via

Καθημερινά χρησιμοποιώ τα ΜΜΜ για τις μετακινήσεις μου. Συνήθως φοράω τα ακουστικά, αφού είναι η μόνη ώρα που μπορώ να ακούω τη μουσική ΜΟΥ, χωρίς παρεμβολές και διακοπές. Όμως αυτές τις μέρες έχω ξεμείνει χωρίς ακουστικά, αφού κατάφερα και τα χάλασα (γκούχου γκούχου). Έτσι ” αναγκαστικά” ακούω τις συνομιλίες των συνεπιβατών. Μαθαίνεις πολλά πράγματα : π.χ. τι έγινε στον τελευταίο καφέ με το “πρόσωπο”  της κοπελίτσας, που συζητά στο κινητό, τα τηλέφωνα κάποιων υπαλλήλων σε διάφορες τράπεζες από τη διπλανή μου, που επίσης συζητά στο κινητό, τα συνηθισμένα παράπονα της γιαγιάς, που περίμενε στην ουρά στο ΙΚΑ και δεν εξυπηρετήθηκε, αφού ο γιατρός απεργούσε. Κι άλλα πολλά ακούς. 

Αλλά συνήθως δεν ακούς. Κι αυτό είναι το κακό. Ο καθένας μας είναι κλεισμένος στον εαυτό του. Οι νεότεροι με τα ακουστικά στα αυτιά, σερφάρουν στο ίντερνετ από το κινητό (κι εγώ μαζί), είναι τελείως αποκομμένοι από το γύρω κόσμο. Οι μεγαλύτεροι, συγχισμένοι συνήθως από κάτι, είτε κι αυτοί ακούν μουσική, είτε κοιτάζουν συνοφρυωμένοι έξω. Οι μόνοι που ψάχνουν για κουβέντα, είναι οι παππούδες κι οι γιαγιάδες. 

via

Εχθές στο λεωφορείο ένας παππούς είχε πιάσει κουβέντα στην κοπελίτσα που καθόταν δίπλα του. Τη ρωτούσε αν έχει τελειώσει το σχολείο, αν είναι φοιτήτρια και σε ποια σχολή και διάφορα άλλα. Η κοπέλα απαντούσε πολύ συγκρατημένα και μετά από λίγο πήρε κάποιον τηλέφωνο και η συνομιλία έληξε. Κι ο παππούς μου φάνηκε στεναχωρημένος.

Προσθήκη λεζάντας

Σκεφτόμουν λοιπόν, τι ωραία που θα ήταν αν μπαίνοντας σε λεωφορεία, μετρό, τραμ, ηλεκτρικό χαμογελούσαμε σε όποιον βρισκόταν δίπλα μας και λέγαμε μια καλημέρα. Σίγουρα θα φτιάχναμε τη μέρα κάποιου. Υπάρχει πολλή μοναξιά εκεί έξω. Πάρα πολλοί άνθρωποι που βγαίνουν από το σπίτι τους να πάνε σε μέρη με κόσμο, άγνωστο, για να πουν μια κουβέντα, έστω κι ανούσια, γιατί δεν έχουν κανέναν άλλο να μιλήσουν. Συχνά αναφερόμαστε στον κόσμο με τη λέξη “κοινωνία”. Τι σόι κοινωνία είναι αυτή, αν δεν έχουμε τίποτα κοινό, αν δεν μοιραζόμαστε ούτε ένα χαμόγελο, ούτε ,μια καλημέρα; 

via

Ουτοπικά αυτά ε; Δεν ξέρω… Απλά τα σκεφτόμουν. Φανταστείτε τι ωραία που θα ήταν εάν αντί για κατσούφικα πρόσωπα γύρω μας, μπορούσαμε να βλέπουμε χαμόγελα.
Λέω από αύριο να σταματήσω να φοράω ακουστικά και να κοιτάω λίγο γύρω μου, τι παίζει. Κι άμα λάχει να πω και καμιά καλημέρα σε καμιά γιαγιά ή παππού. 
Εσύ; 
Σας φιλώ!