(Προσωπικά  θεωρώ απαράδεκτο αυτό το σύστημα, που τα παιδάκια από τόσο πολύ μικρά γεμίζουν υποχρεώσεις, ύλη που ΠΡΕΠΕΙ να βγει μέχρι το τέλος της χρονιάς και τα όμοια. Ευτυχώς που υπάρχουν νηπιαγωγοί, που δεν αντιμετωπίζουν τα πεντάχρονα σα μαθητές που ΠΡΕΠΕΙ να μάθουν οπωσδήποτε, αλλά τους τα μεταφέρουν όλα με κέφι και μέσα από το παιχνίδι. Αυτό όμως είναι μεγάλη κουβέντα.)

Καθώς την κοίταζα το πρωί που είχα πάει  να χαιρετήσω τη δασκάλα της, σκεφτόμουν πόσο πολύ την άλλαξε το σχολείο. Έχω ακόμα στο  μυαλό μου την εικόνα της την πρώτη μέρα εκεί. Ανεξάρτητη βέβαια, δε γύρισε ούτε να με δει όση ώρα είχα μείνει εκεί, αλλά μαζεμένη και λίγο σιωπηλή. Ακόμα και στη γιορτή των Χριστουγέννων, τα λογάκια της τα είχε πει μαζεμένη, λίγο ντροπαλή. Τώρα καμία σχέση! Αγαπητή από όλα τα παιδιά, έχει φίλους όλο το σχολείο, από το βρεφικό τμήμα, μέχρι τα νήπια, συμμετέχει σε όλα, φτιάχνει ιστορίες, θεατρικά με τις φίλες της, ζουζουνίζει (όπως μου λέει η δασκάλα της), έχει το θάρρος της γνώμης της.

Χάρηκα πάρα πολύ όταν είδα πόσο πολύ της άρεσε και μάλιστα μου είπαν γι’ αυτό κι οι άλλες δασκάλες, πόσο τους άρεσε που ήταν χειροποίητα από την Κωνσταντίνα! 🙂

 
Σας φιλώ!!!