Λοιπόν όχι, δεν σε ξέχασα, δεν έκανες τίποτα, απλά… είμαι μαμά!!!
Κι ο χρόνος έγινε.. εχθρός μου!!

Για άλλη μια φορά λοιπόν, συνειδητοποίησα, πόσο χαμένη στο διάστημα έχω καταντήσει… Από τη στιγμή που γυρίζω από τη δουλειά  και κλείνει η πόρτα, ό,τι δεν έχει σχέση με τα παιδιά ή το σπίτι , αναβάλλεται.

Όχι καλά μου φιλαράκια, δεν σας ξεχνάω. Ούτε έγινα ξαφνικά μια  γαϊδούρα, που δεν απαντάει σε μηνύματα και mails. Κι εγώ θέλω να σας δω, να πάμε για καφέ, να μιλήσουμε ώρες όπως παλιά… Ίσως πιο πολύ από όσο νομίζετε! Μέσα στη μέρα, σας σκέφτομαι πολλές φορές. Αλλά δείξτε κατανόηση… Δεν καταλαβαίνω ειλικρινά πώς περνάνε οι ώρες!  Πώς φεύγουν οι μέρες, οι βδομάδες… Έφυγε ο χειμώνας, πέρασε η άνοιξη, ήρθε το Πάσχα, φτάσαμε στην Ανάληψη… Πέρασε ο μισός χρόνος και δεν ξέρω πώς!

Δεν το συζητώ δε για να πάρω τηλέφωνο, όσο είναι ξύπνια τα σκούδια! Η Κωνσταντίνα θα θυμηθεί ακριβώς εκείνη τη στιγμή το, από μέρες εξαφανισμένο, αρκούδι-κούκλα-κουζινικό-βιβλίο, το οποίο ΠΡΕΠΕΙ να το βρούμε ΤΩΡΑ!!!! Η Βαγγελίτσα την ώρα που μιλάω, θα ανακαλύψει το μεγάλο της ταλέντο στην αναρρίχηση κι αφού δεν πέφτει κοντά το Έβερεστ, καλό είναι και το γραφείο, η βιβλιοθήκη, η τραπεζαρία… Κι η μάνα να βλέπει να διαλύεται το σπίτι κάθε δευτερόλεπτο που γράφει στο καντράν, όλο και περισσότερο!!!

Μην με παρεξηγείτε λοιπόν! Ούτε εσείς διαδικτυακά μου φιλαράκια! Εγώ τρυπώνω στα δικά σας σπιτάκια καθημερινά, ας είναι καλά το σμαρτφόουν!! Τρατάρομαι από τα γλυκάκια σας, χαίρομαι με τα νέα σας, κλέβω και καμιά ιδέα για χειροτεχνίες. Έλα όμως που ό,τι φτιάξω, ακόμα κι αν το φωτογραφήσω, δεν προλαβαίνω να το ανεβάσω… Μπαγιατεύει… 

Σκέφτομαι όμως πως ακόμα κι έτσι, έστω κι αν είμαι χαμένη στο διάστημα, έστω κι αν αργώ να απαντήσω, παρόλο που όλα πλέον τα κάνω με χρονοκαθυστέρηση, νιώθω ότι τουλάχιστον όταν κάνω αυτά που πρέπει, όταν είμαι με τους αγαπημένους, όταν μιλάω –τελικά- ή ακόμα καλύτερα, όταν συναντιέμαι με τις φίλες, ζω. Ζω εκείνη την στιγμή και την απολαμβάνω. Απολαμβάνω τις ζουζουνιές των πιτσιρικίων (όταν δεν φωνάζω!! ), ευχαριστιέμαι ένα γρήγορο καφεδάκι με μια καλή φίλη ή με τον αντρούλη.

Και είμαι ευτυχισμένη, γιατί, έστω κι αν όλα αυτά τελικά είναι στιγμές, που περνούν τόσο γρήγορα, που δεν το καταλαβαίνω, όμως τις έζησα και τις ζω. Και μόνο γι’ αύτο αξίζει να είμαι ευγνώμων. Γιατί καλύτερα να μην έχω φωτογραφία από τον καφέ με την φιλενάδα , αλλά να έχω κρατήσει κάθε λεπτό της κουβέντας μας, μέσα στο κουτί των αναμνήσεων.

Ναι… ελπίζω να βγάλατε άκρη, γιατί έτσι απ’το διάστημα που γράφω, μπορεί να μην κατάλαβε και κανείς τίποτα!!
Καλό Σαββατοκύριακο !! Την Κυριακή είναι η γιορτή του πατέρα! Αν προλάβω, θα σας δείξω τι θα φτιάξουμε για το μπαμπά μας!!
Να περάσετε όμορφες στιγμές με τους αγαπημένους σας!
Κι αν νομίζετε καμιά φορά ότι σας ξεχνούν, ξανασκεφτείτε το –μπορεί κι εκείνοι να έχουν χαθεί στο διάστημα, από όπου σας σκέφτονται συνέχεια με αγάπη!!!