Ας πούμε, εμένα μου αρέσει πολύ το γράψιμο, από μικρή και όταν γράφω αυτά που σκέφτομαι, που είδα, που συζήτησα, με ξεκουράζει αφάνταστα, νιώθω πιο ανάλαφρη, με νέα όρεξη για να κάνω όσα πρέπει να κάνω. Όμως, τώρα τελευταία, ακόμα και το να κάτσω στον υπολογιστή μου φαίνεται πολύ δύσκολο. Κι έτσι, το καημένο το μπλοκάκι μένει λίγο παραπονεμένο κι οι σκέψεις μαζεύονται πολλές και στριμώχνονται, αφού δεν ανοίγει η πόρτα για να φύγουν, να γίνουν λέξεις και να ξαλαφρώσει το μυαλό. 

Τέλος πάντων… Η κάθε μέρα μας προσφέρει τη δυνατότητα να κάνουμε μια νέα αρχή. Λέω κι εγώ λοιπόν να κάνω πάλι μια νέα αρχή- εδώ στο μπλοκάκι μου. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί η καθημερινότητα είναι καμιά φορά γεμάτη με τόσα πολλά σημαντικά μικροπράγματα, που ο μόνος τρόπος να μείνουν είναι να τα γράψεις. Ώστε αργότερα, σε στιγμές λύπης να χαμογελάσεις με ένα μικροσυμβάν αστείο. Ή ακόμα καλύτερα, στη μεγάλη χαρά, να μπορέσεις να νιώσεις ακόμη μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη γι’ αυτήν, ενθυμούμενος μια πολύ δύσκολη στιγμή από τα παλιά… 
Καλό μεσημεράκι…