via

Ο τίτλος δηλώνει και το θέμα της ανάρτησης… Πέρασε σχεδόν ενάμισης μήνας από την τελευταία φορά που έγραψα σε αυτό εδώ το μπλογκάκι. Ήταν ένας δύσκολος μήνας ο φετινός Αύγουστος. Αλλά η αλήθεια είναι πως το φετινό καλοκαίρι ήταν αρκετά διαφορετικό και λίγο βαρύ για μένα, αν εξαιρέσουμε τις λίγες μέρες των διακοπών μας. 

Τον Ιούνιο είχα αρκετά προβλήματα με την υγεία μου και έκανα και μια επέμβαση στις αμυγδαλές, η οποία υποτίθεται πως θα ήταν ρουτίνα, αλλά εμένα με ξετίναξε. Αφόρητοι πόνοι, σχεδόν ασιτία για δυο βδομάδες και αποτέλεσμα να χάσω τρισήμιση κιλά, που για μένα είναι πολλά. Στις διακοπές ξεκουράστηκα αρκετά, αλλά γυρίζοντας στην Αθήνα έμεινα στο σπίτι με τα παιδιά τον περισσότερο καιρό, ενώ κάθε τόσο πεταγόμουν και για δουλειές στο γραφείο. Όσες μαμάδες με διαβάζετε, καταλαβαίνετε ότι αυτό σημαίνει κούραση εις τριπλούν. Έτσι ξαφνικά έπαθα κρίση με ιλίγγους, που με πήγε ακόμα πιο πίσω από πριν τις διακοπές. Να μη τα πολυλογώ, ο Αύγουστος ήταν ένας μήνας σωματικής εξάντλησης, μάλλον μου χτύπησε καμπανάκια ο οργανισμός μου, αφού κάποιες μέρες κατέρρεα εντελώς και δεν μπορούσα να κουνηθώ.
Μέσα σε όλα αυτά η διάθεσή μου ήταν πάρα πολύ άσχημη και ένιωθα ότι τίποτα δεν πήγαινε καλά. Αβεβαιότητα για τα επαγγελματικά, διάφορα θέματα που σε άλλες περιπτώσεις θα τα ξεπερνούσα εύκολα τώρα μου φαίνονταν βουνό, όλα αυτά συνέθεσαν ένα πολύ άσχημο σκηνικό.
Ακόμα κι εδώ στο μπλογκάκι μου δεν ήθελα να μπω. Σκεφτόμουν ακόμα και να το κλείσω εντελώς. Κι ας είναι κάτι που πραγματικά αγαπώ και με ξεκουράζει.

Όμως όπως έχω ξαναπεί κι άλλη φορά, η ζωή δεν περιμένει κανέναν. Δεν μπορεί να μπει στον πάγο, όσο κι αν εμείς προσπαθούμε. Νομίζουμε πολλές φορές ότι αρκεί να πατήσουμε το κουμπί της παύσης κι όλα θα συνεχιστούν δια μαγείας όταν εμείς το θελήσουμε. Έλα όμως που δεν είναι καθόλου έτσι. Πόσο μάλλον όταν η ζωή σου δεν είναι μοναχική, αλλά έχει και δυο ψυχούλες παιδικές που περιμένουν από σένα τα πάντα. Ή αν όχι τα πάντα, τουλάχιστον να είσαι δίπλα τους, να είσαι η μαμά τους. 
Έτσι για ακόμα μια φορά τα κοριτσάκια μου, με τις δικές τους ζωούλες, κατάφεραν να επανεκινήσουν κι εμένα. Από τη μια τα σχολεία τους, που ξεκίνησαν, από την άλλη τα γενέθλιά τους, μου έδωσαν την ώθηση και προπαντώς την όρεξη, να ξαναρχίσω πάλι από την αρχή. 
Είχε και το καλό της βέβαια όλη αυτή η περίοδος της απομόνωσης. Σκέφτηκα πολλά πράγματα και κατάλαβα δυο πράγματα . Πρώτον ότι αν δεν αγαπήσεις πραγματικά αυτό που κάνεις, αν δεν το θεωρήσεις δική σου, προσωπική υπόθεση, τότε δεν πρόκειται να πάει μπροστά. Ό,τι κι αν είναι αυτό: επάγγελμα, σχέση, παιδιά, φιλία, μπλογκ, τα πάντα. Και δεύτερον πως μόνοι μας δεν μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα. Πολλές φορές η λύση στα προβλήματά μας βρίσκεται λίγο πιο ψηλά από το χώμα που κοιτάμε κλαίγοντας. Αρκεί να σηκώσουμε τα μάτια μας στον ουρανό και να σταυρώσουμε τα χέρια μας λέγοντας δυο λόγια προσευχής. Κι η λύση φανερώνεται. Μπορεί να μην μας αρέσει πάντα, όμως μετά από λίγο θα δούμε πως αυτό που έγινε ήταν το καταλληλότερο για μας. Κοινότυπα θα μου πείτε. Μπορεί, αλλά  καμιά φορά αυτά που θεωρούμε κοινότυπα και δεν τους δίνουμε και τόση σημασία είναι και τα πιο σημαντικά στη ζωή μας. 
Τώρα λοιπόν, που σας εξομολογήθηκα και το γιατί χάθηκα τόσο καιρό, νιώθω πιο ανάλαφρη ακόμα. Και θέλω να ευχηθώ καλό φθινόπωρο, καλή σχολική χρονιά στα παιδάκια μας και καλές νέες αρχές σε όλους!!!
Πολύ σύντομα θα επανέλθω, γιατί έχω να μοιραστώ μαζί σας νέα ξεκινήματα στο σχολείο, μιας και φέτος πάνε κι οι δυο μικρές μου, γενέθλια και πολλά ακόμα!
Μέχρι τότε σας φιλώ!