεις όταν βρίσκεσαι εκεί, δεν ξέρω πώς να το περιγράψω, αλλά νιώθεις ένα δέος όταν αναλογίζεσαι πόσους αιώνες στέκουν αυτά τα μάρμαρα εκεί, πόσα γεγονότα έχουν συμβεί, που οδήγησαν μέχρι το σήμερα. Και νιώθεις στ’ αλήθεια πόσο μικρό, ελάχιστο κομμάτι της ιστορίας και του κόσμου είσαι, τόσο δα.

Ανεβήκαμε στον χώρο της σημαίας και θαυμάσαμε την πανοραμική θέα που σου κόβει την ανάσα. Λίγο μετά χαιρετίσαμε τις Καρυάτιδες στον Ναό του Ερέχθειου και συζητήσαμε και πάλι για την μια αδερφούλα τους, που την έχουν πάρει μακριά.

Κατηφορίσαμε και πάλι προς την έξοδο και για άλλη μια φορά θαυμάσαμε την υπέροχη θέα της Αθήνας. Φαίνονται όλα στ’ αλήθεια τόσο όμορφα από εκεί πάνω…

Τα κορίτσια ήθελαν οπωσδήποτε να ανεβούμε ξανά και στην Πνύκα, οπότε αφού πάλι σκαρφαλώσαμε κάποια πολύ γλιστερά και απότομα σκαλοπάτια , φτάσαμε πάνω στο βράχο. Θαυμάσαμε για άλλη μια φορά την υπέροχη πανοραμική θέα της Αθήνας, με φόντο την Ακρόπολη και εντοπίζαμε διάφορα μέρη του κέντρου.

Φεύγοντας τα κορίτσια ανακάλυψαν μια πέτρινη καρδιά , σημαδιακή!

Αν δεν έχετε ήδη επισκεφθεί την Ακρόπολη με τα παιδιά , σας προτείνω να την επισκεφθείτε άμεσα. Το φθινόπωρο είναι ιδανική περίοδος, μιας και δεν έχει τόση ζέστη, αλλά ούτε και πολύ κόσμο , όπως το καλοκαίρι.
Μην ξεχνάτε πως τα παιδιά μαθαίνουν τα πάντα καλύτερα βιωματικά , μην αμελείτε να τους μαθαίνετε την ιστορία της πατρίδας μας. Αν δεν το κάνουμε εμείς, δεν θα το κάνει κανείς άλλος, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Σας φιλώ!