via
Πριν μερικές εβδομάδες, παρακολούθησα μια εξαιρετική ομιλία του ψυχιάτρου κ.Καραγιάννη, για τον έρωτα μέσα στο γάμο”. Η ομιλία του ξεκίνησε με την εξής ερώτηση: τελικά ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα; Και η απάντηση, που συμπερασματικά βέβαια, δόθηκε ήταν πολύ λογική και απλή , αλλά και πολύ δύσκολη. Ο γάμος δεν σκοτώνει τον έρωτα. Ο μη ερωτικός άνθρωπος είναι αυτός που σκοτώνει το γάμο του. (Εντάξει, σε ελεύθερη μετάφραση τώρα τα μεταφέρω…). Ποιος είναι ο ερωτικός άνθρωπος; Αυτός που αγαπάει, το σύντροφό του, τα παιδιά του, τη δουλειά του, τη ζωή. Αυτός που χαίρεται με όλα όσα έχει στη ζωή του, που ευχαριστιέται την κάθε στιγμή. Αν δεν είμαστε έτσι, τότε ο έρωτας είναι κάτι άπιαστο. 

Για να μην πεθάνει, όχι απλά ο έρωτας, αλλά ο ίδιος ο γάμος, θέλει δουλειά πολλή, στον εαυτό σου πρώτα. Η κάθε σου κίνηση να είναι ερωτική. Από το πώς θα πεις την καλημέρα, μέχρι το πώς θα μαγειρέψεις το φαγητό και θα σιδερώσεις τα πουκάμισα. Η αγάπη για το κάθετι μέσα στην κοινή ζωή είναι υπόθεση καθημερινή.

Μέρες που ‘ναι, γεμάτες κόκκινες καρδούλες και τριαντάφυλλα, καρτούλες και ραβασάκια, ερωτικά στιχάκια και ραντεβού, δεν μπορούσα παρά να θυμηθώ αυτά που άκουσα. Γενικά δεν συμπαθώ ιδιαιτέρως τις τυποποιημένες γιορτές. Αλλά σκέφτηκα ότι δεν πειράζει, που υπάρχει μια μέρα ειδικά αφιερωμένη στους ερωτευμένους. Γιατί ναι, είναι άγιος ο έρωτας! Όχι όπως τον παρουσιάζουν οι διάφορες χαζοδιαφημίσεις των πολυκαταστημάτων, αλλά άγιος, γιατί είναι δώρο από το Θεό, που ομορφαίνει τη ζωή και της δίνει νόημα και χρώμα. Σκέψου να μην μπορούσαμε να ερωτευτούμε! 

via
Θα μου πείς, εσύ μόλις είπες πως κάθε μέρα πρέπει να δείχνεις τον έρωτα σου.  Ναι, δεκτόν! Όμως, τι πειράζει να έχουμε και μια μέρα που θα φορέσουμε τα καλά μας και θα κλείσουμε ραντεβού με τον άντρα μας, όπως τότε, παλιά, που ήμασταν ελεύθερες, ανέμελες κι ωραίες;;; (Και τώρα νέες κι ωραίες είμαστε βεβαίως, βεβαίως, μη ξεχνιόμαστε!) 
Κάπου είχα διαβάσει, πως ένας τρόπος να ανανεώνεται η σχέση του ζευγαριού είναι να κλείνεις ραντεβού με το σύντροφό σου, από μέρες πριν. Όσο πλησιάζει η ώρα του ραντεβού, μπαίνεις στη συγκεκριμένη αυτή διάθεση, ανυπομονείς, ετοιμάζεσαι, σκέφτεσαι, ντύνεσαι ωραία, ακόμα ακόμα βλέπεις τον άλλον διαφορετικά, όπως στις αρχές, στα μέλια. 
Γιατί κακά τα ψέμματα, η καθημερινότητα και κυρίως οι έγνοιες, μας κάνουν να ξεχνάμε αυτά που ερωτευτήκαμε αρχικά στον άνθρωπό μας: το χαμόγελό του, αυτή την έκφραση που την έχει μόνο όταν κοιτάει εσένα, τη φωνή του, τον τρόπο που σε αγκαλιάζει, τα δάχτυλά του που σου χαϊδεύουν το σβέρκο, το ανατρίχιασμα στο φιλί. Είναι τόσο μικρά κι αθόρυβα όλα αυτά, που η βαβούρα της δουλειάς και των υποχρεώσεων της οικογένειας τα καλύπτουν, σχεδόν τα εξαφανίζουν. Κι όμως αυτά είναι ακόμα εκεί, ίδια με τότε που τα πρωτοανακαλύψαμε.

Λέω λοιπόν, για να μη ζαλίζω: Δεν χρειάζεται να σηκώσεις ό,τι σε καρδούλα και κόκκινο τριαντάφυλλο κυκλοφορεί. Μπορείς όμως να αφήσεις δίπλα στον πρωινό του καφέ ένα ραβασάκι, να μαγειρέψεις το αγαπημένο του φαγητό και να το σερβίρεις πρωτότυπα, να πεις στα παιδιά να φτιάξουν μια ζωγραφιά με το μπαμπά και τη μαμά και να τη χαρίσουν στο μπαμπά. Μπορείτε ακόμα να κλείσετε κι ένα ρομαντικό ραντεβουδάκι, στο σαλόνι, με χαλαρή μουσική και λίγο κρασάκι, αφού βάλετε τα παιδιά για ύπνο. Έτσι, για να κάτσετε να θυμηθείτε τα παλιά και να ονειρευτείτε λίγο αυτά που θα έρθουν.

Και κάτι τελευταίο, επίσης χιλιοειπωμένο. Τα παιδιά μας, οποιαδήποτε ηλικία κι αν έχουν αντιλαμβάνονται με ένα μαγικό τρόπο τα πάντα. Έτσι καταλαβαίνουν κι αν οι γονείς τους είναι αγαπημένοι. Δεν υπάρχει καλύτερη κληρονομιά που μπορούμε να τους αφήσουμε, από την εικόνα του μπαμπά και της μαμάς να ανταλλάσσουν ένα φιλί στο ξεκίνημα της μέρας. 

Θα κλείσω με μια ατάκα της Κωνσταντίνας, η οποία μια μέρα που ακούγαμε μουσική στο youtube, έβλεπε τα βιντεάκια. Και κάποια στιγμή είχε ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο στην ακροθαλασσιά, ηλιοβασίλεμα. Οπότε λέει: Α κοίτα, είναι ο μπαμπάς με τη μαμά! Εντάξει, συγκινήθηκα…  

Σας φιλώ!

Leave A Comment

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *